Keith Moon

Keith John Moon (ur. 23 sierpnia 1946 w Londynie, zm. 7 września 1978) - brytyjski muzyk, perkusista zespołu The Who. Dołączył do zespołu w 1964 roku, kiedy to zastąpił Douga Sandoma. Zagrał na wszystkich albumach zespołu od wydanego w 1965 roku My Generation, do Who Are You z roku 1978. Dwa tygodnie po wydaniu tej płyty Keith zmarł.

W 2007 roku muzyk został sklasyfikowany na 2. miejscu listy 50 najlepszych perkusistów rockowych według Stylus Magazine.

Biografia

Keith John Moon urodził się 23 sierpnia 1946 roku w londyńskiej dzielnicy Wembley. był pierwszym dzieckiem Alfreda i Kathleen Moon. Miał dwie młodsze siostry, Lindę (ur. 1949) i Lesley (ur. 1958). Matka zajmowała się prowadzeniem domu, ojciec był mechanikiem silnikowym. Mieszkał nieopodal stadionu Wembley. W wieku 14 lat został wyrzucony ze szkoły.

17 marca 1966 roku ożenił się ze swoją ciężarną dziewczyną Kim Kerrigan. pobrali się w sekrecie. Ich córka, Amanda, urodziła się cztery miesiące po ślubie, 12 lipca 1966 roku. W 1973 roku po latach znoszenia przemocy domowej i zdrad małżeńskich, żona opuściła Keitha zabierając ze sobą córkę. Rozwiedli się w 1975 roku.

W wieku 12 lat dołączył do ogólnonarodowej organizacji młodzieżowej Sea Cadet Corps, gdzie ubrany w mundurek, stał się sygnałowym i trąbił. Potem grał na bębnie. W wieku 14 lat dostał od matki swój pierwszy zestaw perkusyjny, perłowo niebieski Premier. Rodzice chcieli, aby miał jakieś zajęcie, po tym jak w 1961 roku został wyrzucony ze szkoły. Początkowo sam uczył się gry, nie pobierał nauki.

Rok później, w 1962 roku w Music Club w hotelu Oldfield spotkał perkusistę Carlo Little'a, grającego dla Screaming Lord Sutch. Po tym spotkaniu, Little dawał mu lekcje gry na perkusji przez kilka miesięcy. Rozpoczął wtedy też grę w zespole "The Escorts". Pod koniec 1962 roku dołączył do The Beachcombers, gdzie pozostał przez 18 miesięcy. Zespół grał głównie rock&rolla, a Keith wciąż był upominany o głośne granie.

W wieku 17 lat dołączył do The Who (kwiecień 1964). Keith wziął udział w przesłuchaniu, kiedy to grupa szukała perkusisty. Przesłuchanie odbyło się w The Old Hotel w Greenford. Muzyk pojawił się na przesłuchaniu ze swoją matką. Przesłuchanie zakończyło sie prawie kompletnym zdewastowaniem perkusji. Moon eksperymentował na różnych zestawach perkusyjnych.

Grupa słynęła z niszczenia swoich instrumentów podczas koncertów, co stało się bardzo modne i było naśladowane przez inne grupy muzyczne.

Keith był zespołowym błaznem i uwielbiał robić przeróżne dowcipy. Był także entuzjastą śpiewania. Chciał, aby jego głos pojawiał się w piosenkach The Who, na co nie godzili się pozostali członkowie zespołu.

Keith został zaproszony wraz ze swoją dziewczyną, Annette Walter-Lax, na przyjęcie z okazji premiery filmu The Buddy Holly Story wydane przez Paula McCartneya. Na imprezie byli m.in. Kenney Jones, który później go zastąpił. Przyjęcie miało miejsce 6 września 1978 roku.

Keith walczył z uzależnieniem od alkoholu, pomimo to tego wieczoru nie był abstynentem. W środku nocy Keith wrócił z Annette do mieszkania należącego do Harry'ego Nilssona. Potem zasnął.

Obudził sie rano o 7.30, zjadł stek przyrządzony przez Annette, oglądał film i zasnął powtórnie. Annette także poszła spać. Obudziła się około godziny 15:40. Zaniepokoiła się tym, że Keith nie chrapie, natychmiast zadzwoniła po ambulans. Pobudzenie akcji serca nic nie dało. Ciało zabrano do Middlesex Hospital, gdzie natychmiast stwierdzono śmierć.

Policyjne śledztwo wykazało, Keith Moon zmarł podczas snu po zażyciu 32 tabletek (z czego 26 nie zostało nawet wchłoniętych) Clomethiazolu (Heminevrin), leku, który był częścią programu wyjścia z alkoholizmu. Tabletki te miały osłabiać głód alkoholowy, Keith natomiast popił je alkoholem. Tabletki te były w zasadzie narkotykami. Po długoletnim używaniu narkotyków i piciu alkoholu organizm nie wytrzymał. Zmarł późnym popołudniem 7 września 1978 w pokoju numer 9 na 12 Curzon Place, London. W tym samym pokoju umarła w 1974 roku Mama Cass.

Moon zmarł kilka tygodni po wydaniu "Who Are You". Miał 32 lata.

Praca poza The Who

• 1967 - gitarzysta Jeff Beck zaprosił Moona do nagrań swojego albumu z Jeff Beck Group. Moon krzyczał i grał na perkusji w nagraniu Beck's Bolero na albumie Truth wydanym w 1968 roku i wznowionym w 1971;
• 1971 - grał na perkusji na pierwszym solowym albumie Johna Entwistle, Smash Your Head Against The Wall;
• 1972 - wziął udział w nagraniu utworu Live Jam umieszczonym na płycie Johna Lennona, Sometime In NYC;
• 1972 - zagrał na albumie Screaming Lord Sutch, Hands Of Jack The Ripper w utworach Good Golly Miss Molly i Jenny Jenny;
• 1974 - zagrał na perkusji w dwóch nagraniach na albumie Roya Harpera, Flashes From The Archives, oraz w jednym nagraniu na albumie Valentine;
• 1975 - wydanie albumu Two Sides Of The Moon. Wyraźną pomocą służył mu Ringo Starr, z którym byli zaprzyjaźnieni. Krytycy nie wzięli poważnie tego albumu w przeciwieństwie do fanów. Keith śpiewał we wszystkich nagraniach. W niektórych wziął udział John Lennon. Wszystkie piosenki są coverami. Produkcja przeciętna. Na perkusji grali także Ringo Starr i Jim Keltner. Na basie Bill Wyman. Sprzedaż nie udała się.
• 1977 - Keith wystąpił na koncercie Led Zeppelin w LA Forum. Grał na tamburynie i timpani. Na krótki czas zasiadł za zestawem Bonhama w utworze Moby Dick.

Kontrowersje

Moon był wysoce destrukcyjny. Niszczył pokoje hotelowe, domy przyjaciół, nawet swój dom. Często wyrzucał przez okna meble. Umieszczał w toaletach fajerwerki, po czym je wysadzał. Tego typu wydarzenia miały przeważnie miejsce po zażyciu alkoholu i narkotyków, od których był uzależniony. Uwielbiał szokować publikę i być zawsze w centrum uwagi.

4 stycznia 1970 roku Moon udawał się na otwarcie dyskoteki w Hatfield. Bentleya prowadził jego ochroniarz i zarazem kierowca Neil Boland. Po imprezie samochód Moona został zaatakowany przez grupę skinheadów. Boland wyszedł z samochodu, aby oczyścić drogę, zaś Moon usiadł za kierownicą samochodu. Boland był bity przez napastników i wylądował na ziemi przed samochodem. Keith nie widząc go, dodał gazu i przejechał kierowcę, który poniósł śmierć. Larry Smith z The Bonzo Dog Doodah Band, którego podwozili, był w samochodzie i twierdził, że Neil zostawił samochód na luzie, i ten zaczął powoli toczyć się. Keith chciał go zatrzymać i dlatego wskoczył za kółko. Być może pomylił pedały. Dochodzenie oczyściło Keitha z winy, ale rodzina kierowcy nigdy, podobnie jak sam Keith, którego bardzo to bolało.

Filmografia

• 1971 - Keith zagrał rolę pielęgniarki w filmie 200 Motels, reżyserowanym przez Franka Zappę i Tony'ego Palmera.
• 1972 - Keith zagrał rolę perkusisty JD Clovera w dramacie Claude'a Whathama, That'll Be The Day.
• 1974 - Keith zagrał w horrorze komediowym Son Of Dracula w reżyserii Freddiego Francisa.
• 1974 - Keith zagrał w filmie Stardust. Reżyseria Michael Apted.
• 1974 - Keith zagrał w krótkiej komedii Sonic Boom.
• 1974 - Zagrał w filmie Sexette, Kena Hughesa.