Eugeniusz Czarnowski

Eugeniusz Czarnowski, ps. „Adam”, „Piotr Kostrzewa”, „Lidzki”, „Piotr” (ur. 17 listopada 1904 Łodzi, zm. 30 grudnia 1947 w Warszawie) – prezes Zjednoczenia Demokratycznego, członek Rady Jedności Narodowej, kapitan Armii Krajowej, ekonomista.

Syn Stanisława (maszynisty kolejowego) i Emilii Vydry. W 1922 ukończył gimnazjum im. Władysława Giżyńskiego w Warszawie i w 1934 studia ekonomiczno–polityczne na Wydziale Prawno–Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Służył ochotniczo w Wojsku Polskim w 1920 roku. Był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego i wchodził w latach 1923–1924 w skład Rady Głównej Wolnego Harcerstwa. Czynnie działał od 1923 w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej oraz Stowarzyszeniu Wolnomyślicieli Polskich. Od 1936 był w Spółdzielni Pracy „Grupa Techniczna” ekonomistą, a następnie dyrektorem ekonomiczno–finansowym, by w 1939 zostać jej dyrektorem naczelnym.

Był w konspiracji od jesieni 1939, jednym z współzałożycieli i następnie członkiem tzw. trójki kierowniczej Związku Odbudowy Rzeczypospolitej (ZOR). Od 1940 pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej-AK. W lutym 1943 wyznaczony do rozmów o współpracy z PPR z ramienia AK. Od początku 1944 prezes Zarządu Głównego Związku Wolnej Polski. Jednocześnie czynnie uczestniczył od 1941 w tajnym SD oraz współpracował z jego organem prasowym, pismem „Nowe Drogi". W latach 1944–1945 był prezesem Zjednoczenia Demokratycznego, z ramienia którego wszedł do Rady Jedności Narodowej, od października 1944 był członkiem Komisji Głównej RJN.

W marcu 1945 aresztowany przez NKWD, w procesie szesnastu skazany na 6 miesięcy więzienia. Po powrocie do kraju od jesieni 1945 został dyrektorem Spółdzielni „Grupa Techniczna”, a od 1946 członkiem Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1 stycznia 1945).