Edmund Kolbuszowski

Edmund Kolbuszowski (ur. 1865 w Sieniawie Starej, zm. 1919) – polski dziennikarz.

Edmund Kolbuszowski h. Korab urodził się w Sieniawie Starej na Wołyniu jako syn Ksawerego i Felicji Trzemeskiej. Jego ojciec własnym kosztem wystawił oddział wojskowy w czasie powstania styczniowego 1863 roku w związku z czym musiał opuścić wraz z rodziną Cesarstwo Rosyjskie. Przeniósł się do Galicji i jako człowiek zamożny kupił majątek Zaborze k. Uhnowa w rejonie Rawy Ruskiej.

Wykształcenie

Edmund Kolbuszowski po ukończeniu nauki w szkole średniej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Specjalnie interesowała go psychiatria. Studiów tych jednak nie ukończył. W tym też okresie zaczął zaznajamiać się z ruchem socjalistycznym.

Kariera dziennikarza

Po przyjeździe do Lwowa, rozpoczął pracę jako dziennikarz. Pracował i współpracował z różnymi czasopismami i gazetami, takimi jak:

• lwowski „Przegląd”
• „Dziennik Polski” (od 1896 do likwidacji pisma czyli do wybuchu I wojny światowej)
• warszawski „Wiek” (jako korespondent)
• krakowski „Głos Narodu”
• czasopismo „Łowiec Polski”, gdzie zamieszczane były jego felietony i program
• tyg. humorystyczny „Śmigus” (znany wydawca lwowski Aleksander Milski).

Jako przedstawiciel dziennikarzy polskich brał udział w Wielkim Zjeździe Dziennikarzy Słowiańskich w Pradze czeskiej. Ponieważ praca dziennikarza nie przynosiła mu większych pieniędzy na utrzymanie domu, pracował w Miejskim Biurze Pracy w ratuszu lwowskim.

Praca zawodowa

Pracował w lwowskim oddziale Austriackiego Biura Korespondencyjnego w Wiedniu i po upadku Austrii, wspólnie z Iżykowskim, był współtwórcą późniejszej Polskiej Agencji Telegraficznej (PAT). Przez pewien czas był też kierownikiem jednej z drukarni polskich we Lwowie. Był współzałożycielem Związku Dziennikarzy Polskich.

Życie rodzinne

W 1895 we Lwowie ożenił się z Zofią Dzikowską, córką dziennikarza i literata Mieczysława Chamskiego-Dzikowskiego. Miał z nią dwoje dzieci: Władysława (zginął w czasie obrony Lwowa w 1918 r.) i Marię Danutę.

Zmarł z powodu zapalenia płuc w maju 1919 r. Pochowany został 3 czerwca na Cmentarzu Łyczakowskim (pole nr 14) w grobowcu, który kupił dwa tygodnie przed śmiercią.