Roger Moore

Roger Moore, właśc. sir Roger George Moore (ur. 14 października 1927 w Londynie, zm. 23 maja 2017 w Szwajcarii) – brytyjski aktor filmowy znany przede wszystkim z ról Simona Templara w serialu „Święty” (1962–1969) oraz Jamesa Bonda (w latach 1973–1985). Wcielił się w tę postać siedmiokrotnie, najwięcej ze wszystkich „aktorów-Bondów”. Popularność przyniósł mu również serial „Partnerzy” („Detektywi z wyższych sfer”, 1971–1972), gdzie występował jako lord Brett Sinclair.

Otrzymał dwa wysokiej rangi odznaczenia brytyjskie: Commander of the British Empire (CBE) w 1999 i Knight Commander of the British Empire (KBE) w 2003. Był ambasadorem dobrej woli UNICEF, a także autorem książek.

Dzieciństwo i młodość

Moore urodził się 14 października 1927 roku w Stockwell (obecnie wchodzi w skład London Borough of Lambeth). Był jedynym dzieckiem policjanta George’a Alfreda Moore’a oraz Lillian, gospodyni domowej. Początkowo uczęszczał do Battersea Grammar School w południowym Londynie, ale podczas II wojny światowej rodzina ewakuowana została do Holsworthy, w hrabstwie Devon. Uczył się następnie w gimnazjum w Amersham, w hrabstwie Buckinghamshire, a później w College of the Venerable Bede w Durham University, którego jednak nie ukończył.

Na krótko przed wojną, studiował na Royal Academy of Dramatic Art. Tam poznał Lois Maxwell, która miała później zagrać Pannę Moneypenny w serii o Bondzie. W wieku 17 lat zagrał rzymskiego żołnierza w filmie „Cesarz i Kleopatra” (1945).

W wieku 18 lat został powołany do służby wojskowej, otrzymał numer służbowy 372394.

Kariera filmowa

Lista filmów z jego udziałem to ponad siedemdziesiąt pozycji, przy czym część z nich to wieloodcinkowe seriale. Zaczynał od grania epizodycznych ról jako statysta. Często występował i nadal bierze udział jako prowadzący w programach telewizyjnych. Zajmował się także reżyserią (kilka odcinków „Świętego” i „Partnerów”), produkcją filmową i pisaniem scenariuszy.

W 1953 roku przeniósł się do Hollywood, ale jego pierwsze role nie przyniosły mu sławy. Próbował pracy w amerykańskiej telewizji – zagrał w „Ivanhoe” (1958–1959), „The Alaskans” (1959–1960) i popularnym w Ameryce „Mavericku” (1960–1961). Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał propozycję zagrania Simona Templara w telewizyjnym serialu „Święty” (1962–1967). Dzięki tej roli zdobył status międzynarodowej gwiazdy, co umożliwiło mu później zastąpienie Seana Connery’ego w roli agenta 007. W autobiografii przyznał, że dla tej roli przyciął włosy oraz zrzucił nieco wagi. Warunkiem, który stawiał przed podpisaniem umów z producentami było dostarczenie w czasie realizacji produkcji nieograniczonej ilości kubańskich cygar „Montecristo” (w czasie kręcenia jednego z filmów o agencie 007 koszt realizacji tej części umowy wyniósł 3176,4 £).

Jako James Bond wystąpił w filmach: Żyj i pozwól umrzeć (1973), Człowiek ze złotym pistoletem (1974), Szpieg, który mnie kochał (1977), Moonraker (1979), Tylko dla twoich oczu (1981), Ośmiorniczka (1983) i Zabójczy widok (1985).

Był najstarszym aktorem grającym Bonda, rozpoczynając miał 45 lat, kończąc – 57. Na premierze swego ostatniego Bonda, która odbyła się 22 maja 1985 roku w San Francisco, powiedział: „Cieszę się, że mogłem zagrać w siedmiu Bondach, co zabrało mi czternaście lat życia. Dla mnie to był dobry czas, znalazłem wielu przyjaciół”. Po premierze jedna z brytyjskich gazet zamieściła rysunek, na którym „Q” przedstawia Bondowi nowy model wózka inwalidzkiego. Wystąpił też w największej liczbie filmów w roli Bonda – siedmiu – jakkolwiek do serii z Bondem można też zaliczyć Nigdy nie mów nigdy (1983) Seana Connery’ego i wtedy obaj mieliby po siedem filmów.

Podczas kręcenia serii filmów o Bondzie wystąpił także w 13 innych filmach. Trzy z nich były kręcone w RPA, a aktor był z tego powodu krytykowany przez przeciwników apartheidu. Zamierzał wystąpić w filmie O jeden most za daleko w 1977, ale musiał zrezygnować ze względu na swój udział w filmie Szpieg, który mnie kochał.

W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisy cenzury uniemożliwiały dostęp do filmów z serii „James Bond” i sprawiły, że postać Moore’a nie miała notatek w publikowanych antologiach.

W 1987 roku był gospodarzem dokumentalnego filmu Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond. Film został nakręcony dla uczczenia 25 rocznicy filmowej serii 007.

W 2004 roku Akademia Filmowa uznała Moore’a za najlepszego Bonda,

W telewizyjnym filmiku Sport at Heart, reklamującym igrzyska olimpijskie 2012, zagrał Bonda wraz z Samanthą Bond (jako Moneypenny).

Jednym z jego najmniej lubianych filmów jest The Quest, w reżyserii Van Damme’a.

W kwietniu 2009 roku w wywiadzie dla Sunday Telegraph oświadczył, że zakończył już karierę aktorską.

Działalność humanitarna

Podczas kręcenia w Indiach „Ośmiorniczki”, jego szóstego filmu w roli Bonda, wstrząśnięty panującą wokół biedą, zaangażował się w akcje charytatywne pod patronatem UNICEFu. Był pod wrażeniem humanitarnej pracy swojej przyjaciółki Audrey Hepburn i w konsekwencji został ambasadorem dobrej woli UNICEF-u w 1991 roku. Użyczył głosu postaci Świętego Mikołaja w krótkim filmie animowanym The Fly Who Loved Me, zrealizowanym w 2004 w celu wsparcia UNICEF-u.

Moore walczył o humanitarny chów zwierząt. Zaangażował się w walkę przeciwko produkcji i sprzedaży pasztetu strasburskiego (zdaniem obrońców praw zwierząt przymusowy tucz drobiu jest niehumanitarny). Wziął udział w nagraniu wideo dla PETA, w którym był narratorem. Pod jego wpływem domy towarowe Selfridges zgodziły się usunąć pasztet strasburski ze swoich półek.

Życie osobiste

W 1946 roku Roger Moore ożenił się z Doorn van Steyn, ale w 1953 rozwiódł się z nią dla śpiewaczki Dorothy Squires, która była od niego 13 lat starsza i wówczas bardziej popularna. Przez krótki czas mieszkali w Dafen, w hrabstwie Llanelli, w południowej Walii. W 1961 podczas kręcenia filmu we Włoszech związał się z Luisą Mattioli. Żył z nią w konkubinacie do 1969, kiedy Squires ostatecznie wyraziła zgodę na rozwód. Moore ma z Mattioli córkę (Deborah) i dwóch synów (Geoffreya i Christiana). Moore nieoczekiwanie zakończył związek z Mattioli w 1993. W 2002 ożenił się z Kiki Tholstrup.

Córka Moore’a, Deborah Moore, zagrała inspektor Hannah Bernstein w dwóch filmach opartych na powieściach Jacka Higginsa, a także pojawiła się w filmie Die Another Day. Starszy syn, Geoffrey Moore, został aktorem. Wystąpił razem z ojcem w filmie Sherlock Holmes w Nowym Jorku (1976), grając syna Holmesa. Młodszy syn, Christian Moore, został producentem filmowym.

Po sukcesie serialu Święty Roger Moore mieszkał w Royal Tunbridge Wells, Kent, później przeniósł się do Surrey, a następnie do Hollywood. W latach 60. mieszkał przy Gordon Avenue, w Stanmore, w hrabstwie Middlesex, w pobliżu Elstree Studios, a w latach 70. w Denham, w hrabstwie Buckinghamshire, w pobliżu Pinewood Studios. Podczas kręcenia filmu Szpieg, który mnie kochał, Curd Jürgens zaprosił Moore’a, by zamieszkał w jego domu, w Gstaad w Szwajcarii.

Moore przyjaźnił się z niektórymi członkami duńskiej rodziny królewskiej. 24 maja 2008 wraz z żoną był na ślubie księcia Joachima Glücksburg i francuskiej księżniczki Marie Cavallier. Przyjaźnił się też ze szwedzkim królem Karolem XVI Gustawem. 1 i 2 lipca 2011 wraz z żoną został zaproszony na ślub księcia Alberta II Grimaldi i Charlene Wittstock.

W 1993 u Moore’a zdiagnozowano raka prostaty, w związku z czym przeszedł poważną operację. W 2003 zasłabł na scenie w Nowym Jorku i zainstalowano mu elektrostymulator serca.

Moore wspierał Partię Konserwatywną. Zaangażował się publicznie podczas wyborów w 2001. W 2011 udzielił poparcia premierowi Davidowi Cameronowi ze względu na jego politykę wobec Unii Europejskiej, natomiast jego krytyków z Partii Konserwatywnej nazwał zdrajcami.

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

W 1999 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego klasy CBE (komandor). 14 czerwca 2003, w uznaniu za działalność charytatywną, otrzymał klasę KBE (rycerz komandor) tego orderu. Moore powiedział, że ceni sobie to, iż otrzymał go za działalność dla UNICEFu, a nie grę aktorską.

11 października 2007, na trzy dni przed ukończeniem 80 roku życia, Moore otrzymał gwiazdę na Hollywood Walk of Fame za działalność w telewizji i filmie. Na tę uroczystość przybył wraz z rodziną, przyjaciółmi oraz Richardem Kielem, z którym zagrał w filmach The Spy Who Loved Me oraz Moonraker. Gwiazda Moore’a była 2350. przy Hollywood Boulevard 7007.

W 2008 otrzymał od francuskiego rządu Order Sztuki i Literatury, klasy komandora.

Lista nagród i wyróżnień

Za działalność charytatywną

• 1999: Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE)
• 2003: Knight Commander of the Order of the British Empire
• 2003: German Federal Service Cross: za walkę z handlem dziećmi
• 2005: UNICEF Snowflake Audrey Hepburn Humanitarian Award
• 2008: Dag Hammarskjöld Award (od ONZ)
• 2012: UNICEF UK Lifetime Achievement Award

Za całokształt

• 1990: BAMBI (od niemieckiego czasopisma BUNTE)
• 1991: GOLDEN CAMERA (niemiecka TV)
• 1995: TELE GATTO (włoska TV)
• 1997: festiwal filmowy (Palm Springs, Stany Zjednoczone)
• 2001: festiwal filmowy (Jamajka)
• 2002: Monte Carlo TV Festival
• 2004: TELEKAMERA („Tele Tydzień”, Polska)
• 2007: Hollywood Walk of Fame
• 2008: Komandor narodowego Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Za grę aktorską

• 1967: OTTO (najbardziej popularna gwiazda TV za film „Święty”; od niemieckiego czasopisma BRAVO)
• 1967: ONDAS-AWARD (hiszpańska TV za film „Święty”)
• 1973: Najlepszy aktor telewizyjny, nagroda od francuskiego czasopisma TELE-7-JOURS, wspólnie z Tonym Curtisem za „The Persuaders”
• 1973: BAMBI (wraz z Tonym Curtisem za film „The Persuaders”, od niemieckiego czasopisma BUNTE)
• 1980: GOLDEN GLOBE: World Film Favorite-Male
• 1980: SATURN Award (najbardziej popularny międzynarodowy wykonawca)
• 1981: OTTO (najbardziej popularna gwiazda filmowa; od niemieckiego czasopisma BRAVO)

Filmografia

• Perfect Strangers (1945) jako żołnierz
• Cezar i Kleopatra (1945) jako rzymski żołnierz
• Gaiety George (1945) epizodyczna rola
• Piccadilly Incident (1946) jako gość zasiadający przy stole Pearsona
• Trotie True (1949)
• One Wild Oat (1951) jako Bit Part
• Robert Montgomery Presents (1953) jako francuski dyplomata
• Kiedy po raz ostatni widziałem Paryż (1954) jako Paul Lane
• Królewski złodziej (1955) jako Jack
• Przerwana melodia (1955) jako Cyril Lawrence
• Diane (1956) jako książę Henryk (późniejszy król Henryk II Walezjusz)
• Ford Star Jubilee (1956) jako Billy Mitchell
• Matenee Theater (1957) Szkot/Randolph Churchill
• Ivanhoe (1958) jako Ivanhoe
• The Third Man (1958) jako Jiommy Simms
• Alfred Hitchcock Presents (1958) inspektor Benson
• Cud (1959) jako kpt. Michael Stuart
• The Alaskans (1959) jako Silky Harris
• Maverick (1959) jako Beau Maverick
• The Sins of Rachel Cade (1959) jako Paul Wilton
• Grzechy Rachel Cade (1961) jako Paul Wilton
• Złoto siedmiu świętych (1961) jako Shawn Garrett
• The Roaring 20s (1961) 14 Karat John
• Romulus i sabinki (1962) jako Romulus
• No Man’s Land (1962) jako Enzo Prati
• Święty (1962–1969; serial TV) jako Simon Templar
• Crossplot (1969) Gary Fenn
• The Man Who Haunted Himself (1970) Harold Pelham
• Partnerzy (1971–1972; serial TV) jako lord Berett Sinclair
• Żyj i pozwól umrzeć (1973) jako James Bond, agent 007
• Człowiek ze złotym pistoletem (1974) jako James Bond
• Złoto (1974) jako Rod Slater
• Łut szczęścia (1975) jako Michael Scott
• Street People (1976) jako Ulisses
• Krzyknąć diabłu w twarz (1976) jako Sebastian Oldsmith
• Sherlock Holmes w Nowym Jorku (1977) jako Sherlock Holmes
• Szpieg, który mnie kochał (1977) jako James Bond
• Dzikie gęsi (1978) jako porucznik Shawn Flynn
• Moonraker (1979) jako James Bond
• Ucieczka na Atenę (1979) jako mjr. Otto Hecht
• Akcja na Morzu Północnym (1979) jako Rufus Excalibur ffolkes
• Niedzielni kochankowie (1980) jako Harry Lindon
• Wilki morskie (1980) jako kpt. Gavin Stewart
• Wyścig armatniej kuli (1981) jako Seymour Goldfarb
• Tylko dla twoich oczu (1981) jako James Bond
• Ośmiorniczka (1983) jako James Bond
• Klątwa Różowej Pantery (1983) jako inspektor Jacques Clouseau
• Prawdziwa twarz (1984) jako dr Judd Stevens
• Zabójczy widok (1985) jako James Bond
• Strzał w dziesiątkę (1990) jako sir John Bevistock
• Śniadanie do łóżka (1992) jako Adam
• Człowiek, który nie chciał umrzeć (1995) jako Thomas Grace
• Quest (1996) jako lord Edgar Dobbs
• Spice World (1997) jako szef
• The Secret KGB UFO Abduction Files (2000) jako Roger Moore
• Wróg (2001) jako Robert Ogilvie
• Alias (2002) jako Edward Poole
• Statek miłości (2002) jako Lloyd Faversham
• The Fly Who Loved Me (2004) – Father Christmas (głos)
• Psy i koty: Odwet Kitty (2010) – Tab Lazenby (głos)
• A Princess for Christmas (2011) jako Edward, Duke of Castlebury

Publikacje

Moore napisał książkę o kręceniu filmu Live and Let Die, bazując na swoim dzienniku. Nosiła tytuł: Roger Moore as James Bond: Roger Moore’s Own Account of Filming Live and Let Die, opublikowana została w Londynie w 1973, przez wydawnictwo Pan Books. Książka zawiera podziękowanie dla Seana Connery’ego, z którym Moore przyjaźnił się przez wiele lat.

W listopadzie 2008 opublikował własną autobiografię My Word is My Bond. Wydana została przez wydawnictwo HarperCollins w Stanach Zjednoczonych. W Wielkiej Brytanii wydało ją Michael O’Mara Books Ltd 2 października 2008.

Bond On Bond został opublikowany w październiku 2012 w związku z pięćdziesiątą rocznicą filmów z postacią Jamesa Bonda. Książka bazuje na wspomnieniach Moore’a i zawiera jego przemyślenia na temat agenta 007.