Marian Rybicki

Marian Rybicki (ur. 11 lutego 1915 w Warszawie, zm. 15 lutego 1987 w Warszawie) – działacz państwowy, prawnik.

Ukończył Uniwersytet Warszawski (1937), w 1967 obronił doktorat z nauk prawnych, ale już od 1965 prof. nadzwyczajny; w 1976 otrzymał tytuł prof. zwyczajnego nauk prawnych. Był działaczem PPS (należał także do krótko działających Partii Socjalistycznej i Rewolucyjnej Polskiej Partii Socjalistycznej), członkiem Rady Naczelnej (1947–1948) i Centralnego Komitetu Wykonawczego (1948), członkiem Sekretariatu CKW (1948) PPS; od 1948 w PZPR, był członkiem Komitetu Centralnego (1948–1968) oraz członkiem Biura Organizacyjnego KC PZPR (1948–1954).

Przed 1939 pracował w zarządzie miejskim w Łodzi, brał udział w działalności konspiracyjnej w okresie okupacji; w latach 1944–1945 na robotach przymusowych w Niemczech. W latach 1945–1947 pracował w Wydziale Prawnym Biura Prezydialnego KRN, przygotowując m.in. wnioski ułaskawieniowe do podpisu przez prezydenta B. Bieruta, w 1947 dyrektor Biura Prawnego Kancelarii Sejmu. W 1948 kierownik Wydziału Szkoleniowego CKW PPS i zastępca redaktora naczelnego „Przeglądu Socjalistycznego”; w 1949 przez kilka miesięcy kierował Wydziałem Samorządowo-Administracyjnym KC PZPR, następnie do 1950 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie. Zaliczany do byłych członków PPS zbliżonych do "puławian" podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych.

W latach 1950–1952 szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej i Kancelarii Rady Państwa; w latach 1952–1956 jako pierwszy sprawował funkcję sekretarza Rady Państwa. W latach 1956–1957 prokurator generalny PRL, w latach 1957–1965 minister sprawiedliwości.

Od 1965 prof. w Instytucie Nauk Prawnych (zmieniono w tym okresie nazwę na Instytut Państwa i Prawa) PAN, był m.in. zastępcą dyrektora Instytutu.

W latach 1967–1983 sekretarz Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, w latach 1952–1965 poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji.

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Sztandaru Pracy I klasy.

Pochowany 20 lutego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie udział wziął m. in prezes Rady Naczelnej ZBoWiD prof. Henryk Jabłoński oraz I prezes Sądu Najwyższego prof. Włodzimierz Berutowicz.