Tadeusz Michejda

Tadeusz Michejda (ur. 26 września 1879 w Nawsiu na Śląsku Cieszyńskim, zm. 18 kwietnia 1956 w Warszawie) – polski działacz społeczny, lekarz, polityk.

Był synem pastora Franciszka Michejdy i Anny z domu Roiczek, oraz bratankiem prawnika Jana Michejdy. Po ukończeniu szkoły średniej w Cieszynie, studiował na UJ medycynę. Następnie studiował w Pradze i w wojskowej uczelni w Wiedniu.

Był członkiem Ligi Narodowej. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej i był lekarzem w szpitalu wojskowym w Krakowie. Od 1918 służył w WP. Był członkiem Rady Narodowej Śląska Cieszyńskiego i kierownikiem akcji plebiscytowej w Zagłębiu Ostrawsko-Karwińskim. W latach 1919–1921 uczestniczył w powstaniach śląskich.

W latach 1930–1935 był senatorem III kadencji z ramienia NPR. W latach 1929–1937 mieszkał w Toruniu, gdzie był członkiem parafii ewangelicko-augsburskiej.

Podczas II wojny światowej działał pod przybranym nazwiskiem w konspiracyjnym SP i przebywał w Warszawie i Cieszynie.

Po wojnie z ramienia SP został wiceministrem zdrowia w koalicyjnym TRJN.

Od lutego 1947 do 10 stycznia 1951 był ministrem zdrowia, a następnie do 20 listopada 1952 ministrem bez teki w rządzie Józefa Cyrankiewicza. W latach 1945–1946 był posłem do KRN, a w latach 1947–1952 posłem na Sejm Ustawodawczy.

Od 1921 był związany z NPR. Był zdecydowanym zwolennikiem połączenia NPR z chadecją, co nastąpiło w 1937, gdy powstało Stronnictwo Pracy, którego był działaczem (od 1946 był przewodniczącym GKW SP). Od lipca 1950 był związany z SD, w którym został członkiem prezydium i wiceprzewodniczącym Centralnego Komitetu. W 1949 odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Dwukrotnie żonaty.