Gustaw Morcinek

Gustaw Morcinek, właściwie Augustyn Morcinek (ur. 25 sierpnia 1891 w Karwinie na Śląsku Cieszyńskim, zm. 20 grudnia 1963 w Krakowie) – polski pisarz związany ze Śląskiem, nauczyciel, działacz publicystyczny i poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956).

Biografia

Urodził się w 1891 w Karwinie w ubogiej rodzinie wozaka Józefa Morcinka. Był najmłodszym z czwórki rodzeństwa i został ochrzczony imieniem Augustyn, chrztu udzielił ksiądz wikary Józef Körner w kościele parafialnym w Karwinie. W 1892 zginął ojciec Józef Morcinek i ciężar utrzymania rodziny spadł na matkę. Augustyn – po ukończeniu szkoły ludowej w Karwinie – rozpoczął pracę w kopalni w wieku 16 lat, co w porównaniu z rówieśnikami było późno. Gdy miał 19 lat, górnicy zebrali pieniądze na jego edukację, dzięki czemu mógł uczęszczać do Polskiego Seminarium Nauczycielskiego w Białej (dzisiejsze Bielsko-Biała), które ukończył w 1914. W czasie I wojny światowej został powołany do służby wojskowej w austro-węgierskim garnizonie w Cieszynie. Po wojnie, od 1919 pracował jako nauczyciel w Skoczowie, gdzie jedną z jego uczennic była powieściopisarka Maria Wardasówna (1907–1986), autorka m.in. Maryśka ze Śląska (1935) i cyklu powieściowego "Wyłom", ukazującego wieś na Śląsku Cieszyńskim na przełomie XIX i XX wieku. W Skoczowie znajduje się obecnie muzeum biograficzne Gustawa Morcinka.

Międzywojenna działalność literacka

Debiutował w 1918 artykułem Wspomnienia z przewrotu w listopadzie 1918 r. zamieszczonym w "Dzienniku Cieszyńskim"; początkiem lat 20. Morcinek dalej publikował tam swoje artykuły, a także angażował się w redakcji Zarania Śląskiego (1920–1931). Jednakże swe najważniejsze utwory napisał na przełomie lat 20. i 30., zostając jedynym znaczącym śląskim, polskojęzycznym, prozaikiem okresu międzywojennego. Wtedy to powstały takie dzieła jak: zbiór noweli "Serce za tamą" (1929), czy powieści "Wyrąbany chodnik" (1931–1932), "Narodziny serca" (1932) i "Łysek z pokładu Idy" (1933). M.in. za sprawą tych, poświęconych tematyce górniczej i śląskiej utworów, znalazł uznanie i trwałe miejsce w podręcznikach literatury, a Zofia Kossak nazwała go następcą Orkana i roztoczyła nad nim, w początkach jego kariery, opiekę literacką. Wdzięczny za pomoc Morcinek nazywał Kossak swoją "literacką matką chrzestną". Lata 1936–1939 spędził za granicą: we Francji, Włoszech, Austrii, Niemczech i Danii.

Aresztowanie i pobyt w obozach

Krótko przed wybuchem II wojny światowej wrócił do Polski, a 1 września 1939 wyjechał do Lwowa, skąd powrócił do Skoczowa na przełomie września i października. 6 października został aresztowany przez Gestapo i w latach 1939–1945 osadzony w niemieckich obozach koncentracyjnych kolejno w Skrochowicach koło Opawy, Sachsenhausen i Dachau. Powodem aresztowania, była przedwojenna działalność antyniemiecka. Zarzucano mu odczyty propagandowe dla Polaków w Westfalii, wykpiwanie niemieckiego kółka śpiewackiego ("gesengferajnu" od Gesangverein) w felietonie "Cyrk w miasteczku" oraz, że pies bohatera "Wyrąbanego chodnika" nazywał się Bismarck. Jak pisze ironicznie sam Morcinek: "Za tego psa między innymi odsiedziałem bez sądu blisko 6 lat w niemieckich obozach koncentracyjnych." Podczas pobytu w obozach proponowano mu podpisanie volkslisty w zamian za uwolnienie, Morcinek jednak odmówił.

Powojenna działalność literacka

W listopadzie 1946 wrócił do Polski, na Śląsk i osiedlił się w Katowicach. W owym czasie doświadczył aktywnego poparcia nowych władz, które stworzyły mu bardzo dogodne warunki do pracy, mimo tego, jego powojenna twórczość nie osiągnęła już takiego uznania, jak jego przedwojenne utwory. Morcinek łączył w swych utworach autentyzm obserwacji z liryzmem i humorem. Oprócz "poważnych" tematów społecznych, pojawiają się w jego twórczości również powieści dla dzieci i młodzieży, powieści historyczne (np. "Ondraszek") oraz baśnie, nawiązujące do śląskich "bajań" ludowych. Innym bardzo charakterystyczna dla jego postaci elementem jest rozbudowana epistolografia, czasem zdarzało mu się pisać do dwudziestu listów dziennie. Morcinek otrzymał za swą twórczość wiele odznaczeń i nagród literackich, a liczne jego książki przetłumaczono na języki obce i wydano za granicą. Gustaw Morcinek zmarł na białaczkę 20 grudnia 1963 w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Cieszynie.

Działalność polityczna

Morcinek był już we wczesnej młodości człowiekiem aktywnym politycznie. W październiku 1918 jako Einjähriger Korporal Morcinek (jednoroczny kapral Morcinek) uczestniczył u schyłku Austro-Węgier w przewrocie polskiej Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego, którego celem było przyłączenie znacznej części Księstwa Cieszyńskiego, zamieszkanej przez ludność polskojęzyczną do Polski. Sam Morcinek brał udział w przejmowaniu garnizonu cieszyńskiego. To on przyjął 31 października 1918 fonogram z instrukcjami pułkownika Bolesława Roi z Polskiej Komendy Wojskowej w Krakowie. W okresie międzywojennym działalność społeczno-polityczną Morcinka można określić jako antyniemiecką, niektórzy krytycy zarzucali mu wręcz krzewienie nienawiści do Niemców. W okresie powojennym związał się politycznie ze Stronnictwem Demokratycznym. Z okręgu bielskiego sprawował mandat poselski do Sejmu PRL I kadencji (1952–1956). Został wmanewrowany w inicjatywę zmiany nazwy Katowic na "Stalinogród" po śmierci Stalina w 1953. Niesłusznie obiegowa opinia przypisuje Morcinkowi "autorstwo" tego niechlubnego pomysłu. W rzeczywistości Katowice przemianowano uchwałą Rady Państwa i Rady Ministrów o uczczeniu pamięci Józefa Stalina, podpisaną 7 marca przez Bolesława Bieruta i Aleksandra Zawadzkiego. Natomiast sesja Sejmu, podczas której Morcinek odczytał "wręczoną" mu kartkę z "prośbą" zmiany nazwy miasta, odbyła się dopiero 28 kwietnia, a więc po prawie dwóch miesiącach administracyjnego funkcjonowania Stalinogrodu. Cała sytuacja spotkała się z dezaprobatą ludności Katowic i brakiem zrozumienia dla wcześniej bardzo lubianego i cieszącego się dużym szacunkiem na Śląsku pisarza. Odtąd niesłusznie i krzywdząco uważa się go za "ojca-założyciela" Stalinogrodu. Miał natomiast podsumować wcześniejszy pomysł nadania nazwę Stalinogrodu dla Częstochowy słowami "... czy może odtąd ludzie mają się modlić do Matki Boskiej Stalinogrodzkiej?"

W 1951 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia.