Klemens Rudnicki

Klemens Stanisław Rudnicki (ur. 28 marca 1897 w Żydaczowie, zm. 12 czerwca 1992 w Londynie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Młodość

Działał w „Zarzewiu” i w Drużynach Strzeleckich. Od sierpnia do września 1914 w Legionie Wschodnim, potem, jako podporucznik rezerwy został powołany do armii austriackiej; ciężko ranny nad Isonzo. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 służył w 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, a następnie jako dowódca Szwadronu KOP "Podświle". Awansowany do stopnia majora w 1928. W latach 1929-1931 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przeniesiony został do Wyższej Szkoły Wojennej, na stanowisko wykładowcy taktyki ogólnej. Od kwietnia 1933 zastępca dowódcy 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich.

Powrót do wyższej szkoły wojennej

Mianowany w roku następnym podpułkownikiem wrócił do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko kierownika katedry taktyki ogólnej. W 1938 został dowódcą 9 Pułku Ułanów Małopolskich, stacjonującego w garnizonie Trembowla. Na czele tego pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939. Po kapitulacji organizował pracę konspiracyjną we Lwowie. Aresztowany przez NKWD trafił do więzienia w Moskwie, skąd wyszedł we wrześniu 1941 i natychmiast objął stanowisko zastępcy dowódcy 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty.

W grudniu 1942 roku awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego, a w kwietniu 1942 czasowo mianowany dowódcą 6 Dywizji Piechoty (przemianowanej na 6 Brygadę Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie wchodzącej w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty 2 Korpusu Polskiego). Był zastępcą dowódcy 5 KDP. Walczył pod Monte Cassino i pod Bolonią, w całej kampanii włoskiej zyskując sobie miano dobrego dowódcy.

1 kwietnia 1945 roku awansowany do stopnia generała brygady, a w maju (już po zakończeniu działań wojennych) objął dowództwo 1 Dywizji Pancernej.

Jako Generalny Inspektor Sił Zbrojnych

Po demobilizacji w 1947 osiadł w Londynie. Od 1966 do śmierci był prezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii w Wielkiej Brytanii oraz (od października 1980) Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. Autor wspomnień "Na polskim szlaku" wydanych w roku 1990 przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu.

11 listopada 1990 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, Ryszard Kaczorowski awansował go do stopnia generała dywizji.

Rodzina

Żonaty. Rodzicami żony byli Feliks i Stanisława Scazighino. Teściowie wraz z bratową i jej dwoma synami Rogerem i Feliksem zostali deportowani w głąb ZSRR. Miał trzy córki: Lenę, Karolinę (Krzysię) i najmłodszą Stefanię. Żona i córka Karolina były żołnierzami AK. "Krzysia" była sanitariuszką i zginęła w powstaniu warszawskim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie w 1921
• Złoty Krzyż Zasługi

Prace

• Klemens Stanisław Rudnicki: Na polskim szlaku: Wspomnienia z lat 1939-1947. Wrocław: Ossolineum, 1990.