Camberley Kate

Katherine Ward (13 czerwca 1895 – 4 sierpnia 1979), zwana pieszczotliwie Camberley Kate, była brytyjską miłośniczką psów i ekscentryczką, która w swoim życiu opiekowała się ponad 600 psami.

Była dobrze znana mieszkańcom Camberley w Surrey z tego, co historyk Arthur Bryant opisał jako „zadziwiający spektakl” pchania drewnianego wózka wzdłuż Camberley High Street „w otoczeniu psów każdej wielkości i gatunku”.

Wczesne życie

13 czerwca 1895 r. Ward urodziła się w Middlesbrough w Yorkshire. Oboje jej rodzice zmarli, gdy Ward miała dziesięć lat. W związku z tym wychowywała ją ciotka, która była bardzo religijna. Ward opisała dom swojej ciotki jako miejsce, w którym panowała „atmosfera dezaprobaty”. W wieku 19 lat opuściła dom, aby pracować jako pomoc domowa w Bradford.

Nie odnotowano, dlaczego Ward początkowo przeprowadziła się z Yorkshire na południe do Camberley, ale BBC spekuluje, że mogła to być praca jako służąca w pobliskiej Royal Military Academy. W 1943 roku Ward kupiła mały domek szeregowy w Yorktown niedaleko Camberley za 600 funtów.

Psy

W czasie, gdy Ward kupiła dom w Camberley, znalazła kulawego charta na progu lokalnego weterynarza. Miał zostać uśpiony. Ward go uratowała i powiedziała, że ​​później stali się „nierozłączni”. Przeżył jeszcze osiem i pół roku. Kiedy umarł, Ward postanowiła przyjąć inne potrzebujące zwierzęta, aby uczcić jego pamięć.

Wkrótce Ward zaczęła gromadzić więcej zwierząt na różne sposoby: niektóre zostawione przez obcych przywiązanych do jej drzwi wejściowych, niektóre zostawione na progu w torbie na zakupy, niektóre bezpańskie z lokalnego posterunku policji. Ward opisała incydent, w którym pies został „wyrzucony z samochodu na środku London Road, przez [Royal Military] Academy, pośród całego ruchu ulicznego”. Zostawiła swoje inne psy, aby go uratować.

Ward stała się znana w Camberley dzięki temu, co historyk Arthur Bryant opisał jako „zadziwiający spektakl” pchania wózka wzdłuż Camberley High Street „otoczonego psami każdej wielkości i gatunku”. Ktoś zbudował dla niej wózek z drewnianych desek, na którym namalowano słowa „Ward Stray Dogs”. Codziennie spacerowała do centrum miasta, przewożąc w wózku chore, małe lub starsze psy, a obok wózka szło nawet kilkanaście innych. BBC określiła ją jako ekscentryczkę.

W wywiadzie dla Tonight z 1960 roku, kiedy miała trzynaście psów, zapytano ją, co sprawiło, że zaczęła przygarniać psy. Odpowiedziała: „Byłam kobietą z Yorkshire, mieszkającą na Południu. Byłam dość samotna. Mieszkając przy głównej drodze, widziałam tak wiele przywiązanych i przejechanych psów. [...] Więc po prostu poświęciłam im swoje życie. Miałam psy wszelkiego rodzaju, różnej wielkości. Wiele z nich zastąpiłam; niektóre są w całej Anglii”.

Bryant napisał, że jego korespondencja z Ward pokazywała religijny aspekt jej oddania zwierzętom. Napisała: „Zawsze mówię, że są Jego. Ja się nimi po prostu opiekuję. Uwielbiam czuć, że jestem nieznaną ręką (nigdy nie wspominaną w historii), która przygotowuje stajnię na Jego przyjście na ziemię”.

W 1975 r. Ward powiedziała, że ​​właśnie przyjęła swojego 500. psa. Szacuje się, że do końca życia opiekowała się ponad 600 psami.

Ostatnie lata i spuścizna
W wywiadzie z 1975 r. Ward wyjaśniła, że ​​za każdym razem, gdy jeden z jej psów umierał, przyjmowała wcześniej innego, ale w wieku 80 lat nie mogła już tego robić. W tym momencie miała 24 psy.

W miarę jak jej stan zdrowia się pogarszał i doznała kilku udarów, Ward przeprowadziła się do pobliskiego domu opieki Kingsclear. Ward założyła fundusz powierniczy, aby zapewnić, że jej psy będą mogły być nadal zaopiekowane po jej śmierci. W tym momencie miała jeszcze siedem psów, które trafiły do ​​kojców. Zmarła 4 sierpnia 1979 r.

Po jej śmierci pojawiły się apele o umieszczenie tablicy pamiątkowej w Camberley na jej cześć. W 2000 r. nazwano na jej cześć osiedle domów spokojnej starości w Camberley, Katherine Court.

Europejski dyrektor Animals & Society Institute, Kim Stallwood, wymienia ją jako wczesną inspirację w jego obronie zwierząt. Stallwood stwierdza, że ​​Ward uosabiała wiele sprzeczności, na przykład była osobą, która wolała towarzystwo zwierząt od ludzi, ale mimo to po cichu przekazywała pieniądze, na które ledwo mogła sobie pozwolić, aby pomagać biednym i chorym ludziom. Pyta: „Czy potwierdziła czy obaliła stereotyp miłośnika zwierząt jako mizantropa?”