Jerzy Pajączkowski-Dydyński
- Data urodzenia:
- 19.07.1894
- Data śmierci:
- 06.12.2005
- Kategorie:
- oficer, szlachcic, uczestnik I wojny światowej, uczestnik II wojny światowej, żołnierz
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Jerzy Kazimierz Pajączkowski-Dydyński herbu Lubicz (ur. 19 lipca 1894 we Lwowie, zm. 6 grudnia 2005 w Grange-over-Sands) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Był synem lekarza Włodzimierza Lubicz Pajączkowskiego (1864-1943), dyrektora szpitala powiatowego w Sanoku i Wandy, z domu Sękowskiej, pochodzącej z Wydrnej (1865-1948). Jego bratem był Stefan (1900-1978, późniejszy malarz, batalista i kostiumolog wojskowy). Rodzina Pajączkowskich ok. 1905 przeprowadziła się do Sanoka; początkowo najmowała mieszkanie w willi dr Bendla przy ulicy Jagiellońskiej (później, po rozbudowie, Zespół Szkół Zawodowych, Zespół Szkół nr 5 im. Ignacego Łukasiewicza), po czym zamieszkiwali we własnym domu przy stacji kolejowej Sanok Miasto.
W 1912 Jerzy Pajączkowski ukończył Gimnazjum Męskie w Sanoku (w jego klasie byli m. in. Ludwik Hellebrand, Jan Kosina, Mieczysław Krygowski, Józef Morawski, Tadeusz Remer, Zygmunt Vetulani). W tym samym roku rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Dwa lata później, po wybuchu I wojny światowej, w związku ze spodziewanym powołaniem do wojska przeniósł się na Uniwersytet Wiedeński. W szeregach armii Austro-Węgier służył od 1915 (w piechocie); od 1916 w stopniu sierżanta służył na froncie albańskim. Tuż przed końcem wojny trafił do niewoli włoskiej, ale zwolnienie uzyskał już w grudniu 1918, dzięki interwencji polsko-francuskiej misji wojskowej we Włoszech. Po krótkim pobycie we Francji powrócił do Polski z błękitną armią generała Józefa Hallera. Wstąpił do Wojska Polskiego i już jako porucznik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
W latach 1921-1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923 r., po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego przydzielony został do Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu (pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 2 Pułku Strzelców Podhalańskich). Następnie pełnił służbę w Dowództwie 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu (pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 38 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich). W 1930 powrócił do Warszawy i rozpoczął służbę w Oddziale IV Sztabu Głównego.
Jako przybranemu synowi Katarzyny Dydyńskiej uchwałą Sądu Grodzkiego w Sanoku z dnia 28 lipca 1931 sprostowano jego nazwisko rodowe z Pajączkowski na Pajączkowski-Dydyński.
W 1932 był autorem publikacji pt. Plany operacyjne mocarstw centralnych przeciw Rosji. Ponadto był recenzentem publikacji niemieckich autorów z zakresu wojskowości.
4 lipca 1935 przeniesiony został do Białej Podlaskiej na stanowisko zastępcy dowódcy 34 Pułku Piechoty. Wybuch II wojny światowej zastał go w Sztabie Naczelnego Wodza. Po kampanii wrześniowej został internowany w Rumunii. Przedostał się następnie do Francji, a w czerwcu 1940 r. do Anglii. Do końca wojny pełnił służbę w Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie m.in. jako komendant polskiego garnizonu w Perth. Tłumaczył również na potrzeby armii polskiej brytyjskie regulaminy wojskowe. Po wojnie pozostał na emigracji; osiadł w szkockim mieście Edynburg, gdzie zamieszkał przy Torphin Road, a pracował jako ogrodnik. W 1964 roku Naczelny Wódz generał broni Władysław Anders awansował go na pułkownika.
Pajączkowski działał w środowiskach emigracyjnych, był m.in. jednym z założycieli Koła Wiedzy Wojskowej. W 1993 roku przeprowadził się do miasta Sedbergh (Cumbria). W 1994 zadeklarował uczestnictwo w działalności Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka jako członek wspierający. Został członkiem honorowym Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. Ostatnie lata życia spędził w domu opieki w Grange-over-Sands. W 1996 roku po raz pierwszy od czasu II wojny światowej odwiedził Polskę.
Był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Marią, poślubioną w 1924, z którą miał syna Andrzeja, z drugą żoną poślubioną w 1946 miał córkę Dorcas. Po śmierci Katarzyny Dydyńskiej (zm. 1947) został prawnym spadkobiercą modrzewiowego dworu w Strachocinie, gdzie w okresie II Rzeczypospolitej spędzał regularnie urlopy. Ponownie odwiedził to miejsce w 1991 roku, starając się jednocześnie o odzyskanie majątku. W Edynburgu zamieszkiwał przy Torphin Road. Podczas pobytu w tym mieście zmarł 2 czerwca 1978 jego brat, Stefan.
W lipcu 2005 skończył 111 lat. Zmarł 6 grudnia 2005. Kuzynką Jerzego Pajączkowskiego-Dydyńskiego jest Izabella Zielińska (ur. 1910), polska stulatka.
Awanse
- kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
- major – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 223 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (w 1928 lok. 197, w 1932 lok. 101)
- podpułkownik – 27 czerwca 1935 ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 r. i 14 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty
- pułkownik – 1964
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (19 kwietnia 2001, za wybitne zasługi w działalności na rzecz niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (1920)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1925)
- Trzy austriackie odznaczenia bojowe za udział w I wojnie światowej
- Odznaczenie rumuńskie
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Zygmunt Vetulani | kolega z klasy lub studiów | ||
2 | Józef Haller | dowódca |
01.09.1939 | Wojska niemieckie napadły o świcie bez wypowiedzenia wojny na Polskę, rozpoczynając kampanię wrześniową a tym samym II wojnę światową
Kampania wrześniowa (inne stosowane nazwy: kampania polska 1939, wojna polska 1939, wojna obronna Polski 1939) – obrona terytorium Polski przed agresją militarną (bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny) wojsk III Rzeszy (Wehrmacht) i ZSRR (Armia Czerwona); pierwszy etap II wojny światowej. Była to pierwsza kampania II wojny światowej, trwająca od 1 września (zbrojna agresja Niemiec) do 6 października 1939, kiedy z chwilą kapitulacji SGO Polesie pod Kockiem zakończyły się walki regularnych oddziałów Wojska Polskiego z agresorami. Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego w kampanii był marszałek Edward Rydz-Śmigły, a szefem sztabu gen. bryg. Wacław Stachiewicz. Od 3 września 1939 wojna koalicyjna Polski, Francji i Wielkiej Brytanii przeciw III Rzeszy.