Leon Jucewicz

Leon Jucewicz (ur. 18 listopada 1902 r. w Szwekni, zm. 13 stycznia 1984 r. Porto Alegre) – polski łyżwiarz, lekkoatleta, olimpijczyk z Chamonix 1924. Był jednym z czołowych lekkoatletów specjalizujących się biegach średnich i długich. Był wicemistrzem Polski w biegu na 1500 metrów (1922). W roku 1921 został wicemistrzem Polski w łyżwiarskim biegu na 1500 m. W latach 1922, 1924 był wicemistrzem Polski w łyżwiarskim wieloboju. Podczas pierwszego Festiwalu Sportów Zimowych reprezentował Polskę w łyżwiarskim wieloboju zajmując ostatecznie 8. miejsce. W poszczególnych wyścigach na dystansach 500 m, 1500 m, 5000 m, 10000 m pobijał rekordy Polski zajmując odpowiednio 17., 15., 16., 14. miejsce. W 1924 roku osiadł w Brazylii gdzie został działaczem społecznym wśród tamtejszej Polonii. Zmarł w wyniku odniesionych ran podczas wypadku motocyklowego.

***

pierwszy polski olimpijczyk (1924 Chamonix), łyżwiarz, lekkoatleta i tenisista, organizator życia sportowego w Brazylii. Urodzony 18 listopada 1902 w Szwekni na Łotwie, syn Stanisława Piotra i Anny Piotrowicz.

Kiedy nastała Druga Rzeczpospolita przyjechał wraz z rodzicami do Warszawy, gdzie ukończył szkołę średnią.

Tu także wstąpił do miejscowego AZS (1921), gdzie niebawem stał się czołowym lekkoatletą i łyżwiarzem. Specjalizował się w biegach średnich, długich i ulicznych.

W jednym tylko, 1922 roku zdobył wicemistrzostwo Polski w biegu na 1500 m (4.43,4 ), drugie miejsce w biegu ulicznym Zamek - Belweder i wspólnie z kolegami z AZS (Gruner, Rey, Weiss) wystąpił w pierwszym oficjalnym meczu lekkoatletycznym reprezentacji Polski (Polska - Czechosłowacja - Jugosławia w Pradze).

Rekordy życiowe:

800 m - 2.07,3 (15 września 1923 Dorpat),

1500 m - 4.28,3 (1 lipca 1922 Warszawa),

5000 m. - 16.38,0 (11 czerwca 1923 Dorpat).

Jego kariera sportowa w łyżwiarstwie szybkim była znacznie bogatsza. W 1921 zdobył tytuł wicemistrza Warszawy (1500 m.), a już w następnym sezonie rywalizował o miano najlepszego wieloboisty w kraju z samym Wacławem Kucharem. Przegrał z nim jeszcze (1922, 1924) walkę o tytuł mistrzowski, ale to właśnie jego wysłano na pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie.

Prasa polska pisała po tym występie: "Tylko przypadkowy zbieg okoliczności pozwolił naszemu reprezentantowi p. Jucewiczowi stanąć na starcie, pociąg bowiem spóźnił się o 15 minut i przybył  do Chamonix na kwadrans przed rozpoczęciem biegów. Na dworcu jednak oczekiwał  Jucewicza p. Smogorzewski (korespondent "Gazety  Warszawskiej"), który oznajmił o zmianie programu i skierował Jucewicza prosto na start. Do biegu zostało zaledwie 10 minut, w ciągu których trudno było nawet zaznajomić się z torem. Jucewicz wprost z szatni stanął do biegu na 500 m witany głośnym kilkakrotnym okrzykiem "Polska czołem" przez grupę Czechów siedzących w loży, i okrzykami publiczności francuskiej "Vive la Pologne". Zmęczony podróżą 21-letni Polak zajął jednak w sumie 8 miejsce w wieloboju wyprzedzając 19 groźnych rywali. 

Wyniki osiągnięte w Chamonix na wszystkich  dystansach były rekordami Polski. Prasa zagraniczna nie miała słów zachwytu dla pięknej technicznie jazdy Polaka. Dzięki jego znakomitej postawie zajęliśmy w relacji państw 5 miejsce. A więc ten, na którego nie liczono, zrobił najmilszą  niespodziankę". Inna gazeta napisała: "Do Chamonix jedzie nie zeszłoroczny mistrz Polski Wacław Kuchar a Jucewicz. Wszyscy widzą w nim statystę wysłanego w drodze protekcji i intryg. "Statysta" ten jednak sam jeden zdobywa w ogólnej punktacji lepsze miejsce dla Polski niż wszyscy narciarze do kupy wzięci. Bije wszystkie krajowe rekordy i powraca okryty chwałą".

Był to pierwszy, a zarazem ostatni akord łyżwiarskiej kariery Jucewicza. Zaproszony na zawody do USA (lipiec 1924) płynął przez Amerykę Południową. Zszedł ze statku w Brazylii i pozostał tam na stałe, energicznie włączając się w nurt działalności społecznej wśród tamtejszej Polonii. Założył w Sao Paulo klub sportowy Polonia, którego był prezesem i tygodnik "Kurier Polski", którego był naczelnym redaktorem i wydawcą. Jego życiową pasją sportową stał się tenis. W jego szkole wyrosło wielu wspaniałych tenisistów brazylijskich (m. in. mistrz świata juniorów w 1963 - Thomas Koch). Przed IO w Rzymie (1960) został przewodniczącym Polskiego Funduszu Olimpijskiego w Porto Alegre (funkcję tę piastował przez kilkanaście lat).

Z okazji 100-lecia naszego sportu odwiedził Polskę (1967). Był żonaty, miał dwóch synów i córkę. 23 listopada 1983 został na drodze potrącony przez motocyklistę. Zmarł w wyniku obrażeń 13 stycznia 1984 w Porto Alegre, gdzie jest pochowany.

Źródło: http://www.olimpijski.pl