Marcin z Wrocimowic
Marcin z Wrocimowic
- Data urodzenia:
- Data śmierci:
- 00.00.1442
- Kategorie:
- dyplomata (poseł), szlachcic, żołnierz
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Marcin (Marcisz) z Wrocimowic (ur. w ? – zm. 1442) – polski rycerz herbu Półkozic, starosta łowicki.
Z pochodzenia był małopolskim Niemcem.
Choć w 1399 roku utracił Wrocimowice – nie przestał się nimi podpisywać. Od 1430 roku został właścicielem Dębowca. Miał syna o tym samym imieniu, podpisującego się również z Wrocimowic, ale i czasem z Dębowca.
Jako chorąży krakowski wziął udział w bitwie pod Grunwaldem. Podczas bitwy grunwaldzkiej w 1410 r. niósł naczelną chorągiew wojsk polskich z białym orłem, o którą toczyła się zaciekła walka. Został upamiętniony przez Jana Długosza, a za nim Henryka Sienkiewicza w Krzyżakach i Jana Matejkę na obrazie Bitwa pod Grunwaldem.
Pełnił również funkcje dyplomatyczne, np. posłował do papieża.
W 1410 roku król Władysław Jagiełło zapisał zastaw na wsi Lubatowej Niżnej na sumę 200 grzywien. W roku 1425 zastawiona przez króla część była w posiadaniu szlacheckich braci z Dębowca: Jana, Mikołaja i Piotra, kanonika krakowskiego, którzy dokonując podziału ofiarowali ojcu swemu Marciszowi, chorążemu krakowskiemu, wsie: Rogi i Lubatówkę z sołectwami w sumach zastawnych. Skwitowali go również z "ojcowizny i macierzyzny" i uregulowali jego długi. Przy tym Piotr zastrzegł sobie, że w razie nieszczęścia lub biedy otrzyma z powrotem swą część w Lubatówce. Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku.
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
15.07.1410 | Wielka wojna: pod Grunwaldem krzyżacy ponieśli klęskę w bitwie z armią polsko-litewską pod wodzą króla Władysława II Jagiełły
Bitwa pod Grunwaldem (w literaturze niemieckiej pierwsza bitwa pod Tannenbergiem) – jedna z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników), stoczona na polach pod Grunwaldem 15 lipca 1410 w czasie trwania wielkiej wojny między siłami zakonu krzyżackiego wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie (głównie z Czech, z wielu państewek na Śląsku, z Pomorza Zachodniego i z pozostałych państewek Rzeszy), pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi i litewskimi (złożonymi głównie z Polaków, Litwinów i Rusinów) wspieranymi lennikami obu tych krajów (Hospodarstwo Mołdawskie, Księstwo Mazowieckie, Księstwo Płockie, Księstwo Bełskie, Podole i litewskie lenna na Rusi) oraz najemnikami z Czech, Moraw i z państewek ze Śląska oraz uciekinierami ze Złotej Ordy i chorągwiami prywatnymi (między innymi chorągiew z Nowogrodu Wielkiego księcia Lingwena Semena), pod dowództwem króla Polski Władysława II Jagiełły. Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem wojsk polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich, nie została jednak wykorzystana dla całkowitego zniszczenia zakonu.