Jan Thullie

Jan Thullie, herbu Prawdzic (ur. 20 października 1876 w Złoczowie, zm. 22 października 1927 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, podpułkownik Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Pochodził ze spolonizowanej rodziny francuskiej.

Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii

Od 1897 był oficerem armii austriackiej piechoty. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu i pełnił służbę w sztabach kolejnych szczebli dowództw oraz Sztabie Generalnym. Podpułkownik od 1916. W 1918 wchodził w skład sztabu generała-gubernatora w Lublinie.

23 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i mianowany szefem sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich na Galicję Wschodnią. 17 grudnia objął szefostwo Oddziału I Sztabu Generalnego WP. Jego podkomendnymi byli przyszli generałowie: Julian Stachiewicz, Tadeusz Kutrzeba i Henryk Bobkowski. W marcu 1919 po reorganizacji sztabu został szefem Oddziału I Operacyjnego, a także – razem z Julianem Stachiewiczem – członkiem komisji kwalifikacyjnej do nowo ustanowionego korpusu oficerów Sztabu Generalnego. 22 kwietnia przekazał obowiązki szefa oddziału Julianowi Stachiewiczowi, a sam został mianowany szefem sztabu Frontu Litewsko-Białoruskiego, dowodzonego przez gen. Stanisława Szeptyckiego. Jesienią 1919 objął stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego "Lwów". Od 23 sierpnia 1920 kierował sztabem Frontu Południowego. W latach 1920-1921 był szefem Biura Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej.

Według Piotra Staweckiego, od 9 marca 1921 zajmował stanowisko szefa sztabu Inspektoratu Armii Nr IV i był autorem pierwszego planu wojny z Niemcami, a 25 września objął dowództwo 5 Dywizji Piechoty i stanowisko komendanta miasta Lwowa. Na tym stanowisku 25 września 1922 został zatwierdzony w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów.

3 listopada 1926 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy 5 Dywizji Piechoty i mianował komendantem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.

Zmarł 22 października 1927 w Warszawie. 24 października 1927 został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa.

Opinia Józefa Piłsudskiego o generale Thulliem

W grudniu 1922 ówczesny Szef Sztabu Generalnego WP i przewodniczący Biura Ścisłej Rady Wojennej, Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski, sporządził opinie 95 generałów pozostających w służbie czynnej, w tym o gen. bryg. Janie Thulliem, którego zaliczył do grupy II – generałów brygady: na których chcę zwrócić uwagę, jako na oficerów stojących wyżej niż przeciętna miara i zatem zdatnych do wyzyskania zgodnie z ich zdolnościami oraz scharakteryzował go w sposób następujący: Człowiek o prawym charakterze, wykształconej głowie, miły i spokojny w obejściu, trochę leniwy i zanadto względny dla słabości swoich i innych. W dowodzeniu bałbym się jego słabych nerwów, przewidywania ciągłych nieszczęść i trudności psychicznej we wzięciu na siebie ryzyka. Lepszy byłby w sztabach, gdzie nie robiłby nigdy kaneraw, kłótni i sporów. Ciągle mi go rekomendują jako kierownika szkolenia wojska, nie mogę poradzić, jaki by był pod tym względem. Jeden ze zdolniejszych oficerów naszej armii, dla którego dotąd właściwego użytku nie znalazłem.

Awanse

• Generał brygady – 25 września 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• Generał dywizji – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1923)
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 1 i 2 w 1922)
• Kawaler Legii Honorowej (Francja)