Teresa Remiszewska-Damsz

Teresa Remiszewska-Damsz (ur. 19 czerwca 1928 w Międzychodzie, zm. 2 marca 2002) – polska żeglarka, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej, instruktor żeglarstwa, harcmistrz Związku Harcerstwa Polskiego i członek Rady Harcerskiego Kręgu Morskiego, prekursorka samotnego kobiecego żeglarstwa w Polsce.

Córka Jadwigi i Kazimierza Remiszewskich, miała dwie starsze siostry. W czasie okupacji kształciła się na tajnych kompletach, a po wojnie ukończyła studia na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Po zawarciu związku małżeńskiego mieszkała w Nowej Hucie (1948), a od 1965 ponownie w Gdyni, podejmując pracę w Stoczni im. Komuny Paryskiej.

Za pierwszy polski kobiecy samotny rejs bałtycki otrzymała w 1970 roku nagrodę "Rejs Roku", jako pierwsza Polka wzięła udział w 1972 roku w Transatlantyckich Regatach Samotnych żeglarzy OSTAR, w których wystartowała na jachcie "Komodor". Była pierwszą Polką i czwartą w historii żeglarstwa kobietą, która samotnie przepłynęła Atlantyk (w czasie 57 dni, 3 godzin i 18 minut). Swój oceaniczny rejs opisała w książce "Z goryczy soli moja radość".

Na przełomie lat 70. i 80. pracowała w redakcji pisma Żagle i jachting motorowy. Była członkiem NSZZ "Solidarność", pracowała w komisji ochrony środowiska przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ "Solidarność". Za działalność niezależną w stanie wojennym została zatrzymana 23 grudnia 1982, następnie aresztowana od 24 grudnia 1982 do 21 marca 1983, ostatecznie postępowanie przeciwko niej umorzono w 1983.

Przetłumaczyła (pod pseudonimem Urszula Karpińska) wydaną w podziemiu pracę Normana Daviesa "Biały orzeł, czerwona gwiazda".