Antoni Edward Odyniec

Antoni Edward Odyniec (ur. 25 stycznia 1804 w Giejstunach okolice Oszmiany), zm. 15 stycznia 1885 w Warszawie) − polski poeta romantyczny i neoklasycystyczny, pamiętnikarz oraz płodny tłumacz, Filareta.

Antoni Edward Odyniec − dziś zapomniany jako twórca, choć nadal ceniony za działalność przekładową i pamiętnikarską − był niegdyś poczytnym pisarzem i postacią dobrze znaną w kręgach XIX-wiecznej cyganerii artystycznej; nazywano go potocznie "autorem Felicyty" na znak uznania dla jego magnum opus, chrześcijańskiego dramatu scenicznego o losach męczennicy, św. Felicyty.

Życie

Był uczniem szkoły bazyliańskiej przy klasztorze w Borunach. W roku 1820 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. W 1824 napisał "Pieśń Filaretów". W 1825 wydał swój pierwszy zbiór drobnych utworów. W latach 1826-1829 przebywał w Warszawie, w roku 1829 wyjechał za granicę i wspólnie z Adamem Mickiewiczem zwiedził Niemcy, Szwajcarię i Włochy.

W 1831 osiadł w Dreźnie, gdzie tłumaczył dzieła Waltera Scotta, Byrona (Korsarz) i Moore'a, współredagował "Bibliotekę klasyków polskich" oraz pisywał do "Przyjaciela Ludu" wydawanego w Lesznie.

W roku 1837 wrócił do Wilna i rozpoczął redagować "Encyklopedię Powszechną" Gluksberga, a następnie przez 20 lat współpracował z "Kurierem Wileńskim". Jednocześnie tłumaczył, pisał wiersze, dramaty i publicystykę. Na okres działalności redaktorskiej w Wilnie przypadają dramaty "Felicyta" i "Barbara Radziwiłłówna".

Od 1866 roku znów mieszkał w Warszawie, gdzie współpracował z "Kroniką Rodzinną", drukując w niej "Listy z podróży" i "Wspomnienia z przeszłości, opowiadane Deotymie".

Tłumaczył także utwory Puszkina.

Pochowany na warszawskich Powązkach.

Na początku 2013 roku, nakładem Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, ukazała się pierwsza monografia poety pt. "Antoni Edward Odyniec - romantyk w zwierciadle biedermeieru" autorstwa dr Marii Makaruk.

Twórczość

Antoni Edward Odyniec − dziś zapomniany jako twórca, choć nadal ceniony za działalność przekładową i pamiętnikarską − był niegdyś poczytnym pisarzem i postacią dobrze znaną w kręgach XIX-wiecznej cyganerii artystycznej; nazywano go potocznie „autorem Felicyty” na znak uznania dla jego magnum opus, chrześcijańskiego dramatu scenicznego o losach męczennicy, św. Felicyty.

• Pieśń Filaretów (1824)
• Branka Litwina (1828) – ballada
• Felicyta – dramat
• Barbara Radziwiłłówna – dramat
• Listy z podróży (1875-1878) – wspomnienia