Tadeusz Pietrzak

Tadeusz Wacław Pietrzak (ur. 27 sierpnia 1926 w Duranowie koło Sochaczewa, zm. 10 marca 2014 w Warszawie) – polski wojskowy, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL, generał brygady Wojska Polskiego, wiceminister spraw wewnętrznych PRL (1968-1978).

Podczas II wojny światowej walczył w szeregach Gwardii Ludowej, a następnie Armii Ludowej. Od 1945 służył w Milicji Obywatelskiej. W latach 1951-53 zastępca komendanta, od 1953 do 1954 komendant wojewódzki MO w Warszawie (w wieku 27 lat). W latach 1954-1956 był komendantem wojewódzkim MO w Poznaniu w stopniu podpułkownika. Po 1956 pełnił obowiązki zastępcy szefa Głównego Zarządu Informacji WP (1956-1957), a następnie zastępcy szefa Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957-1961). W kolejnych latach był zastępcą szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego WP (1961-1963). W 1963 został dowódcą podległych MSW Wojsk Wewnętrznych (Wojska Ochrony Pogranicza oraz Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego). Funkcję tę sprawował do 1965 roku, w międzyczasie ukończył zaocznie Akademię Sztabu Generalnego WP. W 1964 uzyskał tytuł doktora nauk politycznych. Jesienią 1963 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki w obecności ministra obrony narodowej marszałka Polski Mariana Spychalskiego.

Od 20 lipca 1965 r. do sierpnia 1971 r. był komendantem głównym Milicji Obywatelskiej, a od 15 maja 1968 r. do 15 lutego 1978 r. wiceministrem spraw wewnętrznych PRL. W grudniu 1970 uczestniczył w naradzie w gabinecie I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki, podczas której podjęto decyzję o użyciu broni wobec protestujących na Wybrzeżu.

Członek PPR (1942-1948) i PZPR (1948-1990). W latach 1968-1975 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR, w latach 1975-1980 członek Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR.

W latach 1978-1983 wykonywał obowiązki ambasadora PRL w Budapeszcie. W latach 1969-1977 i w latach 1983-1990 był prezesem Naczelnej Rady Łowieckiej Polskiego Związku Łowieckiego (w latach 1978-1983 był wiceprezesem). Wchodził również w skład Międzynarodowej Rady Łowieckiej, w ramach której był wiceprezesem Komisji Ptactwa Migrującego (1973-1990). We wrześniu 1976 otrzymał tytuł członka honorowego Polskiego Związku Łowieckiego.

Doktor nauk politycznych w Instytucie Nauk Społeczno - Ekonomicznych Politechniki Warszawskiej (1968-1978), wiceprzewodniczący Rady Naukowej Instytutu Zapobiegania Przestępczości (1974-1980), członek komitetów redakcyjnych czasopism: "Wojskowy Przegląd Historyczny", "Problemy Kryminalistyki", "Pokolenia".

W latach 1964-1979 członek Zarządu Głównego, a w latach 1969-1979 wiceprezes Zarządu Głównego ZBoWiD. Był także wieloletnim przewodniczącym Komisji Historycznej Ruchu Młodzieżowego.

Od 2001 był członkiem Zarządu Krajowego Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Krzyża Grunwaldu.

Autor książek o walkach GL i AL: "Podziemny front" (1961), "Aleksander Kowalski" (1977). Współautor książek o komunistycznym ruchu oporu: "Warszawa Lewa Podmiejska" (1973), "Warszawa Prawa Podmiejska" (1974), "Okręg Płocki" (1976), "Okręg Siedlecki" (1978).

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Grunwaldu III klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964) dwukrotnie Krzyżem Walecznych, radzieckim Orderem Czerwonego Sztandaru, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny i Złotym Medalem Za zasługi dla obronności kraju. Laureat nagrody Ministra Obrony Narodowej III stopnia (1964) oraz nagrody Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1965).