Stanisław Lentz

Stanisław Lentz (ur. 23 kwietnia 1861 w Warszawie, zm. 19 października 1920 tamże) - polski malarz, portrecista, ilustrator, profesor warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych od 1909.

Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Feliksa Szynalewskiego i Izydora Jabłońskiego w latach 1877-1879, kontynuował naukę w Warszawie, w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona. Później studiował za granicą: w akademii monachijskiej (u Sandora Wagnera i Gyuli Benczura, 1880-1884) oraz w paryskiej Académie Julian (1884-1887).

Po powrocie do Warszawy nawiązał współpracę z czasopismami. Jego ilustracje publikowały:

• Kłosy (1887-1890),
• Tygodnik Ilustrowany (1887-1898, 1905-1906, 1909-1910),
• Kurier Codzienny (1890-1891)

W 1888 został członkiem rzeczywistym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W 1910 wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Podróżował często za granicę: w 1896 przebywał w Berlinie, Paryżu i Madrycie, w 1897 odwiedził Paryż, w 1900 Normandię, w latach 1903-1914 (z wyjątkiem 1904) spędzał z żoną lato w Scheveningen w Holandii.

Został mianowany profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie w 1909, jednocześnie obejmując stanowisko dyrektora. W 1915 powierzono mu tę funkcję dożywotnio.

Został pochowany na Starych Powązkach (kw. 32).

Wystawy

Jego prace były wystawiane na wielu wystawach w Polsce i za granicą (Berlin, Wiedeń, Monachium, Paryżu, Petersburg, Londyn, Antwerpia, Wenecja). Wystawy indywidualne:

• Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych (1916, 1917, 1921),
• Instytut Propagandy Sztuki (1933),
• Muzeum Narodowe w Warszawie (1976).

W 1894 r. otrzymał srebrny medal na wystawie sztuki współczesnej we Lwowie za Potret Adolfa Święcickiego. Na Powszechnej Wystawie w Paryżu (1900) zdobył wyróżnienie za estetyczne walory Portretu Mieczysława Frenkla. Obraz Vierzehntak (Wypłata robotnikom) zdobył III nagrodę w konkursie malarskim TZSP w 1895. Za Wilki morskie z Scheveninger został uhonorowany II nagrodą TZSP w 1904.

Tematyka i styl prac

Początkowo pozostawał pod wpływem szkoły monachijskiej, ok. 1890 z nieznacznym wpływem nurtu kolorystycznego. Jako karykaturzysta ukazywał codzienne epizody z życia mieszkańców Warszawy. W scenach rodzajowych podejmował tematykę żydowską (Przekupień żydowski, Żydzi handlujący starzyzną). Pod wpływem wydarzeń rewolucyjnych w Królestwie Polskim w 1905 roku i fascynacji ruchem robotniczym tworzył dzieła o tematyce proletariackiej. Przez krytyków ceniony zwłaszcza za portrety tworzone w okresie 1900-1915, charakteryzujące się dosadną charakterystyką modela, syntetyczną formą przy ciemnej monochromatycznej tonacji i szerokimi pociągnięciami pędzlem. Od 1915 nastąpił okres fascynacji malarstwem holenderskim, a zwłaszcza twórczością Fransa Halsa. W ostatnim okresie twórczości podejmował także wątki legionowe.