Kazimierz Żurowski

Kazimierz Żurowski (ur. 12 sierpnia 1909 w Zagórzu, zm. 19 marca 1987 w Gnieźnie) – polski archeolog.

Naukę rozpoczął w Gimnazjum Męskie im. Królowej Zofii w Sanoku, następnie naukę kontynuował w V Gimanzjum im. Hetmana Żółkiewskiego we Lwowie gdzie w 1932 zdał maturę. Studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie jego wykładowcami byli m.in. Tadeusz Sulimirski, Leon Kozłowski (prehistoria), Edmund Bulanda (archeologia), Adam Fischer (etnografia) i Jan Czekanowski (antropologia). Studia ukończył w 1938 roku, będąc już zatrudniony jako asystent na uczelni.

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa 1939-1941 nadal prowadził działalność naukową. W 1940 roku brał udział w organizowaniu sowieckiego Muzeum Historycznego we Lwowie. W 1940 po utworzeniu przez władzę radziecką działu archeologicznego, objął kierownictwo działu archeologicznego do 2 lipca 1941. W 1944 zgłosił się ponownie do pracy w muzealnictwie, obejmując poprzednie stanowisko kierownika działu archeologicznego w Państwowym Muzeum Historycznym we Lwowie.

Po wkroczeniu Niemców do Lwowa i zamknięciu uniwersytetu w 1941 roku, pracował jako robotnik i księgowy w firmie budowlanej, a także jako karmiciel wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami. W 1942 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu.

W 1945 roku, po wysiedleniu ze Lwowa, pracował jako delegat Ministerstwa Kultury i Sztuki przy zabezpieczeniu zbiorów archeologicznych we Wrocławiu. W latach 1945-1948 był dyrektorem Muzeum Miejskiego w Zabrzu.

W 1949 roku uzyskał, na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora. Tematem jego rozprawy doktorskiej były Zabytki brązowe młodszej epoki brązu i wczesnego okresu żelaza z terytorium dorzecza górnego Dniestru, a promotorem Włodzimierz Antoniewicz. W 1956 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna przyznała mu habilitację na podstawie dorobku naukowego. W 1964 roku uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego na UMK.

O 1949 roku pracował na Uniwersytecie Poznańskim, a od 1951 roku na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1953 do 1976 roku był kierownikiem Katedry Archeologii Ziem Polskich UMK, a w latach 1976-79 kierownikiem Zakładu Archeologii Polski UMK.

W latach 1958-1960 był prodziekanem, a od 1960 do 1962 roku dziekanem Wydziału Historycznego UMK. W latach 1966-1969 kierował Katedrą Archeologii Pradziejowej i Wczesnośredniowiecznej UAM.

Zainicjował specjalizację dydaktyczną w zakresie konserwacji zabytków archeologicznych. Badał epokę brązu i wczesnego średniowiecza.

Życie prywatne

• Miał brata Tadeusza – również historyka. Ich kuzynką była porucznik Halina Żurowska – kurier i łacznik AK i WiN-u.

• Dzieci: Stanisław, Maria, Elżbieta

Wybrane publikacje

• Wyniki badań archeologicznych we Włocławku w 1957 roku (1961)
• Gniezno, pierwsza stolica Polski (1966)