John Edgar Hoover

John Edgar Hoover (ur. 1 stycznia 1895 w Waszyngtonie, zm. 2 maja 1972) – dyrektor FBI w latach 1924–1972.

Ukończył George Washington University, uzyskując w 1917 roku dyplom prawnika. Podjął pracę w departamencie sprawiedliwości, pełniąc funkcję asystenta prokuratora generalnego A. Mitchella Palmera. W okresie tym pracował w Enemy Aliens Registration Section, kierując m.in. akcjami przeciwko „radykalnym obcym”. W 1921 wstąpił do Biura Śledczego (które w 1935 roku zostało przemianowane na Federalne Biuro Śledcze, FBI), uzyskując po trzech latach nominację na jego dyrektora.

Gdy Hoover obejmował stanowisko, FBI zatrudniało ok. 650 pracowników, w tym 441 agentów specjalnych. Rozbudował w jego ramach skutecznie działającą agencję do walki z przestępczością kryminalną, tworząc scentralizowaną bazę danych o odciskach palców, laboratoria kryminalistyczne i szkoły policyjne. W latach trzydziestych XX wieku miał zwyczaj reklamować pracę Biura, osobiście biorąc udział w spektakularnych akcjach zatrzymywania znanych gangsterów.

Po drugiej wojnie Hoover położył nacisk na zwalczanie zagrożenia komunizmem, co powodowało kontrowersje w samym Biurze – wielu jego przeciwników oskarżało go o obsesję na tym punkcie. Walka obejmowała m.in. prześladowanie dysydentów politycznych i aktywistów, m.in. Martina Luthera Kinga. Hoover gromadził przez lata coraz większą władzę, mając wgląd do tajnych akt dotyczących działalności i prywatnego życia wielu przywódców politycznych – wiele dokumentów zostało po jego śmierci zniszczonych przez wieloletnią sekretarkę, Helen Gandy. Po śmierci Hoovera przeprowadzono szereg reform w administracji oraz sposobie pozyskiwania materiałów operacyjnych FBI.

Hoover służył ośmiu prezydentom, od Calvina Coolidge'a do Richarda Nixona.

Jest autorem kilku prac, m.in. Persons in Hiding (1938), Masters of Deceit (1958) i A Study of Communism (1962).