Marek Kasz

Prekursor polskiego public relations urodził się w Chełmie. Matka, Anna Kasz, z domu Łuchtaj, była nauczycielką języka polskiego, ojciec, Franciszek Kasz, z wykształcenia prawnik, dyrektorem handlowym Miejskiego Handlu Detalicznego (MHD).
Siostra Magdalena (ur. 1947) studiowała architekturę, do dzisiaj mieszka w Chełmie.
Brat Jacek (ur. 1956), doktor nauk technicznych, pracował jako nauczyciel akademicki.

Miał troje dzieci: Patrycję, Jakuba i Zuzannę.

Dwukrotnie żonaty. Jesienią 1996 roku planował ślub z dziennikarką Elizą Skrok (obecnie Dolecka).

Edukację rozpoczął w 1956 roku, w Szkole Podstawowej w Chełmie (przy I Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Czernieckiego), kontynuował w tymże liceum (lata 1963-67). Wspomnienia z czasów szkolnych opublikował w 1995 roku w jubileuszowym wydawnictwie: Księga Pamiątkowa Czarniecczyków. Cz. I. Fundacja Rozwoju I Liceum Ogólnokształcącego im Stefana Czrnieckiego w Chełmie. Chełm 1995. W tym samym roku rozpoczął też współpracę ze szkolnym kółkiem dziennikarskim. Nie zdążył jej
rozwinąć z powodu ciężkiej choroby i rychłej śmierci.

Początek drogi zawodowej i ścieżka edukacyjna nie zapowiadały błyskotliwej kariery felietonisty. Od 1967 roku studiował na Wydziale Handlu Zagranicznego, następnie Ekonomiki Produkcji w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (obecnie SGH). Należał do AZS, uprawiał biegu sztafetowe.
Po uzyskaniu absolutorium przez 6 lat podejmował się różnych zajęć związanych z wyuczonym zawodem, w charakterze handlowca, urzędnika, dyrektora czy planisty. Pracę zmieniał kilkanaście razy. Pracował w Wydziale Zatrudnienia Urzędu Wojewódzkiego w Chełmie, w Zakładzie Badawczym Przemysłu Piekarskiego w Bydgoszczy, Fabryce Samochodów Osobowych w Warszawie.

W 1977 roku debiutował jako dziennikarz w "ITD". W 1977 roku zatrudnił się na etacie w "Tygodniku Załogi FSO - FAKTY". W 1980 roku ujawnił swój talent felietonisty w "Tygodniku Chełmskim". Te publikacje trafiły do Polskiej Bibliografii Literackiej Instytutu Badań Literackich PAN w Warszawie.

Tydzień przed stanem wojennym dostał mieszkanie w Warszawie, gdzie długo pozostawał bez pracy. W połowie 1982 roku zaczął pisywać felietony, a potem uprawiać inne formy dziennikarskie w "Przeglądzie Tygodniowym". W 1985 roku przeniósł się do redakcji "Kultury"; pisywał także do "Szpilek", "Pana", "Pasma", itd. W 1988 roku w ankiecie "Polityki" znalazł się w pierwszej dziesiątce dziennikarzy polskich cieszących się największym zaufaniem wśród innych dziennikarzy.
Wydał trzy książki satyryczne: Paszport na Europę (1989r.), Jak zdradzać żonę (1991r.), Nonsensy i używki: współczesne anegdoty ze sfer artystycznych(1992r.) - ostatnia wraz z poetą Zbigniewem Jerzyną. Monodram "Paszport na Europę" (na podstawie książki) był wykonywany ponad 100 razy przez szczecińskiego aktora Mieczysława Franaszka na estradach całej Polski.

Przygotował kilkadziesiąt humoresek, skeczy i monologów dla III Programu Polskiego Radia, granych przez
wybitnych aktorów, np. Wiesława Drzewicza, Wiktora Zborowskiego. Przygotował kilkaset tekstów satyrycznych, wykonywanych na estradach, publikowanych w prasie i emitowanych w telewizji, w tym widowisko Telegram (reż. Feridun Erol) i serial "Nałogi polskie" (zagrał w nim jedną z głównych ról).

W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku publikował felietony (najczęściej cyklicznie), dotyczące przede wszystkim obyczajów i funkcjonowania show-biznesu, w "Super Expressie (Optymistyczny Przegląd Tygodnia), "Nowej Europie" (Kapitalizm uliczny), "Przeglądzie Tygodniowym" (Promocje i premiery), wModzie Top (Moda na...), w "Polityce", "Gazecie Bankowej", w "Filipince" (Kasz-Mazur: wraz z nieżyjącym już Wojciechem Mazurkiewiczem). Stały cykl felietonów pt. "Wszystko wolno" ukazywał się przez kilka lat, co tydzień, równocześnie w: "Gazecie Krakowskiej", "Dzienniku Wschodnim", "Wieczorze Wrocławia", "Głosie Koszalińskim" i kilku innych dziennikach regionalnych.

Na przełomie lat 80. i 90. prowadził zajęcia dla uzdolnionej młodzieży z całej Polski na dorocznych warsztatach dziennikarskich "Sztandaru Młodych", początkowo w Broku, później w Zegrzu. W latach 1993-95 wykładał praktyczne public relations na Uniwersytecie Poznańskim, w prywatnej Szkole Kupieckiej w Poznaniu i w Wyższej Szkole Zarządzania w Warszawie. Chętnie uczestniczył w jednorazowych spotkaniach o charakterze edukacyjnym w małych miejscowościach, np. w Turku (ziemia
sieradzka).

W 1988 roku skorzystał z zaproszenia zachodnioniemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych i przez kilka miesięcy był słuchaczem kursu języka niemieckiego dla zaawansowanych, w Instytucie Goethego w Monachium. Zafascynowany literaturą iberoamerykańską, za podróż życia uznał wyprawę do Brazylii w 1993 roku. Kochał literaturę rosyjską, ale jako główne hobby zawsze podawał: marzycielstwo.

Uwielbiał muzykę wszelką i imprezy masowe, dlatego był rzecznikiem prasowym i jurorem wielu festiwali, w tym: "Jarocin 89"; "Piknik Country" w Mrągowie, "OSPA" (Ogólnopolskie Spotkania z Piosenką Kabaretową), Międzynarodowego Festiwalu Piosenki "Shanties" w Krakowie, festiwalu rozrywki telewizyjnej "Róże Montreux" w Szwajcarii czy FAMY (Festiwalu Artystycznego Młodzieży Akademickiej). Od 1997 roku wyróżnienie jego imienia przyznawane jest najzdolniejszemu i najaktywniejszemu dziennikarzowi przebywającemu na tym festiwalu.

W latach 1991-1995 był rzecznikiem prasowym konkursu "Miss Polonia", często zapraszano go także jako jurora wyborów "Twarzy Roku", "Miss Lata", itp. Chętnie o sobie mówił, jak zwykle z przymrużeniem oka: wybitny znawca kobiet.
W 1992 roku założył własną firmę "Kasz Creative Publicity", która zajmowała się kreowaniem wizerunku m. in. firm: Elbrewery Company (piwo EB), Procter&Gamble (Blend-a-Med, Ace), Intel Corporations (mikroprocesory), C. Olsen Foods (Masmix). Mimo zaufania i uznania ogromnych koncernów, działalność public relations nie przynosiła oczekiwanych zysków.

Z ciężkimi problemami zdrowotnymi zmagał się przez wiele lat. W 1995 roku przeszedł poważną operację . Zmarł 16 kwietnia 1996 roku w Warszawie na zawał serca. 22 kwietnia 1996 r. został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Mościckiego w Chełmie.