Stanisław Bury-Burzymski
- Geburt:
- 11.07.1904
- Tot:
- 24.09.1986
- Burial Datum:
- 27.09.1986
- Kategorien:
- Offizier, Teilnehmer des Zweiten Weltkriegs
- Nationalitäten:
- pole
- Friedhof:
- Wrocław, The Municipal Cemetery Osobowice (pl)
Stanisław Bury-Burzymski – pułkownik, oficer W.P, urodził się dnia 11.07.1904 roku w Mińsku Litewskim, (obecna stolica Białorusi – Mińsk). Początkowo uczęszczał do szkoły w Mińsku Litewskim. Póżniej cała rodzina opuściła Mińsk, (prawdopodobnie w 1921), przeniosła się na tereny Polski, początkowo do wsi Sitki w gminie Klembów (około 10 km na północny wschód od Wołomina), potem do Torunia. W Toruniu kontynuował naukę w szkole średniej technicznej. Od 1.10.1924 r. do 30. 06.1925 r, zatrudniony był w Pomorskiej Elektrowni Krajowej Gródek S.A. w Toruniu, w charakterze technika kreślarza.
Od lipca 1925 został powołany do czynnej służby wojskowej, uczęszczał również do Szkoły Podchorążych Rezerwy S.P. w Grudziądzu do 30.10.1926 r. Następnie został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył w roku 1929 r. w stopniu podporucznika. Później został skierowany do 2.Pułku Saperów Kolejowych w Legionowie, w tym czasie otrzymał awans na stopień porucznika. W 1937 roku poślubił Jadwigę Finkowską.
W maju 1938 skończył kurs dla oficerów technicznych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Modlinie i awansował na stopień kapitana. Do 30.08.1939 roku był dowódcą kompanii mechanicznej 2.Batalionu Mostów Kolejowych w Legionowie.
Od 1.09.1939 roku brał udział w Kampanii Wrześniowej II Wojny Światowej, był dowódcą Kompanii Mechanicznej i Grupy Kolejowej w obronie Warszawy i Modlina. Uczestniczył w walkach na przedpolach Warszawy, po rozbiciu kompanii został (od 15 IX 1939) kwatermistrzem Grupy Bojowej płk M. Więckowskiego.
Po kapitulacji został wzięty do niewoli niemieckiej jako jeniec wojskowy. W Gross Born był więziony w okresie od 8.10.1939 do 28.01.1945 roku, w Oflagu II B, (dzisiaj Borne Sulinowo).
Za zasługi w obronie Polski, w wojnie z Niemcami, został odznaczony Odznaką Grunwaldzką w 1946 r. Za Kampanię Wrześniową w styczniu 1947 roku, otrzymał srebrny order Virtuti Militari, następnie 1951 roku, został odznaczony Wojskowym Medalem za Warszawę.
Po zakończeniu wojny został powołany od 1.08.1945 roku do służby zawodowej W.P. w Sztabie Generalnym Komunikacji Wojskowej w Olsztynie. W 1946 roku, awansował na majora a w 1951 roku dostał awans na podpułkownika.
Pracował w Olsztynie na stanowisku Szefa Delegatury Sztabu Generalnego, na etacie pułkownik-inżynier i pełnił funkcję do sierpnia 1952 roku.
W sierpniu 1952, został przeniesiony do Wrocławia, gdzie w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych, pracował na etacie wykładowcy, pułkownika-inżyniera do 23.11.1955 roku. W 1955 r. przeszedł do rezerwy.
Pomimo tego dalej kontynuował pracę zawodową we Wrocławskim Zarządzie Przemysłu Wojewódzkiego. Następnie w Państwowej Fabryce Budowy Wagonów we Wrocławiu – Pafawag, jako główny inżynier Zakładu W-1.
Będąc w stanie spoczynku, udzielał się społecznie i zawodowo w organizacji kombatanckiej, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD) oddziału dolnośląskiego – był członkiem zarządu. W roku 1970, w kwietniu awansował na stopień pułkownika.
Zmarł we Wrocławiu 24.09.1986 roku. Pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.
Opracowanie i zdjęcia, na podstawie dokumentów i notatek rodziny Bury-Burzymskich.
Keine Orte
Name | Beziehung | Beschreibung | ||
---|---|---|---|---|
1 | Józef Bury-Burzymski | Brüder | ||
2 | Jan Bury-Burzymski | Brüder |
01.09.1939 | Wojska niemieckie napadły o świcie bez wypowiedzenia wojny na Polskę, rozpoczynając kampanię wrześniową a tym samym II wojnę światową
Kampania wrześniowa (inne stosowane nazwy: kampania polska 1939, wojna polska 1939, wojna obronna Polski 1939) – obrona terytorium Polski przed agresją militarną (bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny) wojsk III Rzeszy (Wehrmacht) i ZSRR (Armia Czerwona); pierwszy etap II wojny światowej. Była to pierwsza kampania II wojny światowej, trwająca od 1 września (zbrojna agresja Niemiec) do 6 października 1939, kiedy z chwilą kapitulacji SGO Polesie pod Kockiem zakończyły się walki regularnych oddziałów Wojska Polskiego z agresorami. Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego w kampanii był marszałek Edward Rydz-Śmigły, a szefem sztabu gen. bryg. Wacław Stachiewicz. Od 3 września 1939 wojna koalicyjna Polski, Francji i Wielkiej Brytanii przeciw III Rzeszy.