Władysław Wiktor Namysłowski

Władysław Wiktor Namysłowski (ur. 26 lutego 1889 w Zagórzu, zm. 27 stycznia 1957 w Toruniu) – polski prawnik specjalizujący się w historii prawa i prawie międzynarodowym.

Życiorys

Był synem inżyniera kolejowego Władysława Namysłowskiego oraz Antoniny (z d. Langner), jego przyrodnim młodszym bratem był Bolesław Namysłowski.

Uczęszczał do gimnazjum w Nowym Sączu, a następnie do Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie, które ukończył w 1907. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1913 stopień doktora praw. W czasie studiów interesował się historią Krakowa, owocem czego były dwie prace dotyczące krakowskiej milicji i poczty, wydane w 1913 przez Bibliotekę Krakowską. Po studiach odbywał praktyki sądowe i adwokackie w Krakowie, Tarnowie i Żabnie. 14 września 1914 ożenił się w Krakowie z Franciszką Anastazją Fischer. Po wybuchu I wojny światowej został ewakuowany do Freistadt, a następnie przeniósł się na tereny Bośni i Hercegowiny, gdzie pracował jako aplikant sądowy. W 1915 zdał egzamin sędziowski w Banja Luce i pracował tam jako sędzia, potem jako prokurator w Sarajewie.

W styczniu 1920 zmienił wyznanie z rzymskokatolickiego na luterańskie, co pozwoliło mu na przeprowadzenie rozwodu z pierwszą żoną w Nowym Sadzie w 1922. 18 sierpnia tego roku w Zemunie ożenił się po raz drugi z Bertą Krombholz.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby dyplomatycznej. Był konsulem w Belgradzie (w latach 1918–1922), Berlinie (1922–1925) i Hamburgu (1925–1930). W latach 1930–1936 pracował jako radca i zastępca naczelnika na wydziale opieki prawnej MSZ.

25 listopada 1931 uzyskał uprawnienia veniam legendi w charakterze docenta w zakresie prawa międzynarodowego na Wydziale Nauk Politycznych i Społecznych Wolnej Wszechnicy. Wykładał też na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie 29 stycznia 1936 habilitował się w zakresie historii prawa południowosłowiańskiego. Stopień docenta w zakresie prawa międzynarodowego uzyskał 30 lipca 1936 na Wydziale Prawa i Nauk Ekonomicznych Oddziału Wolnej Wszechnicy w Łodzi. Nauczał prawa konsularnego i morskiego w Instytucie Nauk Politycznych w Wilnie oraz Szkole Morskiej w Gdyni.

W 1928 zmarła jego druga żona. 3 czerwca 1929 ożenił się po raz trzeci z Katarzyną Marią Magdaleną Buck. Ich pierwszy syn (Janusz) urodził się w 1932, a drugi (Jerzy) w 1934.

W latach 1936–1939 był konsulem w Budapeszcie. Po wybuchu II wojny światowej uzyskał od rządu bezpłatny urlop i w lutym 1940 wyjechał do Jugosławii, gdzie podjął pracę w Ministerstwie Skarbu w Belgradzie. Po zajęciu Jugosławii przez Niemców pracował w urzędzie skarbowym w Zemunie oraz jako sędzia w Sremskiej Mitrovicy. W latach 1944–1945 był członkiem Komisji ds. Zbrodni Okupantów w Wojwodinie.

W październiku 1945 wrócił do Polski, gdzie początkowo pracował jako radca w Dyrekcji Kolei w Olsztynie. W 1946 został powołany prowizorycznie przez rektora na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Katedrze Prawa Narodów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był jednym z organizatorów Wydziału Prawno-Ekonomicznego, jego prodziekanem (w latach 1945–1946) i dziekanem (1946–1953). Do 1954 kierował Katedrą Prawa Narodów (w 1948 została ona przemianowana na Katedrę Prawa Międzynarodowego Publicznego).

W 1954 wstrzymano rekrutację studentów na Wydział Prawa UMK, a Namysłowski został przeniesiony do Poznania, gdzie do 1957 pracował w Katedrze Prawa Międzynarodowego Publicznego Uniwersytetu Poznańskiego.

Od 1946 należał do Stronnictwa Demokratycznego, był wiceprezesem jego Komitetu Miejskiego w Toruniu, członkiem Komitetu Wojewódzkiego w Bydgoszczy oraz Rady Naczelnej (1948–1954).

W 1936 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, nadano mu też Order św. Sawy.

Wybrane publikacje

• Milicya wolnego miasta Krakowa 1815–1846 (1913)
• Polskie prawo konsularne (Lwów, 1926)
• Zarys systemu współczesnego prawa konsularnego (1931)
• Zbiór międzynarodowych norm prawno-konsularnych (1932)
• Polskie prawo komunikacyjne (w zarysie) (1948)
• System prawa konsularnego (1949)