Józef Kazimierz Kossakowski
- Data urodzenia:
- 16.03.1738
- Data śmierci:
- 09.05.1794
- Kategorie:
- ksiądz/pastor, pisarz, publicysta, szlachcic, tłumacz, związany z Łotwą
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Józef Kazimierz Kossakowski herbu Ślepowron (ur. 16 marca 1738 w Kownie, powieszony 9 maja 1794 w Warszawie) – biskup inflancko-piltyński od 1781, działacz polityczny, konsyliarz z Senatu w konfederacji targowickiej, członek konfederacji grodzieńskiej w 1793 roku, publicysta, powieściopisarz, komediopisarz, tłumacz i kaznodzieja.
Urodził się 16 marca roku 1738 w Kownie lub w pobliskich Szyłach, jako syn Dominika, stolnika kowieńskiego, i Marianny z Zabiełłów. Pochodził ze znanego na Litwie rodu szlacheckiego, był bratem hetmana Szymona, a także senatorów – kasztelana Antoniego i wojewody Michała. Pierwsze nauki pobierał (1746-1755) w szkołach jezuickich w Kownie i w Akademii Wileńskiej. W roku 1758, już jako podczaszy kowieński, posłował na sejm (z powiatu kowieńskiego). Rok później otrzymał od króla Augusta III tytuł szambelana. W roku 1760 wstąpił do seminarium Św. Krzyża w Warszawie. Wkrótce nawiązał bliższe kontakty z podskarbim wielkim litewskim J. Flemmingiem, z którym bywał na sejmikach i trybunałach. Był uczestnikiem konfederacji barskiej.
17 kwietnia 1763 przyjął święcenia kapłańskie, studiował w Wilnie i Warszawie. Pełnił kościelne funkcje proboszcza w Wołpie i kanonika w Wilnie, udzielał się także politycznie.
Od roku 1775 był pisarzem wielkim litewskim, w 1781 roku odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler Orderu Świętego Stanisława od 1778 roku.
13 marca 1775 został mianowany biskupem tytularnym Cinna, z obowiązkami biskupa pomocniczego wileńskiego (w Trokach). 17 września 1781 został przeniesiony na biskupstwo inflanckie, pełnił także funkcję administratora apostolskiego diecezji kurlandzkiej. Dokonał wówczas wielu oszustw i machinacji finansowych dla wzbogacenia się. Od 1787 pobierał stałą roczną pensję z ambasady rosyjskiej, otrzymywał 1500 dukatów rocznie. Był protegowanym ambasadora Stackelberga i z jego nominacji zasiadał w Radzie Nieustającej 1782-1786. Jako przeciwnik konstytucji majowej, zainscenizował i inspirował protest J. Suchorzewskiego. 19 grudnia 1791 nadano mu godność biskupa koadiutora wileńskiego (przy osobie Ignacego Massalskiego). W okresie jego rządów diecezja inflancka została na krótki czas włączona do nowej archidiecezji mohylewskiej (1783). W tym okresie rozbudował rezydencję rodową w Janowie koło Kowna.
Był zwolennikiem stronnictwa rosyjskiego i cesarzowej Katarzyny II. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego. Był jednym z sygnatariuszy konstytucji 3 maja. Wraz z bratem Szymonem stał na czele targowiczan na Litwie, faktycznie przejął władzę nad Litwą przy pomocy wojsk rosyjskich. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski. Był członkiem Komisji Edukacyjnej Wielkiego Księstwa Litewskiego z nominacji konfederacji targowickiej w 1793 roku.
Podczas insurekcji kościuszkowskiej, 17 kwietnia został aresztowany, a 5 dni później cały jego majątek został skonfiskowany na rzecz powstania postanowieniem Rady Zastępczej Tymczasowej. 9 maja został razem z 3 innymi osobami przekazany przez Radę Zastępczą Tymczasową pod jurysdykcję Sądu Kryminalnego dla Warszawy i Księstwa Mazowieckiego, który po kilku godzinach wydał wyrok śmierci przez powieszenie z natychmiastowym wykonaniem. Wszyscy skazani zostali powieszeni w publicznej egzekucji na ulicach Warszawy, przed kościołem bernardynów (Św. Anny). Jego ciało spoczęło w rezydencji rodowej, w podkowieńskim Janowie.
Jego następcą na stolicy biskupiej inflanckiej został krewny, Jan Nepomucen Kossakowski.
Twórczość
Ważniejsze dzieła i kazania
- Kazanie na pogrzebie Aleks. Pocieja, wojew. trock. 25 stycznia 1770, Wilno (1770)
- Kazanie... na pogrzebie... Ludwika i Wiktorii z Potockich Pociejów... miane w kościele ks. ks. dominikanów Ś. Ducha d. 17 maja r. 1771, Wilno (1771)
- Kazanie na pogrzebie ciała... Leonarda hrabi Pocieja... miane w roku 1774 miesiąca października 25 dnia... Na żądanie... familii do druku podane, Wilno (1774)
- Piotruszek, powst. w latach 1778-1779, niewydany; pamflet na A. Tyzenhauza; inform. Pamiętniki autora (s. 103)
- Warszawianin w domu. Komedia oryginalna we 3 aktach, wyst.: Janów 1784, Warszawa 26 listopada 1785; wyd. Warszawa 1786
- Panicz gospodarz, czyli kontynuacja Warszawianina w domu. Komedia oryginalna we 3 aktach, wyst. Janów 1784, Warszawa 22 stycznia 1786; wyd. Warszawa 1786
- Mądry Polak po szkodzie, czyli kontynuacja Panicza gospodarza i Warszawianina w domu. Komedia oryginalna we 3 aktach, na teatrze warszawskim reprezentowana (24 czerwca 1786), Warszawa 1786; prawdopodobnie tę właśnie komedię tytułuje autor w swych Pamiętnikach (s. 171): Pan oszukany (wyst. Janów 1784)
- Gospodarz znudzony. Komedia, wyst. Janów 1784; inform. Pamiętniki (s. 171)
- Ksiądz pleban cz. 1, Warszawa 1786; wyd. 2 zmienione Warszawa 1788
- Obywatel t. 1, Warszawa 1788; Estreicher XXII (1908), 567, mylnie przypisywał ten utwór T. Morskiemu
- Pamiętniki... 1733-1788, wyd. A. Darowski, Warszawa 1891
- Mowa... na sesji sejmowej dnia 27 października 1788, Warszawa (1788); w czasie tegoż sejmu wydano ponadto mowy z następujących dni: 3 i 12 listopada 1788; 13 stycznia i 21 lipca 1789; 9 (także w przekł. niemieckim) i 17 września 1790; 29 marca 1791
- Odpowiedź na pismo w języku francuskim przez JP. d'Heykinga, delegata Piltyńskiego, podane do Stanów, usprawiedliwiająca projekt podany pod tytułem: Pozwolenie uczynienia..., (Warszawa 1790); przekł. niemiecki (1790)
- Rozmowa Solona z Kadym (Warszawa 1790; 2 wydania), przedr. B. Leśnodorski w: Kuźnica Kołłątajowska, Wrocław (1949), Biblioteka Narodowa seria I, nr 130; autorstwo przyznawane tradycyjnie Kossakowskiemu (porównaj: J. Nowak-Dłużewski i G. Frydrychowicz); Estreicher mylnie przypisywał M. Czackiemu, a E. Kipa – A. K. Czartoryskiemu; przekł. francuski (rękopis: brak daty)
- Czarownica, brak miejsca wydania (1791; 2 wydania); pamflet na Konstytucję 3 Maja
- Fragment z rękopisma arabskiego, brak miejsca wydania (1791); rękopis: Biblioteka Czartoryskich, sygn. 2348, (autorstwo sporne: przypisywane Kossakowskiemu przez W. Smoleńskiego i J. Nowaka-Dłużewskiego; kwestionowane przez G. Frydrychowicz; E. Kipa przypisywał A. K. Czartoryskiemu jako wysuwanemu przez siebie autorowi poz. 14)
- Spowiedź polityczna, albo wyznanie polityczne przekonania, Grodno 1792
- Pamiętnik, albo zbiór krótki obchodzących szczególniej naród polski wiadomości dla oświecenia i pokazania prawdy stanu rzeczy polskich, brak miejsca wydania 1792
- Uwagi nad pismem pt. Uniwersał do narodu pod dniem 29 maja 1792, brak miejsca wydania (1792)
- Kontynuacja Fragmentu Biblia targowicka, Księgi Szczęsnego (Warszawa 1792); według J. Nowaka: wymienia ją również Korbut i Estreicher (za W. Smoleńskim)
- Projekt prawa o sądzie ziemskim, wyd. S. Borowski: Kodeks Stanisława Augusta, Warszawa 1938, s. 228-235
- Warszawianin na wojnie. Komedia, prawdopodobnie niewydana; inform. Estreicher XX (1905), 138.
Ponadto Kossakowski wydawał pisma urzędowe i pisma w sprawach Kościoła, zobacz Estreicher XX (1905), 136.
Przekłady
- M. de Lavalle: Lińska hrabina. Powieść polska, Supraśl 1789
- L. S. Mercier: Groby Werony, czyli Romeo i Julia. Drama w 5 aktach, wyst. Warszawa 1799, rękopis: Biblioteka Narodowa (BOZ, sygn. 991); poprawiony przez L. A. Dmuszewskiego, wyst. Warszawa grudzień 1824
- J. Delille: Cztery pory roku, fragm. przytacza I. Krasicki w: O rymotwórstwie i rymotwórcach w: Dzieła t. 3, Warszawa 1803; fragm. rękopisu: Ossolineum, sygn. 1286/I, s. 391-3.
Listy i materiały
- Do J. Staszewskiego z roku 1782, rękopis (odpis): Biblioteka Jagiellońska, sygn. 6339 IV k. 2 v.
- Do I. Krasickiego z roku 1786 i odpowiedź Krasickiego, Sławianin t. 2 (1839), s. 229-230; z odpisu L. Bernackiego, Ossolineum, sygn. 7063/II wyd. Z. Goliński, M. Klimowicz, R. Wołoszyński w: I. Krasicki: Pisma wybrane t. 4, Warszawa 1954; Korespondencja Ignacego Krasickiego t. 2, Wrocław 1958
- Do A. Naruszewicza z 8 września 1790, autograf: Biblioteka Czartoryskich, sygn. 922, s. 783; wyd. J. Platt w: Korespondencja Adama Naruszewicza, 1762-1796, Wrocław 1959
- Do S. Sz. Potockiego 6 listów – z lat 1792-1793, rękopis: Ossolineum, sygn. 6851/I (odpisy W. Kalinki).
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
03.05.1791 | Sejm Czteroletni uchwalił Konstytucję 3 Maja
Konstytucja 3 maja (właściwie Ustawa Rządowa z dnia 3 maja) – uchwalona 3 maja 1791 roku ustawa regulująca ustrój prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Powszechnie przyjmuje się, że Konstytucja 3 maja była pierwszą w Europie i drugą na świecie (po konstytucji amerykańskiej z 1787 r.) nowoczesną, spisaną konstytucją.