Pál Maléter

Pál Maléter (ur. 4 września 1917 r. w Preszowie (węg. Eperjes), dzisiejsza Słowacja , zm. 16 czerwca 1958 r.) - minister obrony Węgier, dowódca oddziałów powstańczych w czasie powstania węgierskiego w 1956.

Syn profesora prawa. Oficer przedwojennej armii węgierskiej, ukończył akademię wojskową w Budapeszcie. Wzięty do niewoli na froncie wschodnim w 1944, zadeklarował chęć walki z hitlerowcami. Ukończył szkołę partyzancką NKWD i został przerzucony na drugą stronę frontu, gdzie wstąpił do komunistycznej partyzantki działającej w Transylwanii. W 1945 wstąpił do Komunistycznej Partii Węgier. Po wojnie był oficerem zawodowym w stopniu pułkownika.

Dowódca wojskowy w powstaniu 1956, do którego przyłączył się 24 października, jako pierwszy wyższy rangą oficer armii węgierskiej. Zorganizował centralne dowodzenie sił powstańczych w stolicy. Mianowany generałem i ministrem obrony w rządzie Imre Nagya. 3 listopada 1956 roku stanął na czele węgierskiej delegacji - prowadził negocjacje z wojskowymi radzieckimi na temat wycofania oddziałów radzieckich z Węgier.

4 listopada został aresztowany przez Rosjan i uwięziony. Aresztowania dokonał generał Iwan Sierow odpowiedzialny także za aresztowanie 16 przywódców polskiego podziemia w roku 1945. Po stłumieniu powstania został skazany na karę śmierci i powieszony razem z Imre Nagyem w więzieniu w Budapeszcie.