Jan Nepomucen Bobrowicz

Jan Nepomucen Bobrowicz (ur. 12 maja 1805 w Krakowie, zm. 2 listopada 1881 w Dreźnie) – polski kompozytor i wirtuoz muzyki gitarowej, nazywany Chopinem gitary.

Pochodzenie i początki kariery

Pochodził ze szlacheckiego domu wywodzącego się z Litwy. Jako że rodzice interesowali się muzyką, naturalnym było, iż Jan Nepomucen kształcił się w tym kierunku. Wkrótce wchodził w skład członków Towarzystwa Przyjaciół Muzyki, a od 1829 roku brał udział w koncertach w miastach polskich i europejskich. Przyszła kariera Bobrowicza nie była jednak związana z muzyką, a działalnością edytorską i księgarską.

Faktem jest udział i zaangażowanie Bobrowicza w powstaniu listopadowym. W chwili jego wybuchu porzucił pracę w Sekretariacie Senatu Krakowa i jako podporucznik artylerii konnej w rewolucji 1831 roku otrzymał krzyż Virtuti Militari.

Po upadku powstania wraz z innymi żołnierzami udał się na emigrację. Celem tułaczy była Francja, natomiast przypadkiem Bobrowicz musiał zakończyć podróż w Saksonii.

Początkowo brał udział w koncertach abonamentowych Gewandhansu. Po koncercie Klary Wieck sława Bobrowicza sięgnęła szczytów.

Współpraca z firmą Wydawniczą Breitkopf und Härtel

Los skierował Bobrowicza do lipskiego kupca Gotzwärga, teścia właściciela firmy Breitkopf und Härtel (wydawnictwo założone w 1719 r., funkcjonuje do dziś). Firma specjalizowała się w branży muzycznej, tak więc w 1833 roku Bobrowicz rozpoczął współpracę z lipskim wydawnictwem. Miał być odpowiedzialny za druk większości książek w języku polskim. Podejmując się prac korektorskich dla tej instytucji, nie przypuszczał, że zostanie wkrótce redaktorem dużych serii wydawniczych.

W roku 1834 r. firma wydała "Bibliotekę Kieszonkową Klasyków Polskich". Redaktorem serii został właśnie Bobrowicz. Przedsięwzięciem, które przyniosło rozgłos polskiemu redaktorowi, było przygotowanie dziesięciotomowej edycji "Herbarza Polskiego" Kaspra Niesieckiego. Edycja ukazała się w latach 1839-1846 nakładem firmy B&H.

Librairie Étrangère

Dwa tygodnie po otrzymaniu obywatelstwa, tj. w 1848 roku, Bobrowicz został prawnym właścicielem Librairie Étrangère, księgarni i wydawnictwa. Było to przedsiębiorstwo sortymentowo-nakładowe, zapewniające zbyt książek wydanych własnym nakładem, jak też objętych sprzedażą komisową.

Książki Księgarni Zagranicznej nie były treściowo związane z emigracją i stanowiły wydawnictwa dla przeciętnego odbiorcy. Cechowała je duża staranność, czasem zbytkowna szata graficzna i nietypowy krój czcionek. Wiele tytułów miało dwa wydania: zwykłe i luksusowe (oprawy z płótna angielskiego, safianu, skóry z wyciskami; więcej ilustracji). Wśród druków dominowały książki beletrystyczne i dzieła historyczne.

Konkurencja była ogromna, pojawiły się kłopoty ze zbytem wydawnictw. Były spowodowane nie tylko brakiem zdolności handlowych księgarza, jak i wygórowanymi żądaniami osób dysponujących książkami. Pomimo słusznych zasad jakimi kierował się w księgarstwie Bobrowicz, nie potrafił egzekwować należnych mu kwot. Lista jego dłużników była długa, a wysyłane monity nie skutkowały.

W roku 1859 roku Jan Nepomucen Bobrowicz ogłosił bankructwo. Pozostałe nakłady po upadku Księgarni Zagranicznej wykupił Zygmunt Gerstmann. Wiadomo, że w Brukseli sprzedawał książki Bobrowicza jako własne publikacje.

Schyłek życia

W roku upadku Księgarni udał się wraz z rodziną do Drezna, gdzie głównym zajęciem pozostawała działalność księgarska.

Bobrowicz zmarł 2 listopada 1881 roku. Został pochowany w Dreźnie na Nowym Cmentarzu Katolickim, a jego nagrobek przetrwał do 1925 roku. Później miejsce to zostało opłacone przez inną rodzinę.