Władimir Łazariewicz

Władimir Sałamanowicz Łazariewicz (ros. Владимир Саламанович Лазаревич; ur. 14 września 1882 w Białymstoku, zm. 20 czerwca 1938 w Moskwie) − podpułkownik Sztabu Generalnego Armii Imperium Rosyjskiego, komdyw Armii Czerwonej.

W latach 1903-06 był słuchaczem Szkoły Junkrów Piechoty w Wilnie, a w l. 1909-1912 − Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. W czasie I wojny światowej podpułkownik.

W 1918 dobrowolnie wstąpił do Armii Czerwonej. Walczył w wojnie domowej 1918–1920 na stanowiskach: szef sztabu 4 Armii (listopad 1918 – marzec 1919), w Południowej Grupie Wojsk Frontu Wschodniego (marzec – maj 1919), dowódca 4 Armii (maj – listopad 1919). Uczestniczył w kontrnatarciu przeciwko wojskom gen. A. Kołczaka. Od listopada 1919 do marca 1920 szef sztabu Frontu Zachodniego. Potem dowodził 3 Armią Frontu Zachodniego (czerwiec – październik 1920), 4 Armią Frontu Południowego (październik 1920 – luty 1921). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. Odznaczył się w walkach pod Warszawą. Zdołał ocalić swoje dywizje w walkach nad Wisłą. Nie spełnił oczekiwań w bitwie nad Niemnem. Podczas bitwy pod Krwawym Borem utracił łączność ze swoją armią, co w znacznej mierze zdecydowało o rozmiarach jej kęski w walkach pod Lidą.

Od lutego 1921 do stycznia 1922 dowódca Frontu Turkiestańskiego, kierował walką z kontrrewolucją "basmaczów". W latach dwudziestych i trzydziestych na różnych stanowiskach dowódczych i wykładowca, w tym w Akademii Sił Powietrznych. W latach 1925–1927 komendant tej akademii. 23 listopada 1935 roku został mianowany komdywem. Padł ofiarą wielkiej czystki stalinowskiej.

Odznaczenia: Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie).