Janusz Koniusz

Janusz Koniusz (ur. 1 lutego 1934 w Sosnowcu, zm. 29 marca 2017) – polski poeta, prozaik, dramaturg, publicysta.

Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od dziesięcioleci związany z Zieloną Górą, gdzie mieszkał i pracował. Współorganizator i długoletni sekretarz Lubuskiego Towarzystwa Kultury w Zielonej Górze. Należał do Klubu Literackiego LTK (1961–1970). Członek Związku Literatów Polskich od 1961 i Polsko-Niemieckiego Stowarzyszenia Pisarzy Regionu Nadodrza (od 1992). Współzałożyciel, kierownik literacki i w latach 1980–1990 redaktor naczelny czasopisma „Nadodrze”.

Opublikował kilkanaście tomików poezji, kilka zbiorów opowiadań i słuchowisk radiowych. Był autorem dwóch książek, w których opisuje swoje kontakty ze znanymi pisarzami i poetami (m.in. Władysławem Broniewskim i Julianem Przybosiem): Kamień z serca i Wiązania pamięci. Autor spektaklu telewizyjnego Czwartek (1977).

Wiersze i opowiadania Koniusza były tłumaczone na języki: białoruski, czeski, górnołużycki, litewski, niemiecki, rosyjski, rumuński i szwedzki.

Był redaktorem wielu zbiorów i antologii:

• pamiętniki i wspomnienia osadników Mój dom nad Odrą (1961, 1965, 1971, 1988),
• podania, legendy i baśnie Ziemi Lubuskiej Złota dzida Bolesława (1970),
• reportaże o Ziemi Lubuskiej Dni następne (1975, wspólnie z J. Kołodziejem),
• wspomnienia żołnierzy Od września do maja (1976),
• reportaże z Nadodrza Nauka chodzenia (1985),
• antologie wierszy członków RSTK Ślad istnienia (1991), Słoneczne winogrady (1992) i Sadzenie dębów (1997),
• antologia opowiadań młodych autorów Mosty ze słów (1998, wspólnie z J. Sachers),
• antologia wierszy o Wrześniu 1939 W ogniu, pyle i krwi (wspólnie z H. Szylkinem, 1999),
• pamiętniki i wspomnienia osób niepełnosprawnych Na przekór losowi (1999, 2001),
• antologia Klubu Literackiego ZLP Słowa spod magnolii (2011)

W latach 1948–1956 był członkiem ZMP, od 1948 roku należał do PZPR, był m.in. członkiem i zastępcą członka Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Zielonej Górze. W czasach PRL odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski

Nagrody i wyróżnienia

Otrzymał Lubuską Nagrodę Kulturalną (1957, 1978), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1960), Nagrodę Kulturalną Prezydenta Zielonej Góry (1980, 2009), Nagrodę „Trybuny Ludu” (1984) i dwukrotnie Lubuski Wawrzyn Literacki (1995, 2008), i Gloria Artis (2011), a także Lubuską Nagrodę Literacką ZLP (2013). Był Honorowym Obywatelem Zielonej Góry (2004). W 2011 przyznano mu Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w dziedzinie literatury.