Kazimierz Śliwa

Kazimierz Śliwa vel Kazimierz Greczyk vel Kazimierz Bystrzycki pseud.: „Strażak 2”, „Łom 2”, „Ziuk” (ur. 22 listopada 1925 w Katowicach, zm. 23 października 2015) – żołnierz Armii Andersa, podoficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, major łączności rezerwy, najmłodszy cichociemny, honorowy prezes Okręgu Pomorskiego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

W czerwcu 1940 roku wywieziony z rodziną ze Lwowa w głąb ZSRR. Tam, w obwodzie archangielskim niewolniczo pracował przy wyrębie lasu. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski 22 lipca 1942 roku wstąpił do 15 Pułku Piechoty. Po przejściu pod dowództwo brytyjskie w Iranie został w Iraku ponownie przydzielony do 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. W pierwszym kwartale 1943 roku został przerzucony do Wielkiej Brytanii.

Zgłosił się do służby w kraju. Po konspiracyjnym przeszkoleniu w radiotelegrafii został w październiku 1943 roku przerzucony do Ostuni we Włoszech, gdzie został zaprzysiężony 12 maja 1944 roku. Zrzutu dokonano w nocy z 21 na 22 września 1944 roku w ramach operacji „Przemek 1” dowodzonej przez por. naw. Stanisława Kleybora. Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Rozmaryn” w okolicy wsi Czaryż. Po aklimatyzacji dostał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK na stanowisko radiotelegrafisty radiostacji nr 46 przy 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł”. Od 7 października służył w 3 Pułku Piechoty Legionów AK, a od 15 grudnia pracował przy radiostacji pułkowej w konspiracji, utrzymując łączność z komendą Inspektoratu w Starachowicach i bazą cichociemnych w Brindisi.

Po rozwiązaniu AK pozostał w konspiracji. Na początku marca dostał rozkaz zaprzestania łączności i ukrycia radiostacji. 22 marca został aresztowany przez UB na stacji kolejowej Skarżysko-Kamienna. Był więziony w więzieniu w Kielcach. Wyrokiem z 23 maja 1945 roku został skazany na karę śmierci za przynależność do AK. Mimo rozbicia więzienia przez oddział Antoniego Hedy „Szarego” w nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 roku pozostał w nieotwartej celi. Dowódca Okręgu Wojskowego w Łodzi gen. Bolesław Zarako-Zarakowski zamienił mu karę śmierci na 10 lat więzienia. Po amnestii karę złagodzono do 5 lat i Śliwa wyszedł z więzienia 1 czerwca 1948 roku. 24 czerwca 1969 roku Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa zatarła skazanie.

Od 1949 roku Śliwa mieszkał w Gdańsku, nie mogąc znaleźć zatrudnienia z powodu prześladowania przez władze. Od 1950 roku pracował jako elektromonter w firmie budowlanej, następnie od 1952 roku – w biurze projektowym. Od 1964 roku był kierownikiem warsztatów elektrycznych w Okręgowych Zakładach gazownictwa w Gdańsku. W 1981 roku został dyrektorem Zakładu Gazyfikacji Bezprzewodowej w Gdyni. Od 1 stycznia 1986 roku przebywał na emeryturze.

W 1949 roku uzyskał małą maturę, a po kursach wieczorowych dla dorosłych ukończył w 1952 roku Liceum Techniczne, zdał maturę i uzyskał tytuł technika elektryka. W latach 1958–1964 studiował wieczorowo na Politechnice Gdańskiej, uzyskując tytuł inżyniera elektryka.

Kazimierz Śliwa był członkiem założycielem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i od 1989 do 1997 roku prezesem Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK. W roku 2008 otrzymał tytuł Honorowego Prezesa Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK.

Awanse

• kapral – 8 kwietnia 1944 roku
• plutonowy – ze starszeństwem od 22 września 1944 roku
• sierżant – przed 1994 rokiem

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – 1 stycznia 1945 roku
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[1]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal Wojska
• Medal „Pro Memoria”
• Medal „Pro Patria”
• Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej
• Złota Odznaka Zasługi Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej
• War Medal 1939-1945 (Wielka Brytania)
• Defence Medal (Wielka Brytania).

Życie rodzinne

Był synem Andrzeja, urzędnika bankowego, i Katarzyny z domu Regner. W 1953 roku ożenił się z Marią Malinowską (ur. w 1931 roku), z którą mieli córkę Aleksandrę zamężną Drygas (ur. w 1953 roku).