Piotr Skrzynecki

Piotr Cezary Skrzynecki (ur. 12 września 1930 w Warszawie, zm. 27 kwietnia 1997 w Krakowie) – twórca, kierownik artystyczny, reżyser, scenarzysta, konferansjer kabaretu Piwnica pod Baranami.

Syn podpułkownika Mariana Skrzyneckiego i Magdaleny Endelman, pochodzącej z asymilowanej rodziny żydowskiej. Miał jednego starszego brata Józefa. Dzieciństwo spędził w Mińsku Mazowieckim, rozdzieliła ich wojna, Piotr wychowywał się w Makowie Podhalańskim, potem w Zabrzu. Ostatecznie zamieszkał z matką w Łodzi. Rozpoczął tam studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej, ale szybko przeniósł się do Państwowej Szkoły Instruktorów Teatrów Ochotniczych przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi.

W 1951 po jej ukończeniu przybył do Krakowa. Organizował i prowadził tu (także w Nowej Hucie) robotnicze teatrzyki amatorskie i zespoły artystyczne. Studiował przez 5 lat historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim u profesora Karola Estreichera. Studiów tych nie ukończył z powodu braku zaliczenia studium wojskowego.

W 1956 zorganizował wraz z przyjaciółmi w podziemiach Krakowskiego Domu Kultury mieszczącego się w pałacu Potockich "Pod Baranami" przy Rynku Głównym klub artystyczny jako miejsce spotkania studentów Akademii Sztuk Pięknych, szkoły muzycznej, historii sztuki, architektury. Klub ten szybko przemienił się w znany kabaret "Piwnica pod Baranami". Jego charyzma, niezwykły intelekt i instynkt, wyczucie literatury, oryginalny gust i smak powodowały, że Piwnica ściągała tłumy. W czarnym kapeluszu z piórkiem, w pelerynie, z nieodłącznym dzwoneczkiem tworzył niepowtarzalny klimat miejsca, gdzie się wraz z innymi piwniczanami znajdował.

W latach 1956-1968 współpracował z redakcjami krakowskich czasopism jako krytyk sztuk plastycznych oraz autor publikacji z dziedziny sztuki. W "Echu Krakowa" prowadził w latach 1956-1981 własną rubrykę pt. Echo Piwnicy pod Baranami, którą od 1984 jako Głos Piwnicy pod Baranami kontynuował w kwartalniku "Kraków", a ostatecznie w "Dzienniku Polskim", (pt. Dziennik Piwnicy pod Baranami).

W latach 1976-1986 organizował bale jubileuszowe z okazji rocznicy powstania kabaretu obchodzone m.in. na scenie Teatru Starego.

Wystąpił w wielu filmach dokumentalnych i fabularnych, m.in.

• Kalosze szczęścia, reż. Antoni Bohdziewicz z 1958
• Aria dla atlety Filipa Bajona z 1979
• Sukcesja Márty Mészáros z 1980
• Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny Janusza Majewskiego z 1983
• Przewodnik Tomasza Zygadły z 1984 (film o Piotrze Skrzyneckim)
• Piwnica pod Baranami Piotra Skrzyneckiego Antoniego Krauzego (czteroczęściowy film o Piwnicy)
• Rozmowy z Piotrem Wojciech Morek z 1992

Reżyser i współautor scenariusza (z Janiną Garycką) filmu "Dwa pawie na złotym sznurku" (1989) nagrodzonego na XXIX Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych.

Inicjator niezwykłych pomysłów i imprez organizowanych z okazji nieprawdopodobnych i nieokrągłych rocznic, np.

• odtworzenie wjazdu do Krakowa księcia Józefa Poniatowskiego (1980)
• powtórka jubileuszu Józefa Ignacego Kraszewskiego w ratuszu pod portretami cesarza Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety
• inscenizacja przysięgi Tadeusza Kościuszki (1992)
• feta na cześć "szału uniesień" w stulecie powieszenia kurtyny w Teatrze im. Juliusza Słowackiego
• inscenizacja hołdu pruskiego
• święto kopców
• 293 rocznica odsieczy wiedeńskiej
• 93 rocznica pojawienia się światła elektrycznego w Krakowie

Mistrz aranżacji niepowtarzalnych obchodów własnych imienin i urodzin organizowanych nocą w formie koncertu, balu, zakończonych kuligiem czy ogniskiem za każdym razem urządzanych w innym miejscu, np.

• na straganach Nowego Kleparza
• na statku na Wiśle
• na Kopcu Piłsudskiego
• w Ogrodzie Botanicznym
• pod Mostem Dębnickim
• na zamku w Pieskowej Skale
• na ulicy Floriańskiej w formie "Nocy Paryskiej"
• na Dworcu Głównym
• na Plantach

Stały się one tradycją Krakowa i po jego śmierci obchodzone są w formie urodzinowych lub imieninowych koncertów w Teatrze im. J. Słowackiego pod nazwą "Koncert dla Piotra S.".

Na ostatnie pięć lat życia Klinika Chorób Wewnętrznych CM UJ w Krakowie prof. Andrzeja Szczeklika stała się jego drugim domem. Nazywał ją "hotelem snów". Profesor Jacek Musiał i dr Wiesław Królikowski opiekowali się nim do ostatniej minuty.

6 maja 1997 został pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Całe życie związany z kabaretem będącym jego pracą, domem, rodziną. Miał mnóstwo przyjaciół, koło niego gromadziły się tłumy, był bardzo popularny i znany, Krakowianie darzyli go szczerą sympatią.