Arthur Wellesley

Arthur Wellesley, 1. książę Wellington KG, GCB, GCH (ur. 30 kwietnia lub 1 maja 1769 w Dublinie, zm. 14 września 1852 w Walmer Castle koło Dover) – brytyjski arystokrata, wojskowy i polityk.

Pochodził ze zubożałej anglo-irlandzkiej rodziny szlacheckiej, która zmieniła nazwisko z Wesley na Wellesley. Był trzecim synem Garreta Wesleya, który nosił tytuł pierwszego hrabiego Mornington. W latach 1781-1785 młody Wellesley pobierał nauki w Eton, a później, z powodu słabych wyników w Eton, w sławnej wojskowej akademii francuskiej w Angers.

Największą sławę zdobył w okresie wojen napoleońskich, przede wszystkim jako zwycięzca – wspólnie z Blücherem – pod Waterloo (1815). Wcześniej z powodzeniem walczył z wojskami francuskimi w Hiszpanii i Portugalii oraz reprezentował Wielką Brytanię na kongresie wiedeńskim. Jeden z przywódców torysów, w latach 1828–1830 i przejściowo w 1834 r. pełnił funkcję premiera. Od 1847 r. był członkiem Royal Society.

Wczesne lata życia, małżeństwo i początki kariery w wojsku

Wellington urodził się przy dublińskiej ulicy Merrion Street w domu pod numerem 4, naprzeciwko ówczesnego Royal College of Science. Dzieciństwo spędził głównie w Dangan Castle, 5 kilometrów na północ od Summerhill. Był trzecim z pięciu synów, którzy przeżyli dzieciństwo. Jego ojcem był Garret Wesley, 1. hrabia Mornington, matką Anne Hill, córka 1. wicehrabiego Duncannon. W 1798 r. jego rodzina zmieniła nazwisko na „Wellesley”.

Przyszły zwycięzca spod Waterloo pochodził z protestanckiej angielskiej rodziny od dawna zamieszkałej w Irlandii. Wykształcenie odebrał w Brown’s Seminary w Londynie i w Eton College (w latach 1781-1785), ale nie osiągał dobrych wyników w nauce. W końcu opuścił Eton i dalszą naukę pobierał w Brukseli. W latach 1785-1786 kształcił się w słynnej francuskiej akademii w Angers.

Młody Wesley miał opinię hulaki, utracjusza i hazardzisty. Później zakochał się w lady Kitty Pakenaham (1773 – 24 kwietnia 1831), córce Edwarda Pakenhama, 2. barona Longford, i Catherine Rowley. Oświadczył jej się, ale małżeństwu sprzeciwili się Pakenhamowie, którzy uznali Wellesleya za nie rokującego perspektyw człowieka. Wellesley przejął się tą opinią. Ograniczył picie alkoholu, przestał uprawiać hazard, rozstał się nawet ze swoimi ulubionymi skrzypcami. Kiedy po kilku latach służby wojskowej powrócił do Irlandii, oświadczył się ponownie i tym razem został przyjęty. Ślub odbył się 10 kwietnia 1806 r. w dublińskim kościele św. Jerzego. Arthur i Kitty mieli razem dwóch synów:

• Arthura Richarda Wellesleya (3 lutego 1807 – 13 sierpnia 1884), 2. książę Wellington
• Charles’a Wellesleya (16 stycznia 1808 – 9 października 1858)

W 1787 r., dzięki staraniom matki i starszego brata Richarda, Wellesley został przydzielony do 73 regimentu pieszego (73rd Regiment of Foot). W latach 1787-1793 był adiutantem dwóch kolejnych Lordów Namiestników Irlandii – lorda Buckinghama i lorda Westmorlanda. 25 grudnia 1787 r. został porucznikiem 76 regimentu pieszego (76th Regiment of Foot), 23 stycznia 1788 r. porucznikiem 41 regimentu pieszego (41st Regiment of Foot), a 25 czerwca 1789 r. porucznikiem 12 pułku lekkich dragonów (12th Light Dragoons). 30 czerwca 1791 r. został kapitanem 58 regimentu pieszego (58th Regiment of Foot), a 31 października 1792 r. otrzymał analogiczny stopień w 18 pułku lekkich dragonów (18th Light Draoongs). 30 kwietnia 1793 r. został majorem 33 regimentu pieszego (33rd Regiment of Foot), a 30 września 1793 r. został podpułkownikiem w tym regimencie. Jednocześnie od 1790 r. zasiadał w irlandzkiej Izbie Gmin jako reprezentant okręgu Trim.

Pierwszym doświadczeniem militarnym Wellesleya była kampania przeciwko Francuzom prowadzona w Holandii w latach 1794-1795. 15 września 1794 r. Wellesley dowodził 33 regimentem w bitwie pod Boxtel. Później wspominał o tym okresie: Przynajmniej nauczyłem się tam, czego nie należy robić, a jest to cenna nauka.

Po powrocie do Wielkiej Brytanii Wellesley został 3 maja 1796 r. awansowany do stopnia pułkownika. Rok później został wraz ze swoim regimentem wysłany do Indii. Kiedy w 1798 r. wybuchła IV wojna z królestwem Majsuru, Wellesley otrzymał dowództwo nad jedną z brytyjskich dywizji, które obległy stolicę Majsuru, Srirangapatnę. Miasto zostało zdobyte 4 maja 1799 r. Wellesley otrzymał wówczas urząd gubernatora Majsuru. Zostało to przyjęte oskarżeniami o nepotyzm, gdyż gubernatorem generalnym Indii był brat Arthura, Richard, markiz Wellesley. Arthur był gubernatorem do 1805 r. Udało się dokonać reformy systemu podatkowego oraz zlikwidować rozboje. Podczas II wojny z imperium Marathów w latach 1803-1805 Wellesley dowodził w zwycięskich bitwach pod Assaye i Argaon oraz podczas szturmu twierdzy Gawilghur. Po zwycięskim zakończeniu wojny otrzymał stanowisko zarządcy Dekanu.

Za dokonania w Indiach Wellesley został 28 sierpnia 1804 r. odznaczony Orderem Łaźni. W 1805 r. razem z bratem powrócił do Wielkiej Brytanii. Zaczął udzielać się w życiu politycznym kraju. W 1806 r. został z ramienia torysów deputowanym do Izby Gmin z okręgu Rye. W 1807 r. reprezentował okręgi Tralee, Mitchell i wreszcie (do 1809 r.) Newport. 8 kwietnia 1807 r. został członkiem Tajnej Rady. W latach 1807-1809 był Głównym Sekretarzem Irlandii.

Wojny napoleońskie

Wojna na Półwyspie Iberyjskim

Od grudnia 1805 do lutego 1806 r. Wellesley walczył w Hanowerze podczas brytyjsko-rosyjskiej wyprawy do północnych Niemiec. W 1807 r. był jednym z dowódców ekspedycji, która zdobyła Kopenhagę. Wellesley otrzymał za to awans do stopnia generała-porucznika. Miał otrzymać również dowództwo nad korpusem ekspedycyjnym, którzy zamierzano wysłać do Wenezueli.

Na przeszkodzie tym planom stanęła francuska inwazja na Hiszpanię i Portugalię w 1808 r. Oddziały Wellesleya wylądowały w Portugalii w sierpniu 1808 r. 17 sierpnia stoczyły one swoją pierwszą bitwę pod Roliçą, która zakończyła się ich zwycięstwem. 21 sierpnia pokonał siły generała Junota pod Vimeiro, ale Junotowi udało się wytargować zwolnienie go z niewoli. Wellesley został za to odwołany do Wielkiej Brytanii i postawiony przed Sądem Równości. Został jednak uniewinniony. Po śmierci generała Johna Moore’a w 1809 r. Wellesley został przywrócony na stanowisko głównodowodzącego wojsk w Portugalii. Przed wyjazdem przedstawił projekt obrony Portugalii, zaakceptowany przez gabinet, który podniósł siły Wellesleya z 10 000 do 26 000 żołnierzy.

Po przybyciu do Portugalii w kwietniu 1809 r. Wellesley rozpoczął nową ofensywę. Jego przeciwnikiem był marszałek Soult. Został on pokonany w bitwach pod Grijo i Porto, co doprowadziło do wyparcia Francuzów z północnej Portugalii. Następnie Wellesley połączył się z oddziałami hiszpańskimi de la Cuesty. Wellesley postanowił zaatakować wojska marszałka Victora, ale ten, ostrzeżony przez króla Hiszpanii Józefa, nie dał się zaskoczyć. 27 lipca 1809 r. została stoczona bitwa pod Talaverą. Za cenę 7000 zabitych Wellesley zmusił Francuzów do odwrotu. Za zwycięstwo w tej bitwie Wellesley otrzymał tytuły wicehrabiego Wellington of Talavera and of Wellington i barona Douro, dające mu prawo do zasiadania w Izbie Lordów. Sukces nie został jednak wykorzystany, gdyż na wieść o nadciąganiu armii Soulta, Wellington wycofał się do Portugalii.

W 1810 r. nowa armia francuska pod wodzą marszałka Massény zaatakowała Portugalię. W Wielkiej Brytanii zaczęto zastanawiać się nad ewakuacją korpusu Wellingtona. Ten jednak spowolnił marsz Francuzów pod Buçaco, a potem odciął im drogę do Lizbony budując linię Torres Vedras. Po sześciu miesiącach Francuzi rozpoczęli odwrót. W krótkim czasie zostali wyparci z całej Portugalii. W ich rękach pozostała tylko Almeida obsadzona przez niewielki garnizon, który rychło został oblężony przez sprzymierzonych. Wellington ruszył następnie pod oblężony przez Francuzów Kadyks. 5 marca 1811 r. wygrał wprawdzie bitwę pod Barrosą, ale musiał się wycofać.

Niedługo później marszałek Masséna ponownie wkroczył do Portugalii z zamiarem odblokowania Almeidy. W dniach 3-5 maja 1811 r. doszło do decydującej bitwy pod Fuentes de Onoro, która zakończyła się klęską Francuzów i doprowadziła do odwołania Massény (nowym dowódcą wojsk francuskich został Auguste Marmont). Oblężono dwie następne francuskie fortece – Ciudad Rodrigo i Badajoz. Marszałek Soult próbował odblokować Badajoz co doprowadziło do bitwy z jednym z dowódców Wellingtona, lordem Beresfordem, pod Albuerą. Zakończyła się ona otworem Francuzów, ale zmusiła Anglików do przerwania oblężenia.

Ciudad Rodrigo zostało zdobyte w 1812 r., kiedy większość wojsk francuskich odeszła na leża zimowe. Skorzystał z tego Wellington, który po zdobyciu fortecy ruszył na południe. 6 kwietnia za cenę 3000 zabitych zdobył jednym szturmem Badajoz. Wydarzenie stało się sławne, gdyż był to jedyny przypadek, gdy widziano Wellingtona płaczącego. Po wzmocnieniu swoich wojsk ochotnikami portugalskimi Wellington wkroczył do Hiszpanii. 22 lipca pokonał Marmonta pod Salamanką. Powiadano później, że Wellington „pokonał 40 000 ludzi w 40 minut”. Rezultatem bitwy było wyparcie Francuzów z Madrytu i Andaluzji. Mimo to Brytyjczycy wycofali się do Portugalii. Za sukcesy w 1812 r. generał otrzymał tytuły hrabiego, a następnie markiza Wellington i stanowisko głównodowodzącego wojsk sprzymierzonych w Hiszpanii.

Kolejnym celem nowokreowanego markiza stała się forteca Burgos, znajdująca się na szlaku łączącym Madryt z Francją. Do jej oblężenia nie doszło, gdyż Wellingtonowi nie udało się zgromadzić całego sprzętu potrzebnego do oblężenia tak znacznej fortecy. Wellington ponownie wycofał swą armię do Portugalii. Ofensywę podjął w 1813 r. Dzięki znakomicie wykonanym manewrom zmusił Francuzów do opuszczenia Madrytu i Burgos. Podczas próby obejścia francuskich linii Wellington zdecydowanie wygrał bitwę pod Vitorią, za co otrzymał awans do stopnia marszałka polnego. Zwycięstwo nie zostało jednak w pełni wykorzystane, gdyż żołnierze, ku wielkiemu rozczarowaniu swego dowódcy, zajęli się plądrowaniem francuskich taborów, dając czas pokonanemu nieprzyjacielowi na wykonanie odwrotu.

Nie miało to jednak większego znaczenia. W Niemczech Napoleon przegrał bitwę narodów pod Lipskiem i cofał się w kierunku Francji. Jego klęska była przesądzona. Wellington kontynuował ofensywę i w 1814 r. stanął na francuskiej ziemi. Podczas oblężenia Tuluzy nadeszła wieść o abdykacji Napoleona, który został zesłany na wyspę Elbę.

Wellington został w Wielkiej Brytanii okrzyknięty bohaterem narodowym. Otrzymał tytuł księcia Wellington oraz nominację na brytyjskiego ambasadora we Francji. Uczestniczył również w kongresie wiedeńskim. 2 stycznia 1815 r. został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Łaźni.

Kampania 1815 r. i bitwa pod Waterloo

26 lutego 1815 r. Napoleon uciekł z Elby i opanował Francję. Na wieść o tym Wellington wyjechał z Wiednia i udał się do Belgii, która stała się celem ataku Napoleona. Wyjeżdżając usłyszał od cara Aleksandra I następujące słowa: Od pana zależy ponowne zbawienie świata. Wellington otrzymał o tym wieść w Brukseli, podczas balu wydanego przez księżną Richmond. Wellington natychmiast wyruszył na spotkanie Francuzów. 16 czerwca stoczył zwycięską bitwę pod Quatre Bras z wojskami marszałka Neya, ale wobec porażki sojuszniczych wojsk pruskich pod Ligny 17 czerwca wycofał się w kierunku Waterloo. 18 czerwca doszło tam do decydującej bitwy z Napoleonem.

Bitwa rozpoczęła się ok. godziny 11.30 i trwała do zmroku. Wypełniły ją ataki Francuzów na pozycje brytyjskie. Wellington skupił się całkowicie na defensywie, mając nadzieję, że wytrzyma do czasu nadejścia Prusaków. Sam przyznawał później, że wygrał bitwę dzięki dużej dozie szczęścia. Bitwa rozstrzygnęła się pod wieczór, kiedy naciągnęła armia pruska, a oddziały angielskie odparły atak cesarskiej Gwardii. Kiedy Gwardia zaczęła się cofać Wellington ze sztabem ruszyli naprzód. Wówczas miał wydarzyć się epizod, który przeszedł do brytyjskiej legendy wojskowej. Kiedy Wellington posuwał się w ślad za Gwardią o mały włos nie został trafiony jakąś zabłąkaną kulą. Kiedy kula przeleciała tuż obok niego Wellington obrócił się i zobaczył swego bladego zastępcę, lorda Uxbridge’a, który powiedział: Na Boga, mój panie, chyba straciłem nogę! (By God, sir, I’ve lost my leg!). Wellington miał na to odpowiedzieć z kamienną twarzą: Na Boga, mój panie, chyba tak! (By God, sir, so you have!).

Napoleon wycofał się z Belgii i 22 czerwca abdykował ponownie. Brytyjczycy zesłali go na wyspę św. Heleny, gdzie zmarł w 1821 r.

Wellington a Napoleon

Wellington zwykł mawiać, że Napoleon na polu bitwy jest wart tyle co 40 tysięcy żołnierzy. Dopóki Bonaparte żył, książę uważał go za największego dowódcę swoich czasów - mimo, że w połowie lat 20. XIX wieku napisał kilkudziesięciostronicowe dzieło (nigdy nie zostało opublikowane), w którym wytykał Napoleonowi błędy z kampanii rosyjskiej, m.in. brak odpowiedniego przygotowania magazynów, szpitali polowych a także błędy strategiczne. Wellington uznał także za błąd założenie, że podbój państwa rosyjskiego lub zmuszenie cara do zawarcia pokoju jest możliwe w jednym "sezonie" wojennym, tj. przed początkiem zimy. W 1815 roku Wellington zapobiegł zniszczeniu Pont d'Iena i kolumny Vendôme przez Prusaków. Stosunek Wellesley'a do Napoleona uległ dodatkowemu pogorszeniu, gdy okazało się, że były cesarz Francuzów w swoim testamencie sporządzonym na Wyspie Świętej Heleny zapisał 10.000 franków niedoszłemu zabójcy księcia Wellingtona - Contillonowi.

Cesarz Napoleon w swoich depeszach kierowanych na Półwysep Iberyjski nazywał Wellesley'a pogardliwie tym angielskim generałem lub wręcz generałem sipajów, co było aluzją do służby Wellingtona w Indiach. Tuż przed bitwą pod Waterloo Napoleon w odpowiedzi na sugestie Neya i d'Erlona, że angielska piechota angielska w bezpośrednim starciu to diabeł wcielony stwierdził iż Wellington to zły generał, a Anglicy to słabi żołnierze. Sukces pod Waterloo zdaniem Napoleona Wellington zawdzięczał wyłącznie męstwu własnych żołnierzy i przybyciu Prusaków na czas.

Polityk

Po klęsce Napoleona Wellington przebywał we Francji do 1818 r. jako dowódca sił okupacyjnych. Po powrocie w 1819 r. został gubernatorem Plymouth i generałem artylerii w gabinecie lorda Liverpoola. Oba te urzędy sprawował do 1827 r., kiedy na rok został naczelnym dowódcą armii brytyjskiej. Razem z Robertem Peelem stał się jednym z najważniejszych polityków partii torysów. 22 stycznia 1828 r. został premierem Wielkiej Brytanii. Swoje pierwsze spotkanie z własnym gabinetem określił jako niezwykłą sprawę. Wydałem im rozkazy, a oni chcieli zostać i je przedyskutować. Przez pierwsze 7 miesięcy urzędowania Wellington nie mieszkał w zwyczajowej rezydencji premiera na Downing Street, uważając ją za zbyt małą. Dopiero remont jego własnej rezydencji, Apsley House, skłonił go do przeprowadzki.

Jako premier Wellington reprezentował poglądy skrajnie konserwatywne, obawiając się przenikania do Wielkiej Brytanii ideałów rewolucji francuskiej. Mimo to właśnie za jego urzędowania doszło do równouprawnienia katolików. Było to spowodowane wyborem w wyborach uzupełniających do Izby Gmin irlandzkiego katolika Daniela O’Connella. Jako katolik nie mógł jednak zasiadać w Izbie Gmin. Po jego stronie opowiedział się premier, który nie chciał doprowadzić do konfliktu w Irlandii. Wówczas lord Winchilsea, znany z wybuchowego charakteru zagorzały anglikanin, oskarżył księcia o zdradzieckie spiskowanie w celu zniszczenia protestanckiego ustroju. Ponieważ Winchilsea nie chciał przeprosić premiera, ten wyzwał go na pojedynek. 21 marca 1829 r. Wellington i Winchilsea spotkali się na Battersea Fields. Wellington nie był dobrym strzelcem i nie trafił Winchilsea’ego. Ten z kolei strzelił w powietrze. Następnie jego adiutant, lord Falmouth, przekazał księciu kartkę z wyjaśnieniami, którą Wellington uznał za niewystarczającą. Kiedy dodano do niej słowo „przepraszam”, Wellington odjechał.

Cała sprawa z pojedynkiem przyczyniła się do wzrostu popularności Wellingtona w społeczeństwie. Dzięki poparciu wigów projekt ustawy o równouprawnieniu przeszedł w Izbie Gmin. Większy opór napotkał w Izbie Lordów, ale i ona w końcu zagłosowała za ustawą, która jako Catholic Relief Act weszła w życie w kwietniu 1829 r.

Gabinet Wellingtona upadł w 1830 r. Lato i jesień tego roku były świadkami wielkich strajków na południu Anglii. Narastała krytyka polityki torysów. 15 listopada 1830 r. gabinet Wellingtona otrzymał wotum nieufności. Nowym premier został wig, Charles Grey, 2. hrabia Grey. W 1832 r. doprowadził on do przyjęcia Reform Act, który reformował niezmieniany od XIII w. sposób wyborów do Izby Gmin. Wellington był wielkim przeciwnikiem Reform Act. W tym czasie książę przestał być liderem torysów, którym został Robert Peel. Po upadku wigowskiego gabinetu w 1834 r. Peel miał zostać premierem, ale ponieważ przebywał we Włoszech jego obowiązki przez miesiąc sprawował książę Wellington. W pierwszym gabinecie Peela (1834-1835) książę był ministrem spraw zagranicznych, a w drugim (1841-1846) przewodniczącym Izby Lordów i ministrem bez teki.

Książę Wellington wycofał się z życia publicznego w 1846 r., aczkolwiek pozostał naczelnym wodzem sił zbrojnych. Na krótko powrócił w 1848 r. pomagając przy organizowaniu armii na wypadek rozruchów (był to okres wiosny ludów). Zmarł w 1852 r. w Walmer Castle, siedzibie Lorda Strażnika Pięciu Portów, którym był od 1829 r. Chociaż za życia nienawidził podróżowania pociągiem, właśnie w ten sposób przewieziono jego ciało do Londynu, gdzie wyprawiono mu państwowy pogrzeb. Książę został pochowany w katedrze św. Pawła obok lorda Nelsona.

Dziedzictwo

Wysunięta w 1838 r. propozycja zbudowania pomnika Wellingtona zaowocowała postawieniem pomnika księciu przedstawiającemu go na jego koniu, imieniem Copenhagen, który umieszczone przed Wellington Arch przy Constitution Hill w Londynie, niedaleko Apsley House. Pomnik ukończono w 1846 r. Waży on 40 ton i ma 30 stóp wysokości. W 1883 r. przeniesiono go to Aldershot i umieszczono przez Royal Garrison Church, gdzie stoi po dziś dzień.

Stolica Nowej Zelandii, Wellington, otrzymała swoją nazwę na cześć księcia. Znajduje się tam prywatna szkoła Wellington College i klub Wellesley Club. W innym nowozelandzkim mieście, Auckland, imię księcia nosi główna ulica, Wellesley Street. Na cześć zwycięzcy spod Waterloo nazwę swoją otrzymała Mount Wellington niedaleko stolicy Tasmanii, Hobart.

Na cześć księcia nazwano potrawę z wołowiny, Beef Wellington.

Nazwany na cześć księcia HMS Iron Duke, zwodowany w 1912 r., był okrętem flagowym admirała Johna Jellicoe podczas bitwy jutlandzkiej w 1916 r.

Wellington Street w Ottawie, stolicy Kanady, została nazwana na cześć księcia. Przy tej ulicy znajdują się budynki kanadyjskiego parlamentu i urzędy rządowe.

Tytuły i godności

Tytuły parowskie Zjednoczonego Królestwa

• Baron Douro of Wellington (od 4 września 1809 r.)
• wicehrabia Wellington of Talavera and of Wellington (od 4 września 1809 r.)
• hrabia Wellington (od 28 lutego 1812 r.)
• markiz Wellington (od 3 października 1812 r.)
• markiz Douro (od 11 maja 1814 r.)
• książę Wellington (od 11 maja 1814 r.)

Godności brytyjskie

• kawaler Orderu Łaźni (od 1804 r.)
• członek Tajnej Rady (od 8 kwietnia 1807 r.)
• kawaler Orderu Podwiązki (od 4 marca 1813 r.)
• kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Łaźni (od 1815 r.)
• Lord Namiestnik Hampshire (od 1820 r.)
• Lord Strażnik Pięciu Portów (od 1829 r.)
• Peninsular Cross
• Waterloo Medal
• członek Royal Society (od 1847 r.)
• kanclerz Uniwersytetu w Oksfordzie (od 1834 r.)

Wellington był ojcem chrzestnym siódmego dziecka królowej Wiktorii, księcia Artura, w 1850 r.

Godności zagraniczne

• hrabia Vimeiro (Portugalia, od 18 października 1811 r.)
• książę de Ciudad Rodrigo (Hiszpania, od stycznia 1812 r.)
• Grand Hiszpanii (od stycznia 1812 r.)
• markiz de Torres Vedras (Portugalia, od sierpnia 1812 r.)
• książę Zwycięstwa (Portugalia, od 18 grudnia 1812 r.)
• kawaler Orderu Złotego Runa (od 1812 r.)
• książę van Waterloo (Niderlandy, od 18 lipca 1815 r.)
• kawaler Krzyża Wielkiego Królewskiego Orderu Welfów (Hanower, od 1816 r.)
• marszałek polny 12 krajów

Tytulatura

• Czcigodny Arthur Wesley (1 maja 1769 – 7 marca 1787)
• Ensign Czcigodny Arthur Wesley (7 marca 1787 – 25 grudnia 1787)
• Porucznik Czcigodny Arthur Wesley (25 grudnia 1787 – 30 czerwca 1791)
• Kapitan Czcigodny Arthur Wesley (30 czerwca 1791 – 30 kwietnia 1793)
• Major Czcigodny Arthur Wesley (30 kwietnia 1793 – 30 września 1793)
• Podpułkownik Czcigodny Arthur Wesley (30 września 1793 – 3 maja 1796)
• Pułkownik Czcigodny Arthur Wesley (3 maja 1796 – 19 maja 1798)
• Pułkownik Czcigodny Arthur Wellesley (19 maja 1798 – 29 kwietnia 1802)
• Generał-major Czcigodny Arthur Wellesley (29 kwietnia 1802 – 1 września 1804)
• Generał-major Czcigodny sir Arthur Wellesley, KB (1 września 1804 – 8 kwietnia 1807)
• Generał-major Wielce Czcigodny sir Arthur Wellesley, KB (8 kwietnia 1807 – 25 kwietnia 1808)
• Generał-porucznik Wielce Czcigodny sir Arthur Wellesley, KB (25 kwietnia 1808 – 4 września 1809)
• Generał-porucznik Wielce Czcigodny wicehrabia Wellington, KB, PC (4 września 1809 – maj 1811)
• Generał Wielce Czcigodny wicehrabia Wellington, KB, PC (maj 1811 – 28 lutego 1812)
• Generał Wielce Czcigodny hrabia Wellington, KB, PC (28 lutego 1812 – 3 października 1812)
• Generał Najbardziej Czcigodny markiz Wellington, KB, PC (3 października 1812 – 4 marca 1813)
• Generał Najbardziej Czcigodny markiz Wellington, KG, KB, PC (4 marca 1813 – 21 czerwca 1813)
• Marszałek polny Najbardziej Czcigodny markiz Wellington, KG, KB, PC (21 czerwca 1813 – 11 maja 1814)
• Marszałek polny Jego Łaskawość książę Wellington, KG, KB, PC (11 maja 1814 – 2 stycznia 1815)
• Marszałek polny Jego Łaskawość książę Wellington, KG, GCB, PC (2 stycznia 1815 – 14 września 1852)