Ludwik Franciszek Maciejowski

Ppłk piech. st. sp. Ludwik Franciszek MACIEJOWSKI s. Antoniego i Julii z Kuźniarów, ur. 26 XI 1883 w Grybowie, pow. nowosądecki. Członek Drużyn Bartoszowych i organizacji „Wolność”. W latach 1914–1918 w armii austriackiej. W WP od 1918. Uczestnik wojny 1920 w szeregach 1 p. s. podh. Po wojnie nadal w 1 p. s. podh., dowódca baonu. W latach 1925–1931 zca dcy 71 pp, zca dcy 45 pp i dowódca 25 pp. Od 1931 w stanie spoczynku, przydzielony do OK II. Odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl., KW 2, Złotym Krzyżem Zasługi oraz medalami 1918–1921 i 10-lecia, brak dalszych danych. L.S. 2203; CAW, Orderem Virtuti Militari 82–7717, Ap 7752, 11741, Odrz. 2.4.1930; MKat., Zbiór rel. i opr.

***

Podpułkownik piechoty w stanie spoczynku Ludwik MACIEJOWSKI (1883 - 1940)

Urodził się w Grybowie jako syn Antoniego i Julii z Kuźniarów.

Był absolwentem Seminarium Nauczycielskiego w Sokalu (1902). Do wybuchu I wojny światowej uczył w szkołach w Bełzie, Rzuchowie i Dębnie.

Był oficerem rezerwy armii austro - węgierskiej (podporucznikiem z 1912 roku). W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 20. i 9. pp, awansując w 1915 roku na porucznika i będąc trzykrotnie ranny. W nocy z 30/31 października 1918 roku uczestniczył w opanowaniu garnizonu tarnowskiego przez batalion zapasowy 20. pp i został komendantem tamtejszego dworca kolejowego.

Należał do konspiracyjnej organizacji „Wolność". Od listopada 1918 roku był dowódcą najpierw III, a później I batalionu 1. Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu. Walczył przeciwko Czechom na froncie spiskim, przeciwko Ukraińcom w roku 1919 oraz przeciwko bolszewikom podczas wojny 1920 roku (zdobycie Kijowa, obrona Brześcia nad Bugiem, uderzenie znad Wieprza, bitwa niemeńska). W tym czasie awansował na kapitana (1919 r.), a w 1922 roku na majora.

Od maja 1925 do października 1926 roku był zastępcą dowódcy 71. pp w Zambrowie. W czasie przewrotu majowego walczył wraz z pułkiem przeciwko oddziałom wiernym marszałkowi J. Piłsudskiemu.

Od października 1926 do stycznia 1929 roku był zastępcą dowódcy 45. pp w Równem, a następnie został dowódcą 25. pp w Piotrkowie Trybunalskim. W 1932 roku przeszedł w stan spoczynku jako podpułkownik (awans z 1924 roku).

Zamieszkał w miejscowości Stepań niedaleko Sarn (powiat Kostopol, województwo Łuck).

Do niewoli sowieckiej dostał się 21 września 1939 roku w Maniewiczach, około 60 km na wschód od Kowla. Na wiosnę 1940 roku zamordowany został w Charkowie i wraz z innymi jeńcami pochowano go w zbiorowych mogiłach na terenie podmiejskiego lasku (Piatichatki).

Odznaczony był m.in. Orderem Wojennym Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych (2 razy), Złotym Krzyżem Zasługi, a także zagranicznymi: kilkoma austriackimi i Gwiazdą Karadżiordżia. Pozostawił żonę Bronisławę ze Świtalskich oraz czworo dzieci: Stanisławę, Helenę, Bolesława i Bronisława, którzy zostali w lutym 1940 roku zesłani do łagrów. Żona i dwie córki powróciły w 1946 roku do Polski, natomiast Bolesław zmarł z wycieńczenia w 1942 roku w Kiszy i pochowany został na cmentarzu w Aszchabadzie, a Bronisław wyszedł z Rosji z armią gen. Andersa i walczył później w 1. Dywizji Pancernej gen. S. Maczka

Źródło: http://www.lezajskhistoria.pun.pl