Edvardas Gerekas
Edvardas Gerekas
- Gimęs:
- 06.01.1913
- Mires:
- 29.07.2001
- Laidojimo data:
- 02.08.2001
- Be žodžių:
- Edward Gierek, Эдвард Герек, Edvards Gereks, Едвард Ґерек
- Kategorijas:
- Antrojo pasaulinio karo dalyvis, Deputatas, Valstybės ir komunistų partijos lyderis
- Pilietybė:
- lenkas
- Kapinės:
- Sosnowiec, Środula - Zagórze Parish Cemetery (pl)
Edvardas Gerekas (lenk. Edward Gierek, g. 1913 m. sausio 6 d. Silezijoje – 2001 m. liepos 29 d. Cešine, Lenkija) – Lenkijos politinis ir valstybės veikėjas, buvęs Lenkijos jungtinės darbininkų partijos (LJDP) CK pirmasis sekretorius (1970–1980 m.).
Jaunystėje E.Gerekas daugiau kaip 10 metų gyveno Prancūzijoje ir Belgijoje, dirbo anglių šachtose. Karo metais dalyvavo pasipriešinimo vokiečiams judėjime.
1948 m. grįžęs į Lenkiją įstojo į LJDP ir pradėjo sparčiai kilti partinės karjeros laiptais. 1954 m. tapo LJDP CK Sunkiosios pramonės skyriaus vedėju. 1956–1964 m. buvo LJDP CK sekretorius, 1957–1970 m. tuo pat metu ir partijos Katovicų vaivadijos pirmasis sekretorius.
1970–1980 m. E.Gerekas buvo LJDP CK Pirmasis sekretorius, faktinis šalies vadovas. Naudojant iš vakarų šalių gaunamus didžiulius kreditus tą dešimtmetį Lenkijoje gerokai pakilo pragyvenimo lygis. Tačiau jau 1976 m. vyko pirmieji gyventojų neramumai dėl kylančių kainų, o 1980 m. vyko masiniai nacionaliniai streikai, susikūrė stiprus profsąjungų judėjimas „Solidarumas“.
Dėl šių įvykių E.Gerekas buvo priverstas atsistatydinti. V.Jaruzelskiui šalyje įvedus karinę padėtį 1981 m. buvo trumpam suimtas. Vėliau šalies politiniame gyvenime nebedalyvavo, gyveno provincijoje ir rašė memuarus.
1954–1980 m. buvo LJDP CK narys, 1956 m. liepos-spalio mėn. bei 1959–1980 m. – LJDP CK Politinio biuro narys, 1952–1980 m. – Lenkijos Seimo deputatas.
Šaltiniai: wikipedia.org
Nėra vietos
| Santykių vardas | Santykių tipas | Aprašymas | ||
|---|---|---|---|---|
| 1 |  | Stanisława Gierek | Žmona | |
| 2 | Tatiana Gierek | Marti | ||
| 3 |  | Władysław Kruczek | Bendradarbis | |
| 4 |  | Ryszard Kapuściński | Partijos nariai | |
| 5 |  | Stanisław Dygat | Partijos nariai | |
| 6 |  | Florian Siwicki | Partijos nariai | |
| 7 |  | Henrikas Jablonskis | Partijos nariai | |
| 8 | Władysław Serczyk | Partijos nariai | ||
| 9 |  | Zbignevas Mesneris | Partijos nariai | |
| 10 |  | Michał Rola-Żymierski | Partijos nariai | |
| 11 |  | Tadeusz Lewandowski | Partijos nariai | |
| 12 | Jan Bijak | Partijos nariai | ||
| 13 |  | Piotras Jaroševičius | Partijos nariai | |
| 14 | Wojciech Kubiak | Partijos nariai | ||
| 15 | Józef Bańkowski | Grupės | ||
| 16 |  | Stanisław Jaros | Priešininkas |
28.06.1956 | Poznań 1956 protests
The Poznań 1956 protests, also known as the Poznań 1956 uprising or Poznań June (Polish: Poznański Czerwiec), were the first of several massive protests against the government of the People's Republic of Poland. Demonstrations by workers demanding better conditions began on June 28, 1956 at Poznań's Cegielski Factories and were met with violent repression. A crowd of approximately 100,000 gathered in the city center near the local Ministry of Public Security building. About 400 tanks and 10,000 soldiers of the People's Army of Poland and the Internal Security Corps under Polish-Soviet general Stanislav Poplavsky were ordered to suppress the demonstration and during the pacification fired at the protesting civilians.
11.12.1970 | Aufstand vom Dezember 1970 in Polen
Der Aufstand vom Dezember 1970 in Polen war ein Arbeiteraufstand vom 14. bis 22. Dezember 1970 in der Volksrepublik Polen; es kam zu Streiks, Massenkundgebungen, Demonstrationen in Gdingen, Danzig und Stettin. Ausgelöst wurden die Unruhen durch plötzliche drastische Preiserhöhungen für Lebensmittel und Gegenstände des täglichen Bedarfs.
14.12.1970 | Grudzień 1970: robotnicy Stoczni Gdańskiej odmówili podjęcia pracy i wielotysięczny tłum przed południem udał się pod siedzibę Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku
Grudzień 1970, wydarzenia grudniowe, rewolta grudniowa, wypadki grudniowe, masakra na Wybrzeżu – protesty robotników w Polsce w dniach 14-22 grudnia 1970 roku (demonstracje, protesty, strajki, wiece, zamieszki) głównie w Gdyni, Gdańsku, Szczecinie i Elblągu, stłumione przez milicję i wojsko.
20.12.1970 | Władysław Gomułka został odsunięty od władzy. Nowym pierwszym sekretarzem KC PZPR wybrano Edwarda Gierka
31.05.1972 | Ričards Niksons apmeklē Poliju. Viņš bija 1. ASV prezidents, kurš apmeklēja Poliju
10.02.1976 | Sejm przyjął, przy jednym głosie wstrzymującym się Stanisława Stommy, poprawki do konstytucji PRL. Wprowadzono zapis o przewodniej roli w państwie PZPR i jego sojuszu z ZSRR
25.06.1976 | Dzień po uchwaleniu przez Sejm podwyżek cen, m.in. mięsa o 69% i cukru o 100%, w Radomiu, Ursusie i Płocku rozpoczęły się strajki robotnicze. Strajki na mniejszą skalę miały miejsce w Łodzi, Starachowicach, Grudziądzu i Nowym Targu
25 czerwca treść przemówienia Piotra Jaroszewicza pojawia się w prasie. Strajkuje 97 zakładów, m.in. w Radomiu, Ursusie i Płocku. Rząd PRL ukrył przed opinią publiczną fakt wybuchu zamieszek, nazywając je „drobnymi, chuligańskimi wybrykami”. Mimo to, szybko wycofał się z zapowiadanych podwyżek, w lęku przed rozszerzeniem się protestów na cały kraj i zaproponował rozpoczęcie „szerokich konsultacji społecznych na temat podwyżek cen i trudnościach w zaopatrzeniu”. Równolegle przeprowadzono szybką, brutalną pacyfikację strajków, nadal utrzymując że były to tylko chuligańskie wybryki. W Radomiu okradziono i zdemolowano ponad 100 sklepów. W Ursusie rozkręcono szyny na międzynarodowej linii kolejowej. Oddziały Milicji były celowo nie wyposażone w broń palną. Edward Gierek wydał zalecenia traktujące użycie milicji przeciwko robotnikom jako ostateczność. Tak też się stało, zwlekano z użyciem ZOMO do chwili, aż podpalono KW i grabież sklepów stała się faktem.