Powiedz o tym miejscu
pl

Zygmunt Zieliński

Dodaj nowe zdjęcie!
Data urodzenia:
01.08.1858
Data śmierci:
11.04.1925
Kategorie:
generał
Narodowość:
 polska
Cmentarz:
Kraków, Cmentarz Rakowicki

Zygmunt Zieliński (ur. 1 sierpnia 1858 w Rzeszotarach, zm. 11 kwietnia 1925 w Krakowie) – generał major cesarskiej i królewskiej Armii oraz generał broni Wojska Polskiego.

Służba w c.i k. Armii i Legionach Polskich

Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w miejscowości Michalczowa k. Nowego Sącza. Następnie uczęszczał do I Gimnazjum w Nowym Sączu. W październiku 1875 odbył przeszkolenie rekruckie w 20 Pułku Piechoty w Krakowie, po którym rozpoczął naukę w Korpusie Kadetów w Wiedniu. 18 sierpnia 1878 zakończył naukę i rozpoczął służbę w c.k. Armii. Służył w następujących oddziałach piechoty:

  • 20 Pułku Piechoty (12 Dywizja Piechoty, I Korpus) w Krakowie,
  • 28 Pułku Piechoty (3 Dywizja Piechoty, XIV Korpus) w Innsbrucku, w latach 1891-1892 na stanowisku dowódcy kompanii,
  • 98 Pułku Piechoty (10 Dywizja Piechoty, IX Korpus) w Josephstadt,

Następnie mianowany został dowódcą I batalionu w Bielsku (Bielitz) 13 Pułku Piechoty (5 Dywizja Piechoty, I Korpus) w Opawie (Troppau). 1 listopada 1910 został dowódcą tego pułku. 1 lipca 1911 przeszedł na emeryturę w randze pułkownika.

6 sierpnia 1914 w Krakowie, po wybuchu I wojny światowej zgłosił się na ochotnika do Legionów Polskich i wraz z druhem Władysławem Turskim przystąpił do mobilizacji krakowskiego "Sokoła". Został organizatorem i pierwszym dowódcą 2 Pułku Piechoty. W kwietniu 1915 stanął na czele III Brygady. Od 25 kwietnia 1917 do 19 lutego 1918 dowodził Polskim Korpusem Posiłkowym. Po zawarciu pokoju brzeskiego został przez władze austriackie internowany w obozach w Chust i Marmarosz Sziget.

Służba w Wojsku Polskim

8 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora. Wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej w obronie Lwowa i Przemyśla. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był dowódcą 3 Armii. Po zakończeniu walk został dowódcą Okręgu Generalnego Pomorze w Toruniu, a po reorganizacji struktur dowodzenia dowódcą Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu.

Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski decyzją z 12 lutego 1922 zezwolił mu na przyjęcie i noszenie Krzyża Komandorskiego Orderu Legii Honorowej.

Józef Piłsudski dekretem z dnia 22 września 1922 przeniósł go na własną prośbę z dniem 1 stycznia 1923 w stan spoczynku z prawem noszenia munduru i w uznaniu zasług nadał mu stopień generała broni.

Zmarł w 11 kwietnia 1925. 14 kwietnia tego roku pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, kwatera 67.

Rodzina

Był synem Pawła Arystomena, powstańca 1863 i Józefy z Klewskich. Żonaty z Józefą Onitsch (ur. 29 grudnia 1870 w Tarnowie, zm. 1 marca 1958 w Krakowie), córką Władysława Ludwika Józefa Kalasantego Onitsch (ur. 25 sierpnia 1837 w Tarnowie, zm. 25 lipca 1900 w Tarnowie) i Walerii Antoniny Katarzyny Jaxa-Rożen (ur. 5 kwietnia 1839 w m. Brzeziny-Tropie, zm. 30 stycznia 1919 w Krakowie). Waleria była jedną z trzech córek Bolesława Augusta Hilarego Jaxa-Rożna.

Zygmunt i Józefa mieli troje dzieci: Józefa (ur. 24 stycznia 1898, zm. 15 września 1898) i Jana (ur. 1893) oraz córkę Władysławę (1900-1990).

30 kwietnia 1995 na krużgankach Kaplicy Loretańskiej OO. Kapucynów w Krakowie odsłonięto popiersie generała.

18 października 2007 na ścianie frontowej kamienicy przy ul. Garncarskiej 4 w Krakowie, gdzie mieszkał gen. Zygmunt Zieliński, odsłonięto i poświęcono tablicę pamiątkową.

10 listopada 2013 roku w rodzinnych Rzeszotarach odsłonięto tablicę jego pamięci, oraz pamięci bohaterów Powstania Styczniowego Pawła Arystomena Zielińskiego i kuzynów Żelechowskich.

Awanse
  • chorąży (Fähnrich) – 18 sierpnia 1878
  • podporucznik (Leutnant) – 1 listopada 1878
  • porucznik (Oberleutnant) – 1 listopada 1883
  • kapitan (Hauptmann) – 1 listopada 1890
  • major (Major) – 1 listopada 1902
  • podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 listopada 1907
  • pułkownik (Oberst) – 1 września 1910
  • generał major (Generalmajor) – 1 listopada 1917
  • generał porucznik – 1920
  • generał broni – 22 września 1922 z dniem 1 stycznia 1923
Ordery i odznaczenia
  • Order Orła Białego 1921
  • Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari
  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
  • Krzyż Niepodległości
  • Medal Niepodległości
  • Krzyż Walecznych – czterokrotnie
  • Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej

 

Źródło informacji: wikipedia.org

Brak miejsc

    loading...

        16.12.1918 | Wojna polsko-ukraińska: zwycięstwo wojsk polskich w bitwie o Chyrów

        Bitwa o Chyrów – walki toczące się w okolicach miasteczka Chyrów podczas wojny polsko–ukraińskiej pomiędzy wojskami polskimi a oddziałami Armii Halickiej, w dniach od 5 do 16 grudnia 1918 roku. Utrzymanie Chyrowa było bardzo ważne dla strony ukraińskiej, ponieważ po utracie Przemyśla był on główną stacją kolejową Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej na Kolei Węgiersko–Galicyjskiej, kontrolującą linię kolejową Przemyśl–Zagórz. Dla strony polskiej jego zdobycie umożliwiało połączenie Galicyjskiej Kolei Transwersalnej i linii Przemyśl–Lwów, jak również usuwało zagrożenie ataku na Przemyśl.

        Prześlij wspomnienia

        13.08.1920 | Wojna polsko-bolszewicka: Armia Czerwona pod wodzą marszałka Michaiła Tuchaczewskiego uderzyła na Warszawę

        Bitwa warszawska (pot. cud nad Wisłą) – bitwa stoczona w dniach 13-25 sierpnia 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i przekreśliła plany rozprzestrzenienia rewolucji na Europę Zachodnią. Zdaniem Edgara D'Abernon była to 18. z przełomowych bitew w historii świata.

        Prześlij wspomnienia

        15.08.1920 | Wojna polsko-bolszewicka: w czasie bitwy warszawskiej polska armia powstrzymała ofensywę bolszewicką

        Bitwa Warszawska (pot. Cud nad Wisłą) – bitwa stoczona w dniach 13–25 sierpnia 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i przekreśliła plany rozprzestrzenienia rewolucji na Europę Zachodnią. Zdaniem Edgara D’Abernon była to 18. z przełomowych bitew w historii świata. Kluczową rolę odegrał manewr Wojska Polskiego oskrzydlający Armię Czerwoną przeprowadzony przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego, wyprowadzony znad Wieprza 16 sierpnia, przy jednoczesnym związaniu głównych sił bolszewickich na przedpolach Warszawy.

        Prześlij wspomnienia

        Dodaj słowa kluczowe