Humbert II

Humbert II, właśc. Humbert Mikołaj Tomasz Jan Maria (wł. Umberto II - Umberto Nicola Tommaso Giovanni Maria) (ur. 15 września 1904 w Racconigi, zm. 18 marca 1983 w Genewie) – król Włoch od 9 maja do 12 czerwca 1946, z dynastii sabaudzkiej, syn Wiktora Emanuela III i królowej Eleny Czarnogórskiej. Ze względu na zaledwie miesięczny okres panowania nazwany „Królem Maja” (wł. Re di Maggio).

Zarys biografii

8 stycznia 1930 poślubił w Rzymie Marię Józefę Belgijską (ur. 4 sierpnia 1906, zm. 27 stycznia 2001), córkę Alberta I Koburga i jego żony Elżbiety Gabrieli Bawarskiej. Mieli czworo dzieci:

• Maria Pia Ludwika (ur. 1934)

∞ (1) książę Aleksander Karadziordziewić (syn regenta Pawła Karadziordziewića)

∞ (2) książę Michał Burbon-Parmeński (wnuk Roberta Parmeńskiego)

• Wiktor Emanuel (ur. 1937), książę Neapolu, pretendent do tronu Włoch

∞ Marina Ricolfi Doria

• Maria Gabriela Elżbieta (ur. 1940)

∞ Robert Zellinger de Balkany

• Maria Beatrycze Karolina (ur. 1943)

∞ Luis Reyna

W czasie zaręczyn Marii Józefy i Humberta miała miejsce nieudana próba postrzelenia księcia. Uroczystości ślubne były bardzo wystawne. Maria była bardzo zakochana w mężu, który traktował ją z znacznie większą rezerwą. Jego chłód, a później obojętność sprawiły, że małżonkowie coraz bardziej oddalali się od siebie tym bardziej, że nie mieli wiele wspólnych zainteresowań.

Humbert przejął władzę, gdy jego ojciec abdykował na jego rzecz. Od samego początku starał się wiele podróżować po kraju, by spotykać się jak najczęściej z poddanymi, którzy okazywali mu swą lojalność.

Humbert II panował zaledwie 33 dni. Zrezygnował z piastowania urzędu królewskiego po referendum, które niewielką większością głosów zadecydowało o wprowadzeniu we Włoszech ustroju republikańskiego. Aktu abdykacji nie podpisał. Emigrował do Szwajcarii, a następnie Portugalii.

W przeciwieństwie do innych rodzin królewskich, które zmuszone do ucieczki pozostawiały w ojczyźnie swoje dobra, Humbert dysponował olbrzymim majątkiem. Król narzucił sobie ścisły rozkład dnia: ranki poświęcał na skrupulatną lekturę włoskiej prasy i korespondencji, popołudniami przyjmował wizyty, a także redagował orędzia i odezwy. Pozwalał sobie jedynie na krótkie chwile odpoczynku: spacerował wówczas wzdłuż dzikiego portugalskiego wybrzeża lub też spędzał wieczory w teatrze.

Był przedostatnim właścicielem Całunu Turyńskiego. Zapisał go w testamencie Stolicy Apostolskiej.

Odznaczenia

• Wielki Mistrz Orderu Annuncjaty w 1922, a od 1946 Wielki Mistrz
• Wielki Mistrz Orderu Świętych Maurycego i Łazarza
• Wielki Mistrz Orderu Sabaudzkiego Wojskowego
• Wielki Mistrz Orderu Sabaudzkiego Cywilnego
• Wielki Mistrz Orderu Korony Włoch
• Krzyż Wielki Orderu Orła Rzymskiego
• Krzyż Wielki Orderu Kolonialnego Gwiazdy Włoch
• Baliw Krzyża Wielkiego Honoru i Dewocji Zakonu Maltańskiego
• Baliw Krzyża Wielkiego Orderu Konstantyńskiego Świętego Jerzego (Sycylia)
• Order Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania (Rosja)
• Order Świętego Aleksandra Newskiego (Rosja)
• Order Świętego Stanisława (Rosja)
• Order Świętej Anny (Rosja)
• Order Orła Białego (Rosja)
• Order Złotego Runa (Hiszpania)
• Order Świętego Januarego (Sycylia)
• Order Świętego Huberta (Bawaria)
• Order Królewski Serafinów (Szwecja)
• Order Słonia (Dania)
• Order Orła Białego (1929, Polska)
• Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia)
• Order Najwyższy Chrystusa (1932, Watykan)
• Łańcuch Królewski Wiktorii (1934, Wielka Brytania)
• Łańcuch Orderu Orła Gruzji
• Łańcuch Orderu Pro Merito Melitensi
• Krzyż Wielki Orderu Karola I (Rumunia)
• Order Michała Walecznego I, II i III klasy (1943, Rumunia)
• Krzyż Wielki Orderu Grobu Świętego (Watykan)