Klemens Stefan Sielecki

Klemens Stefan Sielecki (ur. 8 grudnia 1903 w Stanisławowie, Austro-Węgry, zm. 14 lipca 1980 w Kamieniu Pomorskim, Polska) – polski inżynier. Dyrektor techniczny pierwszej polskiej Fabryki Lokomotyw Fablok w Chrzanowie w latach powojennych aż do 1964 roku.

Ojciec Sofroniusz Skrebeciowicz de Sielecki (1862-1908) był urzędnikiem w Cesarsko-Królewskich Kolejach Państwowych, stacjonujący w różnych miejscach w całej Galicji. Jego matka Leontyna z domu Lintner (1877-1913) miała także córkę Czesławę (1907-1993). Oboje rodzeństwo zostało sierotami w dzieciństwie, byli wychowywani przez ciotkę, siostrę matki – Józefinę i jej męża Adolfa Skrzyszewskiego, który był zatrudniony na kolei państwowej. Skrebeciowicz de Sielecki to polska szlachta herbu Sas, pierwotnie z Sielec, region Drohobycki.

Klemens Sielecki chodził do szkoły podstawowej w Czerniowcach i do Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum nr V w Krakowie. Maturę zdał w Stanisławowie w 1921 r. 24 listopada 1921 wstąpił na Politechnikę Lwowską, gdzie studiował inżynierię kolejową, którą ukończył z dyplomem magisterskim 14 grudnia 1929. W latach 1925-1926 miał praktyki w warsztatach i biurach kolei państwowej we Lwowie i Stanisławowie, „Fabloku” w Chrzanowie i Fabryki Lokomotyw Parowych w Warszawie („Fabryka Parowozów Warszawa”), gdzie zapoznał się z produkcją i eksploatacją lokomotyw parowych. Po absolutorium w 1927 r. pracował w zajezdni lokomotyw we Lwowie w wydziale pomiarów, a później jako projektant w fabryce mechanicznej „L. Zieleniewski-Fitzner-Gamper SA” we Lwowie. Od 1 października 1928 do 30 kwietnia 1930 pracował jako młody asystent w Katedrze Inżynierii (I Katedra Budowy Maszyn) – u profesora Wilhelma Mozera i równocześnie jako asystent na Wydziale Organizacji i Zarządzania Przemysłu Politechniki Lwowskiej.

1 maja 1930 przeniósł się do Chrzanowa, gdzie rozpoczął pracę w biurze projektowym w Fabloku, koncentrując się na rozwoju nowych typów lokomotyw dla Ministerstwa Komunikacji i Bułgarskich Kolei Państwowych. W latach 1932-1935 pod jego kierownictwem rozwinięto konstrukcję słynnej Luxtorpedy, nowoczesnego pojazdu szynowego z napędem silnika diesla i przekładnią hydrauliczną. Pojazd ten osiągał dla ruchu osobowego szybkość do 115 km/godz, co było w tych czasach sensacją techniczną. W roku 1935 został mianowany zastępcą szefa Wydziału Technicznego, a od marca 1939 szefem tego Wydziału. Wydział ten był związany z konstrukcją, produkcją i odbiorem lokomotyw. Sielecki w szczególności związany był z rozwojem produkcji lokomotyw na eksport między innymi do Bułgarii, Maroka, Litwy i Związku Radzieckiego. Z uwagi na znajomość języków obcych był wielokrotnie wysyłany za granicę w misjach gospodarczych dotyczących aspektów technicznych i współpracy z firmami zagranicznymi.

Podczas okupacji hitlerowskiej Fablok pod nową nazwą „Oberschlesische Lokomotivwerke Krenau” został włączony do firmy „Henschel & Sohn”. Sielecki pracował w tym czasie jako technolog i za zgodą dyrektora generalnego Guido Sancheza de la Cerda był zaangażowany w tajną ochronę żydowskich współpracowników fabryki. Wspólnie z kolegami z biura technicznego ukrywał dokumentację techniczną lokomotyw parowych, spalinowych i elektrycznych. W styczniu 1945 wyniósł tę dokumentację całkowicie z zakładu, wiedząc, że hitlerowcy planowali ją zniszczyć. Po wyzwoleniu Polski i wojennej dewastacji dokumentacja ta okazała się dla Fabloku bezcenna i umożliwiająca kontynuację produkcji lokomotyw parowych i rozpoczęcie produkcji lokomotyw spalinowych i elektrycznych.

W latach powojennych Sielecki był dyrektorem technicznym Fabloku do 1964 roku. Pod jego kierownictwem została rozwinięta produkcja wielu typów lokomotyw, znaczna część produkcji była przeznaczona na eksport do krajów Europy i Azji. Od 1945 do 1961 towarzyszył wiele razy delegacjom Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego i Handlu Zagranicznego z wizytami do tych krajów. Od 1965 roku był doradcą technicznym Dyrekcji, przeszedł na emeryturę 31 marca 1971. W latach 60. i 70. był także wykładowcą na Politechnice Krakowskiej i w Szkole Technicznej w Chrzanowie.

Zmarł nagle na zawał serca podczas wakacji z rodziną, pochowany został w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.