Ireneusz Sekuła

Ireneusz Ludwik Sekuła (ur. 22 stycznia 1943 w Sosnowcu, zm. 29 kwietnia 2000 w Warszawie) – polski polityk, działacz partyjny, wicepremier w rządzie Mieczysława Rakowskiego, minister, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej X, I i II kadencji.

Ukończył w 1965 psychologię na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskał następnie stopień doktora nauk politycznych. Od 1966 należał do PZPR, później był członkiem SdRP.

W 1964 rozpoczął pracę w Głównej Kwaterze ZHP jako instruktor wydziału, a następnie jego kierownik. Kierował harcerską akcją odbudowy Fromborka pod nazwą Operacja 1001-Frombork. W latach 1966–1972 pracował jako starszy inspektor w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego.

W 1969 został pozyskany do współpracy z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym. Zgodził się na współpracę, wybierając sobie ps. „Artur”. Po werbunku został skierowany na przeszkolenie wywiadowcze. Uczestniczył w praktycznym szkoleniu kompleksowym „Zarys 73”, obejmującym działanie AWO w terenie zurbanizowanym. W czasie ćwiczenia pełnił funkcję radiotelegrafisty. Przez kolejne lata wykonywał zadania pomocnicze. Podczas wyjazdów zagranicznych zbierał informacje dotyczące danego kraju, m.in. procedur kontroli paszportowych. Ostatecznie przekwalifikowano go na tzw. telefon konspiracyjny (pośredniczył lub potencjalnie miał pośredniczyć w kontaktach między oficerem AWO a wybranym jego agentem). Współpracę z nim zakończono w 1989.

Od 1972 do 1974 był zatrudniony w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych jako pełnomocnik ministra ds. zatrudnienia absolwentów szkół wyższych. Od 1977 zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Dokształcania Kadr w tym resorcie, a od 1981 dyrektora Departamentu Zatrudnienia w tym samym ministerstwie. W latach 1974–1977 był inspektorem w Wydziale Nauki i Oświaty KC PZPR. Od grudnia 1983 do lutego 1988 zajmował stanowisko prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. 11 lutego 1988 został ministrem pracy i polityki socjalnej w rządzie Zbigniewa Messnera. 14 października 1988 objął tekę wicepremiera i przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego RM w rządzie Mieczysława Rakowskiego. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej.

W latach 1989–1997 sprawował mandat posła na Sejm z ramienia PZPR (na Sejm kontraktowy) i SLD (na Sejm I i II kadencji). W latach 90. zajmował się również działalnością gospodarczą.

Od grudnia 1993 do marca 1995 pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Ceł. W tym czasie prokuratura prowadziła śledztwo związane z jego interesami w „Polnipponie”. Pierwsza próba uchylenia immunitetu w czerwcu 1995 (na wniosek prokuratora generalnego Włodzimierza Cimoszewicza) nie powiodła się, przeciwko temu głosowali posłowie z SLD i PSL. Ostatecznie jego immunitet uchylono w listopadzie 1996, a sam zainteresowany poparł wniosek.

W lutym 1998 wrocławska prokuratura oskarżyła go o popełnienie czterech przestępstw, m.in. o działanie na szkodę Głównego Urzędu Ceł i spółki „Polnippon”, której był prezesem. W wyborach parlamentarnych w 1997 Sojusz Lewicy Demokratycznej nie wystawił go na swoich listach.

W nocy z 22 na 23 marca 2000 znaleziono go nieprzytomnego w jego biurze przy ul. Brackiej w Warszawie. W ciężkim stanie został przewieziony do szpitala MON, gdzie zmarł 29 kwietnia. Został pochowany na cmentarzu w Wilanowie.

Wedle ustaleń poczynionych w wyniku śledztwa było to samobójstwo, Ireneusz Sekuła strzelił sobie trzy razy w brzuch, raz nie trafiając. Ze względu na okoliczności śmierci wysuwano jednak różne hipotezy alternatywne. M.in. w zeznaniach członków tzw. grupy pruszkowskiej rzekome zabójstwo Ireneusza Sekuły miało związek z długami.