Konstanty Hegel

Konstanty Hegel (ur. 18 lutego 1799 w Warszawie, zm. 20 lipca 1876 tamże) - rzeźbiarz i pedagog.

Urodził się w pochodzącej z Austrii, a osiadłej w Warszawie około połowy XVIII w. rodzinie rzeźbiarskiej. Rzeźbiarzami byli jego ojciec Antoni Hegel i dziadek Józef Hegel. Nauki pobierał w Liceum Warszawskim, które ukończył w roku 1819. W latach 1819-1823 studiował na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego pod kierunkiem Pawła Malińskiego, Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka. Jesienią 1823 roku wyjechał do Rzymu, gdzie kontynuował studia w Akademii św. Łukasza i Akademii Francuskiej w latach 1823-1827 i 1829-1830. Przerwa w studiach w latach 1827-1829 spowodowana była wyjazdem do Warszawy, do której powrócił po ich ukończeniu. W czasie powstania listopadowego został mianowany setnikiem Gwardii Bezpieczeństwa. Po upadku powstania, od roku 1831 prowadził własną pracownię rzeźbiarską. W latach 1844-1862 był profesorem rzeźby i rysunku ornamentacyjnego w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Od roku 1865 pracował jako profesor w Szkole Rysunkowej w Warszawie. Utrata wzroku w roku 1868 spowodowała wycofanie się Konstantego Hegla z wszelkiej działalności pedagogicznej, artystycznej i społecznej. Ostatnie lata życia spędził w nędzy i osamotnieniu. Jego uczniami byli m.in.: Andrzej Pruszyński, Bolesław Syrewicz i Pius Weloński.

Jest autorem wielu dzieł rzeźbiarskich o zróżnicowanej tematyce. Do najważniejszych należą: pomnik Syrenki na Starym Mieście w Warszawie, neogotycki pomnik nagrobny Aleksandry i Stanisława Kostki Potockich w Wilanowie oraz dekoracja rzeźbiarska Teatru Wielkiego w Warszawie.

Opracował "Katalog muszkułów zewnętrznych ciała ludzkiego" (1845).

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 177-I).