Wiktor Kurmanowycz

Wiktor Kurmanowycz, ukr. Віктор Курманович (ur. 26 lutego 1876 w Wolszanicy koło Złoczowa, zm. 18 października 1945 w Odessie) – ukraiński działacz wojskowy, generał UHA.

Urodził się w Galicji, w rodzinie proboszcza greckokatolickiego. Ukończył Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie, następnie w 1902 Akademię Wojskową w Wiedniu. Został skierowany do 84 pp w Kremsie, a od 1912 w 13 pp w Bielsku. Działał w wywiadzie wojskowym.

W 1914 został aresztowany przez kontrwywiad rosyjski na Wołyniu, i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. W 1915 został wymieniony za adiutanta cara Mikołaja II, i powrócił do służby, obejmując dowództwo 37 pp z Dalmacji, walczącego na Bukowinie, a później w Alpach. W 1917 został awansowany do stopnia pułkownika. Po podpisaniu zawieszenia broni w listopadzie 1918 wyjechał do Wiednia. Tam spotkał się z Stepanem Smal-Stoćkim, i za jego namową wyjechał do Stryja. Tam w grudniu 1918 objął dowództwo grupy wojsk „Północ” Armii Halickiej, przekształconej w styczniu 1919 w I Korpus Ukraińskiej Armii Halickiej.

12 lutego 1919 brał udział w pertraktacjach we Lwowie z delegacją Ententy w sprawie zawieszenia działań wojennych.

Od lutego 1919 do 9 czerwca 1919 był państwowym sekretarzem spraw wojskowych w rządzie ZURL, od 6 czerwca 1919 do 16 lipca 1919 członek Rady Upoważnionych ZURL, zajmujący się obroną.

W czasie ofensywy czortkowskiej z powodu choroby znalazł się w szpitalu. Razem ze szpitalem przekroczył Zbrucz, po wyzdrowieniu powrócił do służby jako zastępca szefa sztabu Mykoły Junakiwa połączonych armii URL i ZURL.

W końcu 1919, ciężko chory wyjechał na leczenie do Baden. W latach 1921-1922 przebywał w obozie internowanych żołnierzy ukraińskich w Niemieckim Jablonnem. Po rozwiązaniu obozu w 1923 pracował w fabryce samochodów. Jednocześnie wraz z gen. Mykołą Kapustianśkim działał w kierownictwie Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. W latach 1933-1938 przebywał w Wolnym Mieście Gdańsk, prowadząc szkolenia dla byłych oficerów UHA. W końcu 1938 przebywał na terenie Ukrainy Karpackiej.

W 1943 był członkiem Zarządu Wojskowego, tworzącego 14 Dywizję Grenadierów SS.

Mieszkał w Wiedniu do kwietnia 1945, kiedy to został aresztowany przez Smiersz i wywieziony do ZSRR. Zmarł w szpitalu więziennym w Odessie.