Witold Świda

Urodził się w Różampolu (zm. w Wrocławiu). Studiował w Instytucie Handlowym w Mińsku Litewskim (1916-1917). Po wybuchu rewolucji październikowej przerwał studia i w szeregach I Wschodniego Korpusu Polskiego uczestniczył w walkach z bolszewikami (1917-1918). Zwolniony z wojska studiował w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1918), na Uniwersytecie Poznańskim, który ukończył z tytułem magistra nauk ekonomiczno-politycznych (1919-1922) oraz na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (1922-1923), gdzie uzyskał tytuł magistra prawa. Na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie rozpoczął swoją działalność naukowo-dydaktyczną, będąc kolejno asystentem i docentem (1924-1939), doktoryzował się w 1927 i habilitował w 1932. Okres II wojny światowej spędził w Wilnie. Uczestniczył w tajnym nauczaniu uniwersyteckim i w działalności konspiracyjnej w AK. W styczniu 1945 r. wyjechał do Białegostoku i otworzył kancelarię adwokacką. Stamtąd udał się do Torunia, a następnie przeniósł się na stałe do Wrocławia, gdzie związał się z Uniwersytetem i Politechniką we Wrocławiu (od 1951 Uniwersytetem Wrocławskim). Profesorem nadzwyczajnym mianowany został w 1947, tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1959. Na Uniwersytecie kierował Katedrą Prawa i Postępowania Karnego (1946-1952) oraz Katedrą Prawa Karnego (1952-1969). Stał na czele zespołu Katedr Prawa Karnego (1952-1965) i zespołu Katedr Nauk Kryminologicznych (1965-1969). Dziekan Wydziału Prawa (1954-1957), prorektor (1957-1959) i rektor (1959-1962) Uniwersytetu. Na emeryturę przeszedł w roku 1969. Pracę na uczelni łączył z praktyką prawniczą jako aplikant sądowy i adwokat (1923-1928) oraz samodzielny adwokat (1928-1939). Kancelarię adwokacką prowadził także w latach 1946-1950, będąc jednocześnie dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu.

Członek Polskiej Akademii Nauk, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz wielu innych zagranicznych i krajowych organizacji oraz towarzystw naukowych.

Profesor Witold Świda, twórca wrocławskiej szkoły prawa karnego i kryminologii, specjalizował się w teorii prawa karnego, kryminologii, polityce karnej i naukach penitencjarnych. Stworzył i rozwinął socjologiczną metodę badań 
w polskim prawie karnym.

(na podstawie książki i J. Rozynek, J. J. Ziółkowski 
„Doktorzy honoris causa Uniwersytetu  Wrocławskiego 1948-2002”)