Adam Dembicki von Wrocień

Adam Dembicki von Wrocień (ur. 2 grudnia 1849 Wrocień k. Sanoka, zm. 17 kwietnia 1933 w Sanoku) – austriacki generał-porucznik (niem. Feldmarschalleutnant), dowódca obrony Budapesztu.

Był synem dyrektora szkoły, grekokatolikiem. Ukończył jedną klasę szkoły realnej, a następnie Instytut Kadecki w Hainburgu. Służbę wojskową rozpoczął 1 września 1870 po ukończeniu z wynikiem bardzo dobrym Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, jako porucznik 45 pułku piechoty, stacjonującego w Hradec Kralowe i Brnie. W latach 1873-1876 studiował w Szkole Wojennej w Wiedniu, kończąc ją z wynikiem dobrym.

Po ukończeniu szkoły został awansowany do stopnia nadporucznika i skierowany do sztabu 65 brygady piechoty. Od 1879 do 1883 pracował w szkolnictwie wojskowym , początkowo jako nauczyciel na kursie żandarmerii polowej, a następnie jako nauczyciel w szkole kadetów w Karthaus koło Jicina. W 1883 został awansowany do stopnia kapitana II klasy i powrócił do służby w 45 pp w Krems an der Donau. W 1886 został awansowany do stopnia kapitana I klasy i przeniesiony na Bukowinę jako dowódca kompanii w 76 batalionie Landwehry.

W październiku 1890 został adiutantem Dowództwa Obrony Krajowej w Przemyślu i pozostawał na tym stanowisku do końca 1894, awansując w międzyczasie w 1891 na stopień majora i w 1894 na stopień podpułkownika. W 1895 przeniesiony do 22 pp Landwehry w Czerniowcach, 1 maja 1897 został awansowany na stopień pułkownika. W kwietniu 1898 objął dowództwo 18 pp Landwehry w Przemyślu, 1 września 1899 dowództwo 29 pp Landwehry w Budziejowicach. 17 sierpnia 1903 objął dowództwo 90 brygady piechoty w Jarosławiu, awansując 1 listopada 1903 na stopień generała majora. 30 czerwca 1907 został dowódcą 5 DP w Ołomuńcu, awansując 1 listopada 1907 na stopień generała-porucznika. 31 marca 1910 został odwołany ze stanowiska, 1 października został urlopowany, i udał się do Lwowa.

Nobilitację na 1 stopień szlachecki ("Edler von") bez wpisania do "Ksiąg Majestatycznych" otrzymał 11 lipca 1911. Mógł ją uzyskać za 30 lat nieprzerwanej służby wojskowej i udział w przynajmniej jednej kampanii lub za 40 lat służby.

24 sierpnia 1915 powrócił do służby na stanowisko zastępcy komendanta Budapesztu. We wrześniu 1916 został mianowany komendantem Salzburga. 1 stycznia 1917 powtórnie go urlopowano, a spensjonowano 1 stycznia 1919. Osiadł na stałe we Lwowie.

Pochowany w części "Rymanowski Stary" Cmentarza Centralnego w Sanoku. Nagrobek jest uznany za obiekt zabytkowy i podlega ochronie prawnej. Grobowiec został wyremontowany w 1987 ze środków rządu austriackiego.

Wnuk generała mieszka w Sanoku.