Stefan Meller

Stefan Meller (ur. 4 lipca 1942 w Lyonie, zm. 4 lutego 2008 w Warszawie) – polski dyplomata, historyk, publicysta, profesor nauk humanistycznych, w latach 2005–2006 minister spraw zagranicznych.

Chodził do szkoły podstawowej im. Klementa Gottwalda, znajdującej się wówczas w budynku obecnego Liceum im. Staszica w Warszawie. Od wiosny 1957 uczył się w szkole w Genewie, gdzie przebywał w związku z objęciem tam przez ojca placówki dyplomatycznej, ale został z niej dyscyplinarnie relegowany w 1959. Powrócił do Warszawy, gdzie – mieszkając u stryja – ukończył (tracąc rok nauki) edukację szkolną (w Liceum im. Króla Władysława IV) i zdał maturę. Zdawał na historię w Warszawie, ale nie zdał egzaminu wstępnego i nie został przyjęty; rok później dostał się na historię w Krakowie, ale po I roku studiów przeniósł się w 1962 z powrotem do Warszawy. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1966. W 1974 uzyskał stopień doktora, zaś w 1985 doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie historii. W 1993 otrzymał tytuł profesora.

Podczas studiów działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej. W 1965 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1966–1968 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, z którego został usunięty po wydarzeniach marcowych. Wydalono go wówczas również z PZPR.

Otrzymał sześcioletni zakaz wykonywania zawodu. Przez ten czas utrzymywał się z pracy kasjera w Spółdzielni Kosmetycznej "Izis" oraz nauczyciela języka francuskiego. W tym czasie napisał i obronił pracę doktorską i w 1974 podjął pracę w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Od 1975 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w latach 1981–1984 był prorektorem tej uczelni. W czasie stanu wojennego pomagał represjonowanym studentom. Współpracował ze środowiskami opozycyjnymi, publikował w wydawnictwach drugiego obiegu.

Sprawował funkcję redaktora naczelnego miesięcznika "Mówią Wieki" (1990–1994), pracował również w Archiwum Państwowym, Spółdzielni Pracy "Lingwista" oraz redakcji tygodnika "Forum".

W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w randze wicedyrektora, a później dyrektora Departamentu Europy I. W latach 1995–1996 sprawował funkcję podsekretarza stanu, następnie do 2001 ambasadora RP we Francji. Ponownie powierzono mu funkcję wiceministra w MSZ w lutym 2001. Od lutego 2002 do października 2005 był ambasadorem Polski w Federacji Rosyjskiej.

Od 31 października 2005 do 9 maja 2006 zajmował stanowiska ministra spraw zagranicznych oraz przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. W kwietniu 2006 zapowiedział gotowość do odejścia z rządu w przypadku jego rekonstrukcji po ewentualnym utworzeniu koalicji rządowej PiS i Samoobrony. 28 kwietnia 2006 podał się do dymisji, odmawiając udziału w gabinecie z udziałem Andrzeja Leppera. Został odwołany 9 maja tego samego roku.

Był pracownikiem naukowym Zakładu Historii XIX w. w Instytucie Historii na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Wykładał historię w Szkole Nauk Społecznych w Warszawie oraz historię stosunków międzynarodowych w Wyższej Szkole Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego, a także na uniwersytetach i szkołach wyższych za granicą, m.in. w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Paryżu, w Instytucie Spraw Międzynarodowych w Hadze i na Uniwersytecie Emory w Atlancie.

W swej działalności naukowej zajmował się historią powszechną XVIII i XIX wieku, historią myśli społecznej i politycznej. Szczególnie wiele uwagi poświęcił historii Francji. Był autorem kilku książek poświęconych historii, w tym przede wszystkim Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Wspólnie z profesorem Janem Baszkiewiczem był konsultantem historycznym filmu Danton w reżyserii Andrzeja Wajdy (1982).

W 1995 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W tym samym roku, za zasługi w popularyzowaniu kultury francuskiej, został odznaczony Orderem Palm Akademickich, najwyższym francuskim odznaczeniem akademickim.

Życie prywatne

Pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej z Ustrzyk Dolnych, był synem Adama Mellera, działacza komunistycznego, uczestnika francuskiego ruchu oporu w trakcie II wojny światowej.

Starszy z jego synów, Marcin Meller, działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, a następnie został dziennikarzem (m.in. "Polityki"), redaktorem naczelnym polskiego wydania "Playboya" i prezenterem programu Dzień Dobry TVN. Młodszy syn, Andrzej Meller, jest reportażystą i korespondentem wojennym pisującym m.in. dla Tygodnika Powszechnego. Jego córka, Katarzyna Meller, w 2008 została rzecznikiem prasowym spółki PL.2012.

Zmarł w Warszawie po długiej chorobie. Został pochowany na warszawskich Starych Powązkach.