Aleksander Litwinowicz

Aleksander Litwinowicz ps. "Władysław" (ur. 27 lutego 1879 w Petersburgu, zm. 14 stycznia 1948 w Szczecinie) – inżynier mechanik, generał brygady Wojska Polskiego.

Działalność do 1918

Ukończył gimnazjum filologiczne w Petersburgu w 1897, a następnie Wydział Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej w 1904. Był członkiem Związku Walki Czynnej i od 1910 Związku Strzeleckiego. Od 1 sierpnia 1914 w Legionach Polskich – intendent 1 Kompanii Kadrowej, a następnie w 1 Pułku Piechoty. Odmówił złożenia przysięgi, po czym działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Galicji. Następnie od października 1916 do sierpnia 1917 służył w Polskim Korpusie Posiłkowym jako zastępca szefa intendentury.

Służba w Wojsku Polskim

W okresie listopad 1918 - czerwiec 1919 walczył w obronie Lwowa, potem był szefem służby intendentury Dowództwa "Wschód". Pomocnik szefa Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych od czerwca 1919 do października 1919. Od listopada 1919 do lipca 1923 szef Departamentu Intendentury M.S.Wojsk. 20 września 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w Korpusie Intendentów.

14 marca 1920 został pierwszym prezesem Wojskowego Klubu Sportowego Legia. Od lipca 1923 do marca 1924 piastował stanowisko rezerwowego oficera sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu I Warszawa, po czym pozostawał w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów. 31 marca 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go do stopnia generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 7. lokatą w korpusie generałów.

Od marca do sierpnia 1924 w Departamencie Intendentury M.S.Wojsk. Od sierpnia 1924 - lipca 1927 szef Departamentu Przemysłu Wojskowego M.S.Wojsk. Od sierpnia 1927 - października 1935 dowódca Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, od października 1935 - lipca 1936 dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.

Od lipca 1936 do 18 września 1939 był II Wiceministrem Spraw Wojskowych – szefem Administracji Armii. Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii.

Po wojnie powrócił do Polski, osiadł w Szczecinie, gdzie pracował jako kierownik Biura Pełnomocnika Rządu ds. Odbudowy Portów. Zmarł w Szczecinie. Pochowany tamże na Cmentarzu Centralnym.