Stefan Kirtiklis

Stefan Kirtiklis ps. Sewer (ur. 8 stycznia 1890 w Kolnie, zm. 24 czerwca 1951 w Magdalence) – uczestnik walk o niepodległość, major żandarmerii Wojska Polskiego, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, polityk związany z obozem piłsudczyków.

W latach 1909–1913 studiował w Brukseli. Od 1905 związany z niepodległościowym ruchem socjalistycznym (PPS i jej Organizacją Bojową oraz PPS-Frakcją Rewolucyjną). Był komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej w Łomży i Radomiu oraz Okręgu VI tej organizacji w Kielcach (1 V – 19 X 1916), od 1918 w Wojsku Polskim. Organizator Milicji Ludowej, następnie oficer łącznikowy przy Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich w Wilnie. W październiku 1920 uczestnik marszu generała Żeligowskiego na Wilno.

W 1924 w 3 Dywizjonie Żandarmerii w Grodnie. Następnie pełnił służbę w Korpusie Ochrony Pogranicza oraz był naczelnikiem Wydziału Bezpieczeństwa Urzędu Wojewódzkiego w Wilnie. Pełniąc służbę na tym stanowisku pozostawał w dyspozycji ministra spraw wewnętrznych oraz na ewidencji Kadry Oficerów Żandarmerii. W latach 1930–1931 wojewoda wileński, następnie 1931–1936 wojewoda pomorski, wreszcie 1936–1937 wojewoda białostocki.

11 września 1937 przeszedł w stan nieczynny, w połowie 1938 na emeryturę, zamieszkał w Wilnie. Związał się z grupą Walerego Sławka. Po okupacji Wilna przez Armię Czerwoną i aneksji Litwy przez ZSRR, został w październiku 1940 aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagru nad Peczorą, gdzie przebywał do marca 1942. Uwolniony po układzie Sikorski-Majski, wraz z Armią Andersa latem 1942 opuścił ZSRR jako uchodźca cywilny. Osiadł w Palestynie. Od 1943 był członkiem Związku Patriotów Polskich na Bliskim Wschodzie, związanego z Związkiem Patriotów Polskich w ZSRR. W kwietniu 1945 wezwany do Moskwy, 30 kwietnia 1945 przybył do Warszawy i objął stanowisko wicedyrektora departamentu w Ministerstwie Aprowizacji i Handlu, później pracował w Ministerstwie Ziem Odzyskanych jako dyrektor departamentu.

Po zwolnieniu z pracy w administracji zamieszkał w 1950 r. w Magdalence pod Warszawą, gdzie zmarł.

• kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1 lokatą w korpusie oficerów zawodowych żandarmerii
• major – 3 maja 1926 ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 1 lokatą w korpusie oficerów zawodowych żandarmerii

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (1921)
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej