Józef Londzin

Józef Londzin (ur. 3 lutego 1862 w Zabrzegu koło Czechowic, zm. 21 marca 1929 w Cieszynie) − polski ksiądz katolicki (od 1927 r. prałat, honorowy kanonik kapituł: katowickiej i sandomierskiej), działacz społeczny i polityczny, historyk, burmistrz miasta Cieszyna.

Jego ojciec był nauczycielem i miłośnikiem miejscowej kultury ludowej, a zamiłowanie to przekazał synowi. Józef Londzin po ukończeniu szkoły ludowej w Zabrzegu uczył się do 1884 w niemieckim gimnazjum w Bielsku, a następnie wstąpił do seminarium duchownego w Ołomuńcu, które ukończył w 1889 uzyskując święcenia kapłańskie.

Pracował następnie jako wikary w parafiach w Strumieniu i Międzyrzeczu, a w 1890 został przeniesiony do Cieszyna, gdzie objął obowiązki starszego wikarego i kapelana więziennego. Objął też obowiązki redaktora "Gwiazdki Cieszyńskiej" - lokalnego czasopisma wydawanego w języku polskim, którym kierował (z przerwami) aż do swojej śmierci.

W 1897 zrezygnował z funkcji wikarego i objął stanowisko katechety w Gimnazjum Polskim prowadzonym przez Macierz Szkolną dla Księstwa Cieszyńskiego. Następnie został sekretarzem i skarbnikiem Macierzy, a w latach 1903-1904 jej prezesem. Był też założycielem i aktywnym działaczem wielu innych polskich organizacji religijnych i społecznych, m.in. Dziedzictwa bł. Jana Sarkandra dla ludu polskiego na Śląsku. Był działaczem Polskiego Towarzystwa Turystycznego "Beskid" w Cieszynie od jego założenia w r. 1909, w latach 1912-1921 jego prezesem, a po połączeniu się "Beskidu" z Polskim Towarzystwem Tatrzańskim prezesem Oddziału PTT "Beskid Śląski" w Cieszynie (1921-1925). W ramach tej działalności turystycznej był jednym z inicjatorów budowy dwóch polskich schronisk turystycznych: na Ropiczce i Stożku. W roku 1896 zainicjował powstanie Muzeum śląskiego, gromadzącego zabytki polskiej przeszłości z terenu Śląska Cieszyńskiego.

Jako sekretarz Związku Śląskich Katolików, którym kierował od 1903 r., w 1907 i 1911 został wybrany do Rady Państwa w Wiedniu. W czasie I wojny światowej był członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego. W październiku 1918 razem z Janem Michejdą, reprezentującym polskich ewangelików oraz socjalistą Tadeuszem Regerem stanął na czele Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego. Wiosną 1919 brał udział w konferencji pokojowej w Paryżu, gdzie bronił interesów ludności polskiej i walczył o przyłączenie większości Śląska Cieszyńskiego do Polski. W latach 1919-1928 poseł na Sejm RP, a od roku 1928 senator. W 1927 został wybrany burmistrzem miasta Cieszyna; funkcję tę sprawował aż do śmierci.

Pochowany w grobach zasłużonych dla miasta na Cmentarzu Komunalnym w Cieszynie.