Hermann Hoth

Hermann Hoth (ur. 12 kwietnia 1885 w Neuruppin, zm. 26 stycznia 1971 w Goslar) – niemiecki wojskowy, Generaloberst wojsk pancernych. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne w podległych mu jednostkach Wehrmachtu w czasie II wojny światowej.

Po skończeniu gimnazjum Hermann Hoth wstąpił do Pruskiego Korpusu Kadetów, a w 1904 jako oficer do Reichswehry. Po skończeniu akademii wojskowej służył w 72 pułku piechoty Torgau. W czasie wybuchu I wojny światowej w stopniu kapitana wszedł do Wielkiego Sztabu Generalnego, następnie został dowódcą kompanii, szefem batalionu i oddziału lotniczego. Pod koniec wojny został oficerem sztabu generalnego dywizji piechoty. W latach 1935 – 1938 dowodził 18 Dywizją Piechoty a następnie XV Korpusem Armijnym w stopniu generała porucznika.

W czasie walk w Polsce w 1939 dowodził XV Korpusem Pancernym, który znacznie przyczynił się do powodzenia całej operacji. W czasie kampanii francuskiej Hoth również odniósł sukcesy. Podczas ataku na ZSRR dowodził 3 grupą pancerną, biorąc udział w działaniach w ramach Grupy Armii "Środek". 9 lipca 1941 już jako generał pułkownik zdobył Witebsk. Od 5 października 1941 do 1 czerwca 1942 dowódca 17 Armii – 27 października 1941 zdobył na jej czele Kramatorsk. Następnie walczył na Ukrainie.

Wraz z rozpoczęciem operacji "Friedericus" 17 maja 1942 Hoth, ze swoją 17 Armią, 1 Armią Pancerną feldmarszałka Paula Kleista i 6 Armią feldmarszałka Friedricha Paulusa, nacierali na wojska radzieckiego marszałka Siemiona Timoszenki w celu zdobycia dogodnych pozycji wyjściowych w rejonie Charkowa do ofensywy letniej, która miała otworzyć drogę do Stalingradu. 1 czerwca 1942 Hoth został dowódcą 4 Armii Pancernej. W ramach Grupy Armii "Don", dowodzonej przez Ericha von Mansteina, wojska pancerne Hotha usiłowały bezskutecznie przedrzeć się do okrążonych w Stalingradzie wojsk Paulusa.

W 1943 roku armia Hotha brała udział w bitwie na łuku Kurskim (Hoth został za nią odznaczony Krzyżem Rycerskim z Mieczami), a następnie w bitwie o Dniepr i obronie Kijowa, w wyniku której poniosła ciężkie straty. Uznany za winnego utraty tego miasta, Hoth został w listopadzie odsunięty przez Hitlera od dowodzenia, a miesiąc później przeniesiony do rezerwy. Do aktywnej służby został przywrócony dopiero pod koniec wojny, w kwietniu 1945 roku, gdy został mianowany dowódcą obrony rejonu Soławy, a następnie Gór Rudawskich.

8 maja 1945 Hoth poddał się Amerykanom. Został osądzony przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze i uznany odpowiedzialnym za udział w przygotowaniach do wojny napastniczej i zbrodnie wojenne w podległych mu jednostkach armii niemieckiej. Został skazany na 15 lat więzienia w twierdzy. Zwolniony przedterminowo 7 kwietnia 1954. W 1958 napisał książkę o operacjach wojsk pancernych (Panzer-Operationen). Zmarł 26 stycznia 1971.

Odznaczenia, m.in.

• Odznaka za Rany w czerni
• Krzyż Żelazny (1914) – I i II klasy
• Order Hohenzollernów (Prusy) – królewski III klasy z mieczami (1918)
• Order Zasługi Wojskowej (Bawaria) – II klasy
• Odznaka Pancerna w srebrze
• Order Zasługi Wojskowej (Bułgaria) – IV klasy
• Medal Wojenny (Turcja)
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria) – III klasy
• Krzyż Hanzeatycki (Hamburg)
• Krzyż Honorowy za Wojnę 1914/1918 (dla Frontowców)
• Krzyż Żelazny (1939 – ponowne nadanie) – I i II klasy
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (27 października 1939)
  • liście dębu (17 lipca 1941)
  • miecze (15 września 1943)
• Odznaka za Długoletnią Służbę w Wehrmachcie – klasy I-IV
• Order Michała Walecznego (Rumunia) – III klasy