Mieczysław Grudzień

Mieczysław Grudzień (ur. 9 stycznia 1922 w Majkach, powiat płocki, zm. 17 lutego 2010 w Warszawie) – kontradmirał i generał dywizji Wojska Polskiego, działacz państwowy i partyjny, I zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP (1971–1972), członek Komitetu Centralnego PZPR, minister ds. kombatantów (1972–1981), wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD (1974–1990).

Krótko po urodzeniu znalazł się wraz z rodziną w Belgii i Francji; pracował jako górnik, działał w komunistycznym ruchu oporu we Francji w czasie II wojny światowej. Był założycielem Związku Młodzieży Polskiej "Grunwald" w północnej Francji. Członek Francuskiej Partii Komunistycznej. W 1947 powrócił do Polski i pracował w aparacie partyjnym PPR i PZPR, od 1949 był żołnierzem zawodowym ludowego Wojska Polskiego. Odbył roczne przeszkolenie w Wyższej Szkole Oficerów Politycznych w Rembertowie. W latach 1950-1951 zastępca dowódcy 70 pułku artylerii haubic w Gnieźnie, a w latach 1951-1952 zastępca komendanta Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego w Poznaniu. W latach 1955-56 Ukończył Wyższy Kurs Akademicki w Akademii Politycznej im. Lenina w Moskwie, a w 1962 roku w systemie zaocznym studia w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie, uzyskując dyplom magistra. Pełnił wiele kierowniczych funkcji w aparacie politycznym Ludowego Wojska Polskiego, był m.in. szefem Wydziału Politycznego Głównego Zarządu Tyłów WP oraz szefem Zarządu Politycznego Instytucji Centralnych MON (1953–1956). Następnie był szefem Zarządu Politycznego Wojskowej Służby Wewnętrznej MON (1957–1965) – od 1962 w randze zastępcy szefa Wojskowej Służby Wewnętrznej MON ds. politycznych (kolejno gen. Aleksandra Kokoszyna i gen. Teodora Kufla). Od 1965 roku zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. politycznych (1965–1968). Od 1968 r. był zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego WP, a od 1971 r. I zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. W październiku 1967 został uchwałą Rady Państwa PRL mianowany kontradmirałem w korpusie oficerów politycznych. Nominację otrzymał w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL Edwarda Ochaba. W październiku 1971 mianowany generałem dywizji. Akt nominacyjny odebrał z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL Józefa Cyrankiewicza.

W latach 1972–1981 pełnił funkcję ministra ds. kombatantów w kolejnych rządach Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha. Odwołany przez Sejm PRL w październiku 1981, pozostał na czele resortu (Urzędu do Spraw Kombatantów) jako kierownik urzędu. W czerwcu 1982 nastąpiły przekształcenia w administracji rządowej, Urząd utracił status organu naczelnego (pozostał urzędem centralnym); Grudzień ponownie stanął na jego czele jako prezes (w randze podsekretarza stanu), ale nie wchodził już w skład Rady Ministrów. Kierował Urzędem do jego likwidacji 24 października 1987. Z dniem 5 lipca 1988 roku zakończył zawodową służbę wojskowa i przeszedł w stan spoczynku.

Od 1946 działał w PPR, następnie od 1948 w PZPR. Wielokrotnie był członkiem instancji partyjnych na różnych szczeblach w wojsku. Od 1968 był wybierany na czterech kolejnych zjazdach PZPR (1968, 1971, 1975, 1980) w skład centralnych władz partyjnych, był członkiem Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR (1968–1971), zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR (1971–1975) i członkiem KC PZPR (1975–1981). W latach 1974–1983 członek Prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, w latach 1974–1990 wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD. W sierpniu 1984 wszedł w skład Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40. Rocznicy Powstania Warszawskiego.

Był bratem Zdzisława Grudnia – działacza PZPR, w latach 70. członka Biura Politycznego KC PZPR i I sekretarza KW PZPR w Katowicach.

25 lutego 2010 pochowany bez asysty wojskowej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie wzięli udział współtowarzysze służby i pracy m. in. b. I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Stanisław Kania, b. członek Biura Politycznego KC PZPR gen. broni w st. spocz. Józef Baryła oraz b. wiceminister spraw wewnętrznych gen. dyw. w st. spocz. Lucjan Czubiński[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
• Order Budowniczych Polski Ludowej (1979)
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Odznaka "Za Zasługi dla ZBoWiD"
• Order Czerwonego Sztandaru (1971, Czechosłowacja)
• Medal "Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych" III stopnia (Czechosłowacja)
• Medal 20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• i inne