Stanisław Łąpiński

Stanisław Łąpiński (ur. 6 maja 1848 r. w Brzustowie, w pow. tomaszowskim, zm. 19 lipca 1921 r. w Łodzi) – dziennikarz, literat, krytyk teatralny. Pisał też pod pseudonimami Janusz, Bolesta, Jacek Soplica.

Najstarszy syn Adolfa, nadleśniczego lasów rządowych i Emilii z Duninów-Brzezińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Kielcach studiował w Szkole Głównej w Warszawie.

Pracował początkowo w administracji kolejowej, doraźnie współpracując z prasą warszawską w latach 1873–1876 ale potem był już tylko dziennikarzem. W latach 1893–1895 należał do redakcji „Dziennika dla Wszystkich” w Warszawie.

Ok. 1875 r. wyjechał z Warszawy i osiedlił się w Piotrkowie Trybunalskim, współpracując tam z „Tygodniem”, wszedł wkrótce w skład redakcji czasopisma. Pisywał też korespondencje do „Słowa”, „Gazety Polskiej” i „Kuriera Warszawskiego”.

15 stycznia 1898 r. przybył do Łodzi, został członkiem redakcji gazety „Rozwój”. Pisał na jego łamach recenzje teatralne, sobotnie stałe kroniki tygodniowe (pod pseudonimem „Janusz”), a z czasem objął kierownictwo działu politycznego.

Zamieszczał tam również felietony i recenzje teatralne w których wykazywał dużo troski o rozwój teatrów łódzkich. Szczególnie popierał Teatr Popularny A. Mielewskiego, a opisując rolę tego teatru w środowisku łódzkim, nie ograniczał się jedynie do recenzowania gry aktorów czy scenografii, do analizy repertuaru, ale przekazywał również wartościowe spostrzeżenia na temat kręgu odbiorców i wychowawczej roli tego teatru.

Od 1908 r. podpisywał „Rozwój” jako jego redaktor odpowiedzialny.

Felietony z lat 1899–1900 Przy ognisku zamieszczał w pierwszym łódzkim czasopiśmie literackim „Ognisko Rodzinne” .

Po wybuchu I wojny światowej i zamknięciu 7 grudnia 1914 „Rozwoju” przez niemieckie władze okupacyjne wyjechał do Warszawy, gdzie przez pewien czas redagował „Dzień”, współpracując z warszawskim „Przeglądem Porannym” i łódzką „Godziną Polski” (pod pseud. Bolesta) oraz z innymi pismami.

Oprócz publikacji w gazetach pisał też i publikował artykuły poważne o tematyce historycznej. Także utwory o charakterze literackim a dorobek literacki miał spory. Doświadczenia nabyte w czasie pracy w administracji kolejowej wykorzystał w komedii obyczajowej Kolejarze (1908) i Córka zawiadowcy, wystawianych w Łodzi z dużym powodzeniem. W r. 1906 ukazało się w Łodzi jego opowiadanie pt Tkacz. Obrazek z życia łódzkich robotników. Jego autorstwa sztuka historyczna z czasów Księstwa Warszawskiego pt. Nad Pilicą (1902) wystawiona w Łodzi po raz pierwszy 20 kwietnia 1907, dzięki bardzo patriotycznej treści doczekała się kilkunastu przedstawień (m.in. w Teatrze Popularnym). Napisał jeszcze inne szkice, powiastki, nowele, wiersze, opublikowane w prasie.

Na zaproszenie S. Książka wszedł w skład redakcji „Kuriera Łódzkiego” (od 1917 r.), prowadząc w nim działy te same, co uprzednio w „Rozwoju”. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia pozostał do końca życia w składzie redakcji gazety. Po wyjeździe S. Książka z Łodzi nowi właściciele „Kuriera” (1919), mimo że zaczął tracić wzrok i nie wychodził z domu (od dzieciństwa był ułomny, miał jedną nogę krótszą), nie usunęli go z redakcji i pozostawili mu pobieraną pensję. Pracował dalej, przesyłając przez gońca swe artykuły, felietony i inne prace.

W 1898 r. wraz z Michałem Wołowskim organizował teatr dla robotników. Był inicjatorem powstania Polskiego Towarzystwa Teatralnego 28 listopada 1903 r., którego celem miało być podtrzymanie i ugruntowanie bytu sceny polskiej w Łodzi. Był współorganizatorem Rzemieślniczego Towarzystwa Śpiewaczego „Lira”. Był także prezesem Towarzystwa Muzyczno-Dramatycznego „Harmonia”. W 1908 r. był kierownikiem artystycznym teatru „Lutnia”. Współpracował z Towarzystwem Śpiewaczym «Lutnia» w Aleksandrowie Łódzkim.

Był członkiem zarządu Towarzystwa Wpisów i Zapomóg Szkolnych.

Brał udział w różnych akcjach społecznych na terenie miasta np. był członkiem komitetu i sekretarzem wielkiej Wystawy Higieniczno-Spożywczej, zorganizowanej w styczniu 1903 dla wsparcia finansowego Pogotowia Ratunkowego w Łodzi (powstałego w 1899 r. z inicjatywy dr Władysława Pinkusa i cały czas borykającego się z kłopotami materialnymi).

Mimo wytężonej i ciężkiej pracy żył w niedostatku. Nie posiadając własnej rodziny, opiekował się dziećmi nieżyjącego szwagra i siostry Emilii.

Ostatnie lata życia spędził w niedostatku i samotności.

Zmarł 19 lipca 1921 r. w Łodzi. Spoczywa na Starym Cmentarzu w Łodzi przy ul. Ogrodowej w części katolickiej.

Uroczystość poświęcenia ciekawego architektonicznie pomnika na jego grobie w 1925 r. wykonanego przez artystę rzeźbiarza Władysława Czaplińskiego odbyła się 10 maja 1925 r. z inicjatywy Zarządu Syndykatu Dziennikarzy Polskich w Łodzi.