Leonard Piskorski

Leonard Wacław Piskorski (ur. 22 lipca 1883 w Warszawie, zm. 27 sierpnia 1957 tamże) – ostatni z najsłynniejszego rodu warszawskich białoskórników, starszy cechu tych rzemieślników. Prowadził zakład białoskórniczy w Warszawie, przekazany mu przez ojca, Wacława Piskorskiego, od 1922 r. do powstania warszawskiego, kiedy zakład spłonął.

Nauka i doświadczenie

Leonard Piskorski ukończył Wyższą Szkołę Realną w Krakowie (obecnie V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego w Krakowie) w 1901 r. Został czeladnikiem w 1903 r. i w tym roku wyjechał do Pragi, gdzie pracował w farbiarni skór Fr. Korba, następnie w farbiarni E. Meyera w Berlinie, w farbiarni J. Roeckel w Monachium, u Georga Meinike w białoskórni w Burgu koło Magdeburga (1907), w białoskórni Herman-Etlinger w Durlachu, w białoskórni Boudillon w Neapolu, w białoskórni Pedailles et Diranton w Paryżu, u Comb Fils et Cie w St. Denis, u Martinet w Grenoble i kilku innych białoskórniach w Europie (m.in.w Czechach i Rosji – Moskwa i Liwków pod Moskwą, 1911) i Ameryce Południowej. 10 listopada 1906 r. wyjechał z Grenoble przez Cherbourg do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował w 4 białoskórniach w Gloversville w stanie Nowy Jork. Gloversville było w tym czasie światowym centrum produkcji rękawiczek. W latach 1890-1950 90% wszystkich rękawiczek sprzedanych w USA było wyprodukowanych w Gloversville. Tam Piskorski pracował przy wyprawie i farbowaniu skór na rękawiczki. Zakupił również maszyny do fabryki ojca. Ponownie wyjechał do Gloversville w 1907 r.

Praca

Po powrocie do kraju Leonard Piskorski pracował w zakładzie ojca. W celu podniesienia jakości wyrobów m.in. przeprowadzał analizę składu chemicznego wody w Wiśle, wysyłając próbki do Niemiec. W Warszawie zastała go I wojna światowa. Był m.in. członkiem Straży Obywatelskiej w 1915 r. z ramienia Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego. W listopadzie 1918 r. rozbrajał Niemców. Został mistrzem białoskórniczym w 1918 r. Od 1929 r. (po śmierci ojca) był starszym cechu do co najmniej 1937 r.. Był również przewodniczącym cechowych komisji egzaminacyjnych, zarówno na mistrza, jak i na czeladnika w tym zawodzie. Siedziba cechu mieściła się również w jego fabryce. Jego zakład i fabryka (w latach 20. XX wieku pod nazwą „Wacław Piskorski i syn”, a później pod nazwą „Leonard Piskorski – Fabryka Białoskórnicza”) mieściły się przez 100 lat (od założenia przez Augusta Piskorskiego w 1844 r.) w Warszawie przy ul. Białoskórniczej 3 i specjalizowały się w wyprawianiu skór systemem glacé, mocha (sztuczny zamsz), wyrobie skór rękawiczkowych i obuwiowych na białe damskie pantofle. Średnia produkcja miesięczna w latach 30. wynosiła ok. 3 tysięcy skór.

W 1936 r. Piskorski wykładał skórnictwo w Instytucie Naukowym Rzemieślniczym im. J. Piłsudskiego.

Nagrody

W latach 20. i 30. wielokrotnie wyprawiał się zagranicę „po skóry i nauki”. Jego wyroby były wystawiane na międzynarodowych wystawach w Paryżu (dwukrotnie), Brukseli, Madrycie. Leonard Piskorski został nagrodzony Wielkim Srebrnym Medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 r. W 1938 r. otrzymał II nagrodę za działalność w zakresie podniesienia poziomu rzemiosła w stolicy przyznaną przez Sąd Konkursowy Wydziału Oświaty i Kultury Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy.

W 1939 r. otrzymał brązowy Krzyż Zasługi za osiągnięcia w pracy w białoskórnictwie.

Wojna i PRL

W 1940 r. Piskorski nie był już starszym cechu (był nim Aleksander Weigle), cech został połączony z cechami garbarzy i rękawiczników, a siedziba połączonego cechu mieściła się przy ul. Piaskowej 14. W czasie wojny był uwięziony w obozie w Niemczech. Zakład spłonął w czasie powstania warszawskiego. Po wojnie cech białoskórników nie został odtworzony. Piskorski początkowo był nauczycielem w zawodowej szkole przemysłu skórzanego w Wesołej koło Warszawy, później był instruktorem w rzemiośle białoskórniczym w garbarni przy miejskim Koedukacyjnym Gimnazjum Skórniczym. Od 1948 r. pracował przez 8 lat w Państwowej Garbarni nr 3 w Grodzisku jako mistrz białoskórniczy, a później kontroler techniczny, m.in. wyprawiał skóry dla Zarządu Przemysłu Muzycznego. W ostatnim roku życia pracował w Inwalidzkiej Spółdzielni Galanterii Skórzanej. Przygotowywał do wydania wielojęzykowy słownik terminów białoskórniczych. W latach 50. bezskutecznie starał się o uzyskanie zezwolenia na uruchomienie małego zakładu białoskórniczego w okolicach Warszawy.

Życie prywatne

Piskorski mieszkał całe życie w Warszawie, początkowo przy ul. Nowy Zjazd 3, później przy ul. Bednarskiej, a po wojnie przy ul. Grochowskiej. Wolny czas poświęcał pracy w chórze Lutnia i w Warszawskim Towarzystwie Wioślarskim. Był bratem m.in. Tomasza Piskorskiego. Z żoną Józefiną (z d. Pałką, 1896-1980) miał 5 dzieci. Po śmierci został pochowany w grobie rodzinnym na warszawskich Powązkach.