Andrzej Wołkowski

Andrzej Karol Wołkowski (ur. 14 lutego 1913 w Krakowie, zm. 4 marca 1995 w Krakowie) – polski hokeista, trener, olimpijczyk z Garmisch-Partenkirchen 1936.

Karierę rozpoczął w drużynie Sokół Kraków (1929–1932), następnie występował w Cracovii (1933–1939, 1946 – 1947), Ogniwie i Gwardii Kraków (1948–1958) oraz Spójni i Sparcie Nowy Targ, obecnie Podhale Nowy Targ (1953–1954).

Trzykrotny mistrz Polski w barwach Cracovii (1937, 1946, 1947). W reprezentacji Polski rozegrał 56 meczów w latach 1933–1947 (zdobył w nich 31 bramek). Uczestnik sześciu turniejów o Mistrzostwo Świata: 1933, 1935, 1937, 1938, 1939, 1947. Dwa razy był wybierany do drużyny gwiazd turniejów MŚ. Na igrzyskach olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku zajął z Polską 9. miejsce. Wystąpił w meczu Europa – Kanada (1939).

W 1949 podczas pokazowego meczu z radziecką drużyną CSKA Moskwa zderzył się nieszczęśliwie z zawodnikiem przeciwników, Wsiewołodem Bobrowem, wskutek czego doznał wstrząśnienia mózgu i przebywał wiele tygodni w moskiewskim szpitalu.

W 1949 ukończył kurs instruktorów hokeja na lodzie. Po zakończeniu kariery sportowej od 1950 został trenerem. Był szkoleniowcem drużyn Podhale Nowy Targ, od 1956 Piast Cieszyn (w 1957 uzyskał awans do I ligi). W latach 1970–1972 był trenerem Stali Sanok. Trenował także Stilon Gorzów Wielkopolski. Był członkiem Rady Trenerów PZHL (od 1952) i wraz z Władysławem Wiro – Kiro, selekcjonerem reprezentacji Polski (1957-1958).

Swoją karierę sportową opisał w książce W pogoni za krążkiem wydanej w 1956. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był żonaty, miał syna. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.