Lucjan Kulej

Lucjan Kulej (ur. 26 listopada 1896 r. w Dankowie, zm. 13 lipca 1971 r. w Katowicach) – hokeista, wioślarz, prawnik, olimpijczyk z St. Moritz 1928. Działacz niepodległościowy. W latach 1915-1918 członek POW. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Uczestnik Powstań Śląskich i Plebiscytu. Od 1930 roku pracował jako prokurator. Podczas okupacji niemieckiej pełnił funkcję prokuratora w podziemnego Sądu Okręgowego w Warszawie. Uczestnik Powstania Warszawskiego (ps. "Ostoja"). Jeden z założycieli sekcji hokejowej AZS Warszawa. Był pięciokrotnym mistrzem Polski w latach 1927-1931. Był akademickim mistrzem świata (1928) oraz wicemistrzem Europy (1929). Latem uprawiał z powodzeniem wioślarstwo.Był akademickim mistrzem świata (1924) w czwórce ze sternikiem. W tej samej konkurencji był dwukrotnym mistrzem Polski (1920,1925). Trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Polski w ósemce (1920,1922,1925). Na igrzyskach olimpijskich w 1928 roku zajął 8 miejsce.

***

Lucjan Kulej ps. "Ostoja", prokurator i adwokat, jeden z założycieli warszawskiego AZS i pierwszych hokeistów lodowych w Polsce, wieloletni reprezentacyjny obrońca drużyny narodowej, olimpijczyk z St. Moritz (1928). Urodzony 26 listopada 1896 we wsi Danków, pow. częstochowski, woj. kieleckie, syn Franciszka i Heleny z Kwiatkowskich.

Ukończył 8-klasowe Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie (1917) i Wydział Prawa UW (magister praw) w 1924. Działacz niepodległościowy. Członek POW (1915-1918), ochotnik (7 listopada 1918) i w składzie 9 pułku w Dębicy walczył na froncie ukraińskim. Ciężko ranny (grudzień 1918) dostał się do niewoli, a po ucieczce (kwiecień 1919) i powrocie do jednostki skierowany na front bolszewicki.

W czasie powstań śląskich i plebiscytu - aktywny działacz, delegat Zjednoczenia Górnego Śląska z Rzeczypospolitą Polską. Kurier. W latach 1930-1939 (po aplikacji sądowej, którą odbył w latach 1924-1927) piastował stanowiska podprokuratora (Sądu Okręgowego w Warszawie i Sosnowcu), wice prokuratora (Sądu Okręgowego w Katowicach) i prokuratora (Sąd Okręgowy w Łomży) aż do wybuchu wojny.

Od najmłodszych lat zajmował się sportem, od 1919 (wraz z bratem) rozpoczął działalność organizacyjno - zawodniczą w warszawskim AZS, był jednym z założycieli sekcji hokejowej klubu (wraz z Grunerem, Krygierem, Żebrowskim, Niezabitowskim, Semadenim, Tupalskim, Słuczanowskim, Osiecimskim - Czapskim) a potem jej wieloletnim reprezentacyjnym obrońcą. 5-krotny mistrz Polski (1927-1931) , 34-krotny reprezentant Polski (1926-1929), uczestniczył w pierwszych sukcesach polskiego hokeja (m. in. akademickie mistrzostwo świata w 1928, wicemistrzostwo Europy 1929).

Był także olimpijczykiem. Podobnie jak inni reprezentanci AZS, latem uprawiał wioślarstwo. I tu wykazał niemałe zdolności pływając w czwórce i ósemce. W czwórce ze sternikiem był nie tylko akademickim mistrzem świata (1924), ale także mistrzem Polski (1920, 1925). Trzykrotnie ten tytuł wywalczył w ósemce (1920, 1922, 1925).

Po zakończeniu kariery zawodniczej, działacz sportowy. M. in. współtwórca Śląskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie (członek prezydium, kapitan sportowy). Był także (wspólnie z A. Tupalskim) trenerem zespołu reprezentacyjnego, czyli kapitanem związkowym PZHL (1936). W czasie okupacji niemieckiej - prokurator (podziemnego) Sądu Okręgowego w Warszawie, członek AK, uczestnik (porucznik) Powstania Warszawskiego (ps. "Ostoja"). Po wojnie powrócił do Katowic i już z początkiem czerwca 1945 otworzył kancelarię adwokacką. Do emerytury pracował  w Zespole Adwokackim nr 3 w Katowicach. Czynnie włączył się po wojnie do reaktywowania działalności okręgowych związków: hokeja i tenisa. Zmarł w Katowicach 13 lipca 1971.

Źródło: http://www.olimpijski.pl